Het failliet van EU-asiel en immigratiebeleid
Het uitzetbeleid in Nederland is een wassen neus, dit concludeert CITT-voorzitter Hans Gualthérie van Weezel. Belangrijkste oorzaken: regelgeving, rechtshulp en 'Brussel'.
Deze alarmerende conclusie van de Commissie Integraal Toezicht Terugkeer (CITT) staat in haar deze week te verschijnen jaarverslag over 2013, waarvan een conceptversie in handen is van De Telegraaf. De commissie, die aan staatssecretaris Teeven (Veiligheid en Justitie) rapporteert en geleid wordt door oud-diplomaat en voormalig CDA-Kamerlid Hans Gualthérie van Weezel, velt een hard oordeel over het gevoerde beleid:
"Na ruim zes jaar is de commissie tot het oordeel gekomen dat bij de huidige stand van zaken het effectief uitzetten van vreemdelingen mede door alle waarborgen, rechtsregels en rechtshulp een schier onmogelijke opgave is geworden voor alle bij de uitzetting betrokken medewerkers.
Nou mensen, daar zijn we dan mooi klaar mee. De voorbeelden die de commissie noemt betreffen het grote aantal terugvlucht annuleringen voor afgewezen asielzoekers (hetgeen betekent dat de prijzige tickets voor de afgewezen asielzoeker en diens begeleiding richting ronde archief kunnen); het kinderpardon heeft tot gevolg gehad dat andere gezinnen, die niet onder de pardonregeling vallen, minder willen meewerken aan vrijwillige terugkeer (onder druk van linkse partijen en de Kinderombudsman wordt intussen gewerkt aan een uitgebreider pardonregeling); er wordt gewaarschuwd dat de beperking van vreemdelingenbewaring, die Teeven onder druk van de PvdA doorvoert, er 'naar alle waarschijnlijkheid toe zal leiden dat dit alleen maar zal stijgen'. Immers, volgens de regels moet iemand die wordt uitgezet twee etmalen van tevoren worden ingelicht. Wie niet vastzit, neemt dan natuurlijk meteen de benen. Hup de illegaliteit in, die -volgens diezelfde PvdA- vervolgens niet langer strafbaar is. Ook is de vrijwillige terugkeer gedaald.
De CITT concludeert vervolgens, dat ons land qua humane behandeling bij opvang en uitzetting van vreemdelingen de vergelijking met andere landen met glans kan doorstaan. Dat is niet alleen frappant, omdat de PvdA en andere partijen vinden dat het uitzetbeleid menselijker moet, maar vooral, omdat er sprake is van een totaal falen van het beleid. Hoelang laten we dit krankzinnige beleid nog toe in Nederland? Wanneer staan er eens een paar bestuurders op die zeggen 'dit kan zo niet langer'? Bestaan er in Nederland nog politici met enig gezond verstand? Heel weinig, maar de fractie Bontes heeft bij monde van Joram van Klaveren wel meteen parlementaire vragen aan staatssecretaris Teeven over deze kwestie gesteld:
1. Bent u bekend met het bericht 'Uitzetbeleid wassenneus'*?
2. In hoeverre klopt het dat de Commissie Integraal Toezicht Terugkeer (CITT) in het jaarverslag van 2013 stelt dat het effectief uitzetten van vreemdelingen een onmogelijke opgave is geworden?
3. Deelt u onze zorg over het feit dat de commissie verwacht dat het aantal uitzettingen zal dalen als gevolg van het beperken van de vreemdelingenbewaring? Zo nee, hoe oordeelt u dan over deze uitlating van de commissie?
4. Deelt u de visie van de commissie dat ons land qua humane behandeling bij opvang en uitzetting van vreemdelingen de vergelijking met andere landen met glans kan doorstaan? Zo nee, waarom niet?
5. Welke maatregelen bent u voornemens te treffen om de grote problemen die de commissie signaleert zo spoedig mogelijk op te lossen?
De laatste vraag is natuurlijk waar het om draait: wat gaat de staatssecretaris doen om een einde te maken aan deze idioterie? Want dat de asielzoekers de zaak saboteren blijkt duidelijk uit het commissie verslag. Sabotage, misbruik en traineren van het uitzettingsproces zijn aan de orde van de dag, zo schrijft de commissie. Door allerhande regels worden vreemdelingen in Nederland beschermd.
