Het godsgeschenk Job Cohen

Nog een paar dagen tot aan de Proviciale Statenverkiezingen, oftewel nog een paar dagen tot het einde van de politicus Job Cohen. Een loopbaan die eigenlijk nog veel korter had moeten zijn; Job Cohen is namelijk geen politicus maar een bestuurder.

Het leek allemaal zo mooi te zijn vorig jaar. In maart 2010 en met nog een paar maanden te gaan tot de Tweede Kamerverkiezingen wisselde de PvdA Wouter Bos in voor Job Cohen. Als boegbeeld van theedrinkend Nederland was Cohen in alles het tegenovergestelde van Geert Wilders, en dus moest het wel goed gaan. Eventjes leek dat ook het geval. U was het misschien al vergeten, maar kort na de introductie van Job Cohen vloog de PvdA omhoog in de peilingen. Job Cohen was voor even de kruising tussen Jezus Christus en Barack Obama. Die periode leek echter maar van zeer korte duur. Mede als gevolg van een reeks dramatische mediaoptredens van Cohen behaalde de PvdA bij de verkiezingen het één na laagste aantal zetels in haar bestaan. Doordat Cohen daarna nog eens rampzalig onderhandelde, liet hij Paars-plus door zijn vingers glippen en stond hij bovendien aan de wieg van het door hem en links Nederland zo verfoeide kabinet Rutte I.

Wie dacht dat het meest rechtse kabinet ooit een prima schietschijf zou zijn voor(althans qua zetelaantal)  oppositieleider Cohen kwam en komt nog steeds van een koude kermis terug. Nog steeds komt Cohen zeer onwennig en zelfs misplaatst over in de Tweede Kamer. Je ziet 'm af en toe denken 'moet ik nou wel of niet naar de interruptiemicrofoon en wat moet ik dan zeggen'. Sap, Roemer en Pechtold eten keer op keer de kaas van zijn brood.

Qua mediaoptredens is het ook al niet beter geworden. Nog steeds zien we daar die twijfelende en hakkelende man van oudere leeftijd staan. Hij weet zich geen houding te geven. Voorlopig dieptepunt was ongetwijfeld Cohens optreden bij KoffieMAX van vanochtend. In het programma waar Geert Wilders vorige week zoveel punten wist te scoren, ging Cohen faliekant de mist in door de polonaise (!) te lopen. Waar het 'kijk eens hoe normaal en volks ik ben' er vanaf zou moeten spatten (dat lijkt mij immers het hele idee van het in een polonaise meelopen), was het echter alleen maar pijnlijk om te zien. Nog nooit heb ik iemand zo niet op zijn plaats gezien.

Hoe kan dit nu allemaal? Hoe kan het dat Cohen nog steeds als aangeschoten wild in de politieke arena rondloopt? Hij was het toch die Nederland ging verlossen van de kwade genius Geert Wilders?

De fout die is gemaakt, is dat ervan is uitgegaan dat Cohen minister-president zou worden. De tijd tussen zijn introductie en de verkiezingen zou precies voldoende moeten zijn geweest om de PvdA de grootste partij van het land te laten worden. Als bestuurder pur sang zou Cohen zich als minister-president als een vis in het water voelen. Er was geen rekening mee gehouden dat dit ook wel eens anders zou kunnen lopen. Maar de zo kort daarvoor nog als de Messias binnengehaalde Cohen direct alweer politiek de nek omdraaien, ging zelfs de heren die het daadwerkelijk voor het zeggen hebben binnen de PvdA te ver. Dat zouden zij niet kunnen verkopen aan het publiek en dus laten ze hem nu zoveel mogelijk politicus spelen; inderdaad spelen, want Cohen is geen politicus. Het is overigens ook nog eens een act die hem zeer slecht af gaat; iets dat je de man als regent van de oud-linkse stempel eigenlijk niet eens kwalijk kan nemen.

Uit medemenselijkheid hoop ik dan ook dat het Cohen wordt toegestaan om na het aankomende PvdA-debacle van 2 maart a.s. ermee te stoppen. Vanuit politiek oogpunt ligt dit natuurlijk heel anders. Want waar Cohen werd binnengehaald als right-wing politician slayer heeft de tijd geleerd dat DDS I zich geen betere PvdA-voorman had kunnen wensen. Job Cohen als godsgeschenk voor rechts Nederland, wie had dat een jaar geleden ooit gedacht...