Het wanbeleid van Angela Merkel sleurt ook Nederland mee

Haar opportunistische ‘Energiewende’ of  pensioen met 63, het systematisch kiezen voor de onjuiste personen voor de hoogste ambten (onder anderen Wulff, Gauck), het anderzijds zich terugtrekken van gerespecteerde, maar kritische partijgenoten (onder anderen Stark, Weber, Koch), het zich omringen met apparatsjiks (onder anderen Kauder, Altmaier) of niet al te integere politici (onder anderen Schäuble, in 2000 afgetreden vanwege zijn aandeel in illegale partijfinanciering), de dominante rol van ‘alte Genossen’ (Gabriel) in de Duitse regering  en het laten ontnemen van de eigen Duitse Bundesbank van stemrecht in de ECB vanaf de toetreding van Litouwen zijn verontrustend. Dat is ongetwijfeld de reden dat zuidelijke landen óók dit land in de eurozone willen opnemen: vanaf land 25 is er immers een rotatiesysteem, waarbij géén vaste plaats meer is voor Duitsland en Nederland. Met andere woorden, de Duitse (en Nederlandse) burger is nog meer overgeleverd aan de illegale streken van Draghi en zijn Kornuiten. De Nederlandse politici en hun gelijkgeschakelde media blijven echter beweren dat Nederland géén soevereiniteit heeft overgedragen (slechts 'gedeeld') en bovendien de gulden toch al aan de DM had gekoppeld. In werkelijkheid zijn de Nederlandse pensioenen, het vermogen, de welvaart, het economische model en de democratie aan de Italiaanse, Griekse, Spaanse, Franse en Oost-Europese goden overgeleverd.

Aan het begin van de eurocrisis, in 2009, was Merkel aanvankelijk pertinent tegenstander van wat onder haar leiding zou ontaarden in een orgie van illegale ‘reddingsacties’, de politieke bad bank ECB, de transferunie, eurobonds (de ECB garandeert immers het onbeperkt opkopen van staatobligaties van Italië, Griekenland en Spanje) en het (in) direct pompen van duizenden miljarden (Nederlands) overheidsgeld in zuidelijke banken, overheden en spoedig ook MKB. Merkel handelde met de euro net zo opportunistisch als bij de ‘Energiewende’, zonder adequate voorbereiding, zonder de kolossale consequenties te overzien en zonder ook maar de geringste ‘rule of law’ scrupules, de reden van de miljardenclaims van energiebedrijven vanwege verbroken (overheids) contracten - en afspraken. Schäuble is een partijapparatsjik, voor wie de rule of law bij de realisering van zijn groot-Europese droom (de doorgeslagen placebo bij veel Duitsers voor die andere rampzalige droom van de vorige generatie) van generlei waarde is. Dit leidt ook in Duitsland tot toenemende kritiek, kritische partijgenoten worden echter ‘kaltgestellt’. Dat is de reden dat Merkel uitermate, en met reden, bezorgd is om het succes van de AfD, die, uiteraard, wordt gedemoniseerd.

Ook Juncker wordt de Europese burgers door de strot geduwd. Het is feitelijk onjuist en cynisme ten top om de recente Europese verkiezingen met geparachuteerde ‘Spitzenkandidaten’ democratie te noemen. Het politburo en de communistische eenheidspartij functioneerden niet anders. In tegenstelling tot wat bijvoorbeeld de Volkskrant beweert (14 juni 2014) is Juncker op geen enkele wijze gelegitimeerd door interne democratische procedures binnen de EVP  of verkiezingen, maar geparachuteerd door Merkel. Er is geen enkele andere ‘Spitzenkandidat’ binnen de EVP aan de orde geweest. Er is niet eens over gediscussieerd. Juncker was er gewoon, zoals de euro er ook opeens was zonder dat de Duitse (of Nederlandse) burgers zich daar over hebben kunnen uitspreken. Bij de sociaal-democraten hetzelfde patroon, alleen heeft Schulz zich daar zélf geparachuteerd zonder één tegenkandidaat om vervolgens de kas van het Europees Parlement illegaal te plunderen met een stuitende nationale en socialistische campagne in eigen land, in het belang van vrede en internationale solidariteit uiteraard. 

