Het gevaar van de petitie
Vraagt u zich ooit wel eens af hoe politici aan die rare persoonlijke projectjes komen? Neem bijvoorbeeld het Europarlementslid Gerbrandy, die onder de vlag van schaduwrapporteur een persoonlijke kruistocht voert tegen wat hij noemt 'foute' palmolie. Hoe komt zo'n man daar toch bij? Het is niet alsof hij een PhD in sociologische bosbouw heeft (zoals Diederik Samsom bijvoorbeeld kernfysicus is geworden met als enige doel om kernenergie te kunnen uitbannen). En toch meent hij er van alles en nog wat van te weten en beschikt hij, als schaduwrapporteur, over de nodige macht om de palmoliewereld naar zijn hand te zetten. Een van de geijkte paden om zo´n persoonlijk projectje aan een politicus te geven is het instrument van de petitie. Ogenschijnlijk een wonderlijk zinloos instrument, maar schijn kan hier bedriegen.
Onder de noemer 'palmolie' is er deze week zo'n petitie aan de Tweede Kamer overhandigd. Het 'machtige' samenwerkingsverband van de stichtingen 'Monkey Business', 'Stichting Pongo' en het onder de aansprekende titel opererende 'Primates helping Primates' hebben meer dan een jaar nodig gehad om 199 handtekeningen te bemachtigen. Waarvoor? Voor precies dat waar Gerbrandy voor strijdt. Etikettering van palmolie. Omdat de aapjes dood gaan als we niet etiketteren. De stichtingen verzoeken "de overheid bedrijven te verplichten om te vermelden of er palmolie in het product zit EN of het op een duurzame manier gewonnen is."
Prachtig, maar zinloos. Toch? Nog niet eens 200 handtekeningen in meer dan een jaar, waarvan ook nog eens een verdacht deel anoniem is en een al even zo verdacht deel afkomstig uit Kerkrade... Maar zoals gezegd, schijn bedriegt. Dit soort petities hebben soms een veel groter effect dan het relatieve lichtgewicht ervan zou rechtvaardigen. Helaas laten de annalen nog niet duidelijk zien wie deze petitie in ontvangst heeft genomen, maar godbetere dat het in handen komt van Liesbeth van Tongeren. Miss Greenpeace 2001 tot en met 2011 en verder zou immers niet schromen om deze handtekeningenactie, die het predicaat ´mislukt´ zelfs met een staalborstel niet van zich af kan schrobben, te gebruiken als bewijs dat dit onderwerp speelt in de samenleving.
En daar zit het gevaar. Dat maar 199 mensen getekend hebben is men nu eigenlijk alweer vergeten. Wat blijft hangen is het gegeven dat er een petitie over dit onderwerp is ingediend. Via de officiele Tweede Kamerkanalen nog wel. En zo verwordt een absoluut nononderwerp tot een mogelijk punt van discussie, omdat Kamerleden ineens iets hebben om mee te schermen. Dan mag er nog zoveel bewijs zijn dat de achtergrond niet klopt, bewijs dat in het geval van deze petitie prachtig is verwoord door Theo Richel op de website van de groene rekenkamer, het maakt niks uit. De petitie is machtsmiddel genoeg.
Misschien is dan ook het enige redmiddel om zelf maar in de petitiebusiness te gaan, om Kamerleden te voorzien van mijn eigen ideeen en natuurlijk de nodige ammunitie om terug te slaan bij dit soort zinlose apenpetities. Ervaring heeft in ieder geval geleerd dat het ophalen van handtekeningen lang zo moeilijk niet is.
