Het koningslied. Verbijsterend

Ik vind het sympathiek dat artiesten van (enige) naam zich hebben ingezet voor het Koningslied. Maar misschien was het beter geweest als ze ieder hun eigen weg waren gegaan.

Natuurlijk, samen iets doen drukt de eenheid van Nederland beter uit dan wanneer elke artiest zijn of haar interpretatie van de kroning aan de man brengt. Alleen heb ik zelden een pijnlijker bewijs gezien van de gespletenheid van de Nederlandse samenleving dan het Koningslied.

In de eerste plaats moeten we constateren dat lage cultuur het definitief heeft gewonnen van hoge cultuur. We horen Marco Borsato en Trijntje Oosterhuis de langzame sentimentele stukken zingen. Feitelijk is het musical, gedegenereerde opera, waarin elke mogelijkheid om sentimentaliteit te exploiteren grif wordt aangegrepen. Musical is ook het genre waarin ernst wordt verward met droefheid, wat ertoe leidt dat een tamelijk serieuze aangelegenheid als een troonsbestijging niet als zodanig kan worden gerepresenteerd. Het moet vooral leuk zijn, jeweetzelluf.

En nu we het toch over straattaal hebben: het Koningslied is opgeleukt met rappassages. Want het moet ook multicultureel zijn. Ik vraag u om in de commentsecties niet alleen maar los te gaan op dit multiculturele aspect, want dit is niet het werkelijke probleem. (En voor die opmerking zal ik ook wel abuse krijgen.) Het werkelijke probleem is dat lage cultuur zo divers is, dat het nauwelijks kan verbinden. We hebben hier musical en rapmuziek om de eenheid van Nederland uit te drukken, om het anders te formuleren: de eenheid van de natie hebben we uitbesteed aan SBS6 en MTV.

Over de tekst wil ik kort zijn. Ik denk dat de woorden van de minst intelligente leden van de Oh oh Cherso-cast komen. Het absolute afvoerputje van uw lokale ROC, waar docenten worden wegbezuinigd maar de gebouwen groots zijn. Overigens is de tekst wel passend, want het klinkt alsof we te maken hebben met een doorsnee musical.

Kan dat ook anders? Ja, dat kan ook anders. Luister, dít is kroningsmuziek.

Händels 'Zadok the Priest' uit 1727, voor de kroning van George II, sindsdien de kroningsmuziek voor Britse monarchen. Is het onmogelijk zoiets vandaag de dag te maken, meer specifiek: is het mogelijk om de natie te verenigen onder hoge cultuur? Hoewel dat wat hoogdravend klinkt voor eenieder die termen als 'natie' en 'cultuur' alleen gunt als trotse predikaten voor onderdrukte niet-blanken, denk ik toch dat het antwoord bevestigend moet zijn. 

We krijgen Nederland niet wild voor Mariss Jansons en het beste orkest ter wereld, anders had Gordon niet bestaan en wist niemand wie Albert Verlinde was. Maar weet u wie we wel hadden moeten vragen het Koningslied te doen? Boudewijn de Groot. Hoge cultuur tegen wil en dank, nationaal icoon en in staat om (in samenwerking met anderen) tekstueel en muzikaal een lied te maken dat werkelijk de eenheid van Nederland uitdrukt. Koning Boudewijn, we hebben u nodig. Erbarm u over uw arme volk.