Deze corruptie, nepotisme, belangenverstrengeling en het cynisme binnen dit ‘parlement’ zijn regel, geen uitzondering. De middelmaat en de leugen kunnen in deze omgeving floreren. Alleen bij de liberalen was er enige keus, maar heeft onder andere Rutte gekozen voor een euro-extremist, om vervolgens Cameron (en de Nederlandse) burgers weer voor de gek te houden om voor Juncker te stemmen. Deze premier onwaardige opportunist liegt niet alleen systematisch naar Nederlandse burgers, maar ook naar de Zweedse en Engelse premier.

Juncker heeft een paar duizend stemmen in Luxemburg gekregen en was niet eens lijstaanvoerder van zijn partij, is met pek en veren als premier afgezet en heeft een puinhoop gemaakt van zijn voorzitterschap van de eurozone, waarbij liegen, demagogie en drankmisbruik zijn sterkste punten waren. Het symboliseert de toenemende gelijkenis en verwording van de EU tot een nieuw eurocommunistisch systeem met een menselijk gezicht, waarbij een absoluut en onvoorwaardelijk geloof in de alternatiefloze totale Europese Unie het doorslaggevende benoemingscriterium is. De lucratieve baantjes in de eurocratie, het lobbycircuit en multinationals (de nieuwe door de EU, de ECB en ESM gesubsidieerde staatsbedrijven) zijn de drijfveer, voor de export en de vrede uiteraard.

Het personele beleid van Merkel is niet alleen voor Duitsland een ramp, maar ook voor de EU. De EU en nationale politici zouden er beter aan doen goed naar Cameron en vooral de Europese burgers te luisteren met een absurd lage opkomst van 43%, ondanks stemplicht en samengevoegde verkiezingen in een aantal landen. De enorme winst van eurosceptici laat en de nog grotere boycot van deze verkiezingen plaatsen de uitslag en het profiel van de president van de Europese Commissie in een ander perspectief. Zo niet echter voor de Nederlandse elite, Merkel en Schäuble.   

Die andere Duitse partijleider, Honecker, paradeerde nog in oktober 1989 met een ongebroken vertrouwen in zijn politburo en de communistische monetaire, politieke en economische eenheidsworst. “Wij zijn de burgers” zal spoedig weer op de straten van Duitsland te zien zijn, de AfD en Cameron zijn het moedige begin van een elite die, in tegenstelling tot Nederland, wél haar verantwoording neemt en de vleesgeworden EU- clowns zoals Juncker, Schulz, Verhofstadt en de rampzalige euro  niet vanzelfsprekend aanvaarden. Niet Cameron is  geïsoleerd, maar de Nederlandse elite. Bij echte Europese verkiezingen zou zijn oproep tot een grondige hervorming van de EU op een overweldigende meerderheid kunnen rekenen. Dat is echter niet in het belang van de eurocraten en de lucratieve banenmachine voor de elite in Nederland.

Het referendum in 2005 staat nog recht overeind en de burgers zijn niet dom, slecht geïnformeerd, nationalistisch of xenofoob, maar met reden uitermate bezorgd over deze EU. De politiek is echter afgeschaft op Europees niveau door dezelfde elite die uitsluitend aan deze politiek op nationaal niveau haar baantjes, prestige en carrière ontleent. Dit is een totalitaire mentaliteit en een ondemocratisch concept, die op de langere termijn tot de ondergang van de EU zal leiden. Bij de Comecon heeft het veertig jaar geduurd. De inconsistenties binnen de EU zullen uiterlijk in 2020 tot het uiteenvallen leiden. De vlucht naar voren houdt op bij het ravijn. Niet de domme burgers, maar de onverantwoordelijke, roekeloze, incompetente en gecorrumpeerde nationale elite is hiervoor verantwoordelijk en Juncker symboliseert deze karakteristieken bij uitstek.