Zo moeten alle asielverzoeken, ook als die voor de zoveelste keer worden gedaan, in behandeling worden genomen. Als de vreemdeling de aanvraag daarvoor goed plant, mist die zijn vlucht waar de Dienst Terugkeer en Vertrek vaak weken voorbereiding aan heeft gehad. Maar zelfs als de uitgeprocedeerde vreemdelingen in het vliegtuig zitten, kunnen ze de boel nog frustreren. Ze maken aan boord amok en hopen dat andere passagiers zich ermee gaan bemoeien. Als er genoeg onrust ontstaat, neemt de gezagvoerder de vreemdeling niet meer mee. De commissie:
"Dit gedrag vindt in toenemende mate plaats op vluchten met een Afrikaanse bestemming. Vluchten moeten ook vaker worden geannuleerd doordat uit te zetten vreemdelingen niet komen opdagen. Ook als zij niet in vreemdelingendetentie zitten, moeten ze twee dagen voor vertrek worden ingelicht. Ze kiezen dan regelmatig voor een vlucht in de illegaliteit."
Een illustratieve anekdote over de aanstelleritis van dit soort lieden betreft asielzoeker B. Die letter staat in dit geval voor de toepasselijke naam Bah. Als Bah in januari 2013 asiel aanvraagt, is hij al veroordeeld voor meerdere misdrijven. De aanvraag is mede daardoor kansloos. Bah wordt in vreemdelingendetentie geplaatst in Rotterdam in afwachting van zijn uitzetting. Daar gaat hij in mei met andere asielzoekers in hongerstaking, weigert medische controles, bespuugd een personeelslid, die met de dood bedreigd wordt, terwijl zijn vertrouwensarts juist aangifte doet van mishandeling tegen Bah! Zijn raadsman spant vervolgens in anderhalve maand tijd zevenmaal een procedure aan bij de rechter om uitzetting te voorkomen. Maar liefst vier uitzetpogingen weet Bah te laten mislukken. Hij bedreigt zijn begeleiders op de vluchten en slaat, bijt en bespuugt ze zelfs. Ook klaagt hij op luide toon over hartproblemen, maar weigert hulp. Een keer gaat hij opnieuw in hongerstaking waarop hij niet fit to fly wordt verklaard, mede doordat zijn vertrouwensarts verklaart dat hij zeer zwak is. Als een bloedmonster anders uitwijst, zegt de vertrouwensarts dat misschien het buisje is verwisseld. Er vliegen zelfs twee artsen mee naar een tussenstop in Parijs. Als blijkt dat de vertrouwensarts op dezelfde vlucht heeft geboekt, wordt de vlucht omgeboekt. Bah schreeuwt de boel in Parijs bij elkaar en verzet zich fysiek zo hevig, dat de gezagvoerder hem en zijn begeleiders de deur wijst. Na terugkeer op Schiphol stelt de vertrouwensarts zich in verbinding met de hulpofficier van justitie om te laten weten dat Bah wil vertrekken in ruil voor geld. Na een zoveelste nederlaag in de rechtbank krijgt Bah, samen met een landgenoot, zijn eigen vliegtuig naar Guinee. Bij aankomst blijkt hij toch niet zo ziek als hij en zijn vertrouwensarts telkens hadden beweerd: na twee dagen verlaat hij de kliniek die door Nederland wordt betaald. Later zou blijken dat alleen al deze laatste, vijfde uitzetting, de Nederlandse belastingbetaler 92.000 euro heeft gekost...
Waanzinnig dit natuurlijk. Als we als soeverein land niet meer de baas zijn over onze eigen grenzen, omdat Europese verdragen het verbieden om effectieve maatrgelen te treffen tegen deze sabotage, dan moeten we die maar eens ernstig gaan heroverwegen. Hetzelfde geldt overigens voor de procedures. We zijn echt knettergek geworden in dit land. De commissie heeft tot slot ook nog een tip voor Teeven. Deze kan geld op vliegtickets besparen door meer aan te haken bij gezamenlijke charters in Europees verband. Landen als Duitsland en Frankrijk doen dat al lang. Je begrijpt niet dat Teeven daar niet zelf opgekomen is, temeer niet, daar het CITT hem dit al eerder had geadviseerd. Wat een land, ho-pe-loos.
Hier vindt u een overzicht van mijn columns en u kunt mij hier volgen op Twitter.
