Het spijt me

Daar heb ik nu ongelooflijk spijt van. Want wat ik met mijn achtergrond, kennis, en deze 'carriere' (als je dit zo kunt noemen) had moeten beseffen is dat als je de staat dit soort macht ook maar twee weken geeft, je er nooit meer zonder slag of stoot van af komt. Want de staat houdt van macht. Hoe meer, hoe beter.

De eerste fout
Het ging bij mij al mis met de ernst van het coronavirus. Door de beelden uit Italië en zeker ook uit China liet ik mezelf ervan overtuigen dat het coronavirus werkelijk een killervirus a la ebola was. Nou ja, misschien iets minder ernstig dan dat, maar niet veel. Mensen vielen zomaar neer op straat. In Italië stroomden de ziekenhuizen razendsnel vol. Ouderen met name vielen bij bosjes neer. Het koerste aan op dat moment op een IFR (sterftecijfer) van rond de 3,5%.

Nu weten we dat dit natuurlijk van geen kant klopt. Tegenwoordig hebben we het eerder over een IFR van, nou ja, van een ernstige griep - of misschien, als je heel ruim denkt, twee keer ernstiger dan zo'n ernstige griep. Het behoeft niet gezegd te worden dat zelfs "twee keer de griep" geen reden is om paniek te raken. Maar toen dachten we dat het tien keer de griep was, of misschien wel twintig keer.

Dom. Dom. Dom. Want het virus was nieuw. Ik had moeten beseffen dat heel veel gevallen niet opgemerkt zouden worden, zeker niet in het begin. Asymptomatische gevallen, bijvoorbeeld, werden natuurlijk grotendeels gemist.

De tweede fout
Doordat ik dacht dat het zo ernstig was deed ik iets.... iets dat ik nooit had mogen doen, zeker niet gezien mijn (conservatieve) libertarische opvattingen: ik pleitte voor overheidsingrijpen. Tijdelijk. Een week of twee. Om te zien hoe alles ervoor stond en om een plan van aanpak samen te stellen. Maar dat is geen excuus.

Want juist ik - iemand die al zijn hele schrijversleven (20 jaar) pleit voor minder overheid omdat de staat niet vertrouwd kan worden - had moeten beseffen dat als je de staat één keer macht geeft... politici die macht nooit van zijn leven teruggeven. Of in ieder geval niet zonder slag of stoot. Als jij als burger je rechten laat opschorten, dat zelfs juichend doet vanwege je "veiligheid," krijg je ze of nooit meer terug, of pas na een lange, zware strijd.

https://twitter.com/MichaelvdGalien/status/1418087753242316800

Ik had dat moeten weten. Sterker nog, ik wist dat normaal gesproken ook. Al mijn artikelen, die twintig jaar lang dat ik dit werk nu doe, bevatten steeds weer een kern van die gedachte; van een totaal wantrouwen in de staat omdat de staat een machtsgeil organisme is dat van nature autoritair tot op het bot is.

Maar ik liet me meeslepen met "de angst." En dus schortte ik mijn eigen principes "even" op. "Je moet de vrijheid even opofferen om de vrijheid te redden." Dat was de gedachtegang. Zelfs een kind kan zien dat dit een achterlijke redenering is, maar ik had het niet door; zo verblind was ik door de coronapropaganda.

Sorry
Daarom kan ik alleen maar dit zeggen: sorry. Sorry. Sorry. Sorry. Ik heb een enorme fout gemaakt, en ik voel me er dagelijks schuldig over. Want als er één iemand vanaf dag één (in plaats van, zeg, dag zestig ofzo) had moeten ageren tegen vrijheidsbeperkende maatregelen, dan was ik het.

Sorry.