Hoera! Het NRC wint de ‘Racisme en Diversiteitsbokaal’ 2020. Gefeliciteerd!

2020 is het jaar van de hypes. Het begon met de Coronahype overgaande naar de anti-racisme hype en de diversiteitshype. Vooral vrouwen zijn begaan met het trieste lot van onze onderdrukte en achtergestelde medemens in onze systematisch racistische samenleving (Gloria Wekker). Ze buitelen over elkaar heen in empathie, vrouwen zo eigen.

Ik lees drie kranten: NRC Handelsblad, Het Financieele Dagblad (FD) en De Telegraaf. Van die drie mag het NRC met de eer van de “Racisme en Diversiteitsbokaal 2020” strijken, op de voet gevolgd door een verbeten strijdend FD. Beide kranten staan er bol van en beiden zijn er vol van. NRC, van harte gefeliciteerd! FD zet ‘m op!

Mijn argumentatie is als volgt: “Diversiteit in je bedrijf vraagt niet om mooie woorden, maar om concrete doelstellingen”, menen Yvonne Vlasman en Sandra Jumelet, forensisch accountant en integriteitadviseur bij Grant Thornton (in het Financieel Dagblad van 20 juni). Ze eisen dat “bedrijven diversiteitsdoelstellingen transparant maken en vervolgens implementeren: verhoudingen man-vrouw, religie, LGBTIQ, etniciteit en leeftijd. Want zo kun je als organisatie, ook in de toekomst, tijdig en transparant antwoord geven op vragen uit de samenleving.” Ook de zeer begane sociaal psycholoog prof. Jojanneke van der Toorn eist een dergelijke aanpak. Ze heeft Berenschot bereid gevonden om “ermee aan de slag te gaan” voor het bedrijfsleven. Berenschot doet graag mee, het is prachtige marketing en werk voor consultants: “diversiteit móet!”. De kletspraat kent geen grenzen van mensen die vanuit hun studeerkamerstoel, de ivoren toren, van alles menen dat móet. Nog nooit hebben ze een bedrijf van binnen gezien, laat staan erin gewerkt.

“Verkleuring aan de top is vereist tegen racisme en discriminatie. Hoewel we veel hebben geïnvesteerd in diversiteit in publieke organisaties, is dat niet genoeg. Want inmiddels is een kwart van de samenleving niet van Nederlandse origine” meent Saniye Celik, lector Universiteit Leiden. Dus fors ophogen die diversiteit. Probleempje. Minister Ollongren wil de man-vrouw verhouding In openbaar bestuur naar 60-40% brengen. Mooi! Maar nu vinden gekleurde mensen dat te veel focus ligt op meer vrouwen in het bestuur: dat is uit balans! Ze vinden dat ze worden achtergesteld bij vrouwen. Dat geldt sowieso voor mensen met andere seksuele geaardheid.

Indische mensen en Chinezen voelen zich ook gediscrimineerd. Indische mensen zijn weliswaar met minder mensen, maar ze zijn al veel langer in Nederland, na de onafhankelijkheid van Indonesië 1945. De meeste Surinamers kwamen hier pas in 1975 naartoe na de onafhankelijkheid van dat land. Ze trotseren dapper het racisme alhier (World Values Surveys: Nederland is amper racistisch). Indische mensen hebben dus meer recht van spreken dan Surinamers. Voor de bescheiden Chinezen geldt hetzelfde, zij komen nu eindelijk uit hun schulp: “wij worden gediscrimineerd”. Gordon’s woordgrapje: 'which number are you singing? Number 39 with rice?'. Dat kan echt niet meer. Iedereen steekt nu z’n vinger op, iedereen voelt zich opeens gediscrimineerd. En compassionele vrouwen vinden dat we daar werk van moeten maken.

De ‘superoplossing’ van de Saniye Celike: “geef aan besturen een financiële prikkel. Voor elke drie vrouwen of personen met migratieachtergrond die je van nu af aan aanstelt krijg je geld voor één extra volledige baan”. Wat een grandioos idee, Saniye! Stel gewoon de vrije arbeidsmarkt buiten werking en houd bestuurders een mooie worst voor waar ze graag in happen! Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben! En wie gaan die worsten betalen.....? U raadt het al! Niet Zoete lieve Gerritje!

Iemand met een beetje logisch verstand begrijpt dat deze identiteitspolitiek in de praktijk niet werkt, en tot grote ellende leidt. Het zet groepen tegen elkaar op, mensen voelen zich achtergesteld want ze menen meer rechten te hebben dan andere groepen. Opvallend is dat deze empatische dames zich geheel niet bekommeren om vaardigheden, inzet, talent, betrokkenheid, karakter en opleiding. Daar hebben ze het helemaal niet over. Het gaat hen enkel om meer diversiteit als antwoord op vragen uit de samenleving. Organisaties worden geheel in dienst gesteld van ideologie.

En wéér gaat het dus over ras en kleur, nu in een andere gedaante. Men heeft niets geleerd. Identiteitspolitiek is een raciale ideologie. Martin Luther King sprak al: ... “I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the colour of their skin, but by the content of their character. I have a dream.”

Wat dient een CEO te antwoorden als deze racisten zich aan de poort melden? Mijn suggestie: “wij zijn bezig te overleven. Voor ons geldt slechts één criterium voor personeelszaken: optimale competentie. LHBTIQ interesseert me geen bal! Bedankt en niet tot ziens. Ik moet weer verder met m’n werk!”

Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.