Het Europese immigratiekeurslijf

Wie zaterdag aan het party-en was heeft het misschien gemist: NOVA over het Europese immigratiekeurslijf. Voor trouwe DDS-lezers geen verrassing: door de roekeloze meegaandheid van opeenvolgende kabinetten met de Europese integratie sinds het Verdrag van Maastricht, hebben we ons lelijk in de nesten gewerkt, en kunnen we met het immigratiebeleid geen kant meer op. Om zout in de wonden te strooien geeft Trouw vandaag - verlekkerd - een gedetailleerd overzicht van alle voetangels en klemmen waar die voorgaande kabinetten zo lelijk zijn ingetrapt.

Niet die 18 miljard aan bezuinigingen, maar het immigratiebeleid wordt de werkelijke krachtproef van de op stapel staande coalitie. Het afschudden van het Europese immigratiekeurslijf, dat is de grote uitdaging. Een nieuw kabinet doet er dan ook goed aan een strategie te ontwikkelen om dit voor elkaar te krijgen. Eerst de grootste knelpunten in al die verdragen lokaliseren en dan erop af.

Om te beginnen bondgenoten zoeken in Europa. Laat de nieuwe premier, zoals Derk Jan Eppink in NOVA voorstelde, meteen na zijn aantreden maar eens een rondgang langs de Europese hoofdsteden maken om steun te zoeken voor een Europese koerswijziging in immigratiezaken.

Er zijn tekenen dat ook de Duitsers, Fransen en Italianen het immigratiewater tot aan de lippen staat. Dus kansloos is zo’n missie zeker niet. Als het lukt deze hobbel te nemen dan wacht nog de confrontatie met het Europese Parlement, dat - zoals ik uit de toelichting van Derk Jan Eppink opmaakte - zit volgepakt met linksdenkende immigratie-fetisjisten.

En als dit allemaal niets zou opleveren dan moet de regering overschakelen op powerplay, dwarsliggen dus. Zand in de integratiemachine strooien om met terugwerkende kracht die uitzonderingspositie op immigratiegebied naar Deens voorbeeld binnen te slepen. Lastige lidstaten krijgen nou eenmaal meer voor elkaar in Brussel dan Gekke Henkies.