Dan kunnen er eindelijk harde eisen worden gesteld.
De eurogroep heeft het moeilijk. What else is new? Er wordt al enige tijd vergaderd over de versterking/vergroting/vergoddelijking van het noodfonds. Feitelijk is dit poging #235 om het onmogelijke te doen. De euroleiders leggen een niet aflatende ijver aan de dag om de werkelijkheid te negeren en stug door te gaan.
De voorzitter van de eurogroep, de Luxemburgse premier Juncker, meent dat het IMF door middel van nieuwe leningen de vuurkracht van het steunfonds EFSF kan versterken. De ministers zullen het IMF daarom vragen om intensievere samenwerking.
Nu werkt het IMF natuurlijk al langer mee aan de voortdurende redding van de euro, maar als de eurogroep nog eens aanklopt, wordt het tijd voor een stel eisen van de categorie Hard & Meedogenloos.
Verreweg de belangrijkste eis zou een vorm van curatele kunnen zijn. De eurolanden slagen er niet om losbandige collegas in het gareel te brengen, zie bijvoorbeeld Berlusconi in Italië. Die man was volstrekt ongeschikt om Italië te besturen, laat staan fatsoenlijk te bezuinigen en een deugdelijke begroting in elkaar te schroeven. Papandreou haalde Europa met zijn gedraal ook het bloed onder de nagels vandaan.
Op het moment dat de eurogroep honderden miljarden bij deze landen over de grens kiepert, is het niet onredelijk om harde inspraak te eisen. Treurig dreigen met Papandreou, we geven je misschien je tranche van acht miljard niet, als je niet doet wat wij zeggen overtuigt nog geen kind. Iedereen weet dat Griekenland volpompen met kapitaal in het belang is van degenen die de eurozone in haar huidige vorm willen handhaven.
Kapitaal onder condities dus; condities die daadwerkelijk afgedwongen kunnen worden. En dan wordt het IMF ineens interessant. Denk curatele, denk geen minder handjeklap tussen Frankrijk en de PIIGS, denk Bretton Woods en gewoon doorpakken.
Tot zover het goede nieuws, nu tijd voor de werkelijkheid. In wezen gaat het IMF in de eurocrisis natuurlijk even succesvol zijn als een ventilator die de aarde uit zijn baan probeert te blazen. Mochten er al landen gek genoeg zijn om aan het IMF en daarmee impliciet aan de euro te lenen (wat recent zelfs valutareservekoning China niet wilde), dan nog zal dat te weinig zijn om de euro overeind te houden. De euroleiders puffen en steunen om een noodfonds van een biljoen bij elkaar te krijgen; economen als Willem Buiter wijzen als tijden op de noodzaak van minimaal
twee biljoen.
Soms moet je je verlies nemen. Vooral als doorzetten de belastingbetaler nog veel grotere verliezen zal opleveren.