Hoe we 'ondraaglijk lijden' oprekken

Bij veel pasgeboren baby's is het leven onterecht beëindigd.

Bij kinderen met een ernstige vorm van een 'open ruggetje' werd het leven actief beëindigd omdat ze 'uitzichtloos en ondraaglijk' zouden lijden. Nu plaatst kinderneurochirurg Rob de Jong van het Erasmus MC hier grote vraagtekens bij. Deze kinderen lijden nauwelijks pijn en de pijn die ze lijden is goed te behandelen. Ai, dat is ehhh... pijnlijk. Hoe kan dit misverstand bestaan?

'Ondraaglijk en uitzichtloos lijden' is een voldoende grond om bij een pasgeboren baby het leven actief te beëindigen. Dat staat immers in 'het protocol'. Dus werd tussen 1997 en 2004 op deze grond van 22 kinderen het leven beëindigd en dat was juridisch allemaal prima in de haak.

Maar nu blijkt dus dat dat níet helemaal terecht was. Van pijn is nauwelijks sprake. En zeker niet van zoveel pijn dat daar niet prima mee te leven valt. Oeps! Foutje. Nou ja, shit happens en het leven gaat verder.

Het staat natuurlijk niet zo netjes om toe te geven dat je fout zat. Dat op basis van een verkeerde inschatting tientallen baby's het leven is ontnomen. Maar er is een manier om je hachje te redden. Dat doet kinderarts Eduard Verhagen van het UMC Groningen, die 'het protocol' zelf opstelde. Het was volgens hem toeval dat de kinderen in Rotterdam niet ondraaglijk leden en bovendien:

Huh? Dus wat wij, artsen, ouders, maatschappij verwachten van een kind draagt bij aan het bestaan van 'ondraaglijk lijden'? We mogen een kind dus een spuitje geven omdat het leven ervan niet volgens het boekje zal gaan verlopen?

Ik denk dat die artsen eens even heel goed na moeten gaan denken op wat voor gronden ze een pasgeboren baby het leven willen kunnen ontnemen. De zaak is te ernstig om er dit soort drogredenen en onenigheden over te laten bestaan.