Het anti-socialistisch Manifest

Laten we beginnen met een belangrijke observatie die Rob Kern onlangs maakte: de huidige Socialistische Partij, is helemaal niet socialistisch. Sterker nog, de huidige socialisten doen exact datgene waar het oorspronkelijke socialisme zich tegen wapende: het uitbuiten van de arbeider.

De SP en Roemer noemen zich socialistisch omdat zij denken op te komen voor de zwakkere en misbedeelde groepen in de samenleving. Dat is hun vorm van socialisme. Echter, het socialisme van Marx en Engels is geschreven om de uitbuiting van de werkende klasse tegen te gaan. In hun tijd was het dan ook een feit dat grootgrondbezitters en fabriekseigenaren fortuinen vergaarden, door de werkende klasse uit te buiten.

De basistheorie van het socialisme was een utopische gedachte die deze uitbuiting van de werkende klasse onmogelijk zou maken. De intentie was wellicht nobel, maar de theorie bleek ongeschikt voor de menselijke geest en was eigenlijk inherent dictatoriaal. Daarbij is gebleken dat een economie zich nou eenmaal niet centraal laat leiden en er geen substituut bestaat voor een ‘vrije’ marktwerking. Lees hierover bijvoorbeeld ‘The road to serfdom’ door Friedrich Hayek.

In de moderne tijd hebben de vakbonden en de politieke partijen zelf, de rol op zich genomen om uitbuiting van de werkende, en zelfs van de niet werkende klasse tegen te gaan. Er is geen politieke partij van de VVD, PVV, tot PvdA, die niet in zijn programma stelt dat zij de zwakste schouders zullen ontzien, en dat als er impopulaire maatregelen worden genomen, de zwakste groepen zullen worden gecompenseerd.

Hiermede is het socialisme achterhaald en de partij van Roemer in feite overbodig geworden. Nu, in plaats van dat de partij zichzelf ophief, onderging het een metamorfose en verwerd het van de partij van arbeiders, tot de partij van de uitkeringen.

Onder Roemer zal deze groep uitkerings ‘genieters’ gestadig groeien omdat de werkende, door de hogere belastingen, wordt ontmoedigd om te werken en te presteren. Daarbij groeit deze groep door het besef dat men in Nederland, ook zonder te werken, redelijk comfortabel kan leven. Onder Roemer is hier dan ook ruimte voor, hij wil €962 miljoen extra beschikbaar maken voor uitkeringen.

Nu heeft de SP de basisgedachte van Marx verkeerd begrepen. Omdat de huidige realiteit het socialisme overbodig heeft gemaakt, doen zij alsof gelijkwaardigheid bestaat in het bevorderen van de welvaart van uitkeringstrekkers ten opzichte van de arbeider. En wel op koste van de arbeider. Dit is een omgekeerd socialisme. Een socialist dient juist op te komen voor de werkende mens. Nu doen zij exact het tegenovergestelde, om hun overbodigheid te verbergen in een immer moreel superieur jasje.

In een interview met Sven Kockelmann, hield Kockelmann Roemer voor dat 30% van alle Nederlanders 70% van alle belastingen betalen en dat hij deze groep, namelijk de hardwerkende Nederlander, extra wilde belasten. Roemer antwoordde hierop dat Kockelmann gelijk had, dat hij van plan is deze groep zwaarder te belasten, en voegde hier onbeschaamd de tendens aan toe: maar moet u eens kijken hoeveel ze dan nog over hebben.

Eigenlijk bewerkstelligt Roemer een tweedeling in de maatschappij: werkende mensen tegenover uitkeringstrekkers. Hij wil de eerste groep zwaarder belasten ten behoeve van de tweede groep.

Nu is solidariteit tussen mensen een zaak van medemenselijkheid, en dit laat zich niet afdwingen. Roemer wil deze solidariteit juist wel afdwingen, en veroorzaakt hiermee een scheuring tussen de twee groepen.

In een medemenselijke maatschappij als de Nederlandse betaalt de werkende graag voor mensen die te ziek, te invalide of te mentaal te beperkt zijn om te kunnen werken. Maar als deze natuurlijke solidariteit teveel wordt opgerekt, dan verdwijnt de oprechte solidariteit uit een samenleving, want de werkende zal zich de solidariteit van Roemer niet op laten dringen. Een zeer gevaarlijk tendens.

Iedereen kent in zijn omgeving meerdere mensen die ten onrechte uitkeringen ontvangen op grond van verschillende ingewikkelde regelingen. Iedereen kent in zijn omgeving kent gevallen waarin het persoonlijk budget wordt misbruikt. Horde jongeren gaan onnodig de uitkering in met de diagnose ADHD.

De politiek analist van de Volkskrant, Martin Sommer, becijferde dat de Nederlandse staat meer dan 50% van het BNP uitgeeft, terwijl een maatschappij maximaal 40% van deze uitgaven kan dragen. Deze uitgaven zitten in de exorbitant hoge kosten van de gezondheidszorg, AWBZ en werkgerelateerde uitkeringen. Als de uitgaven van de staat ten opzichte van het BNP verder verhoogd worden, dan zal de economie van het land versneld desintegreren.

Politieke mensbeelden komen eigenlijk maar in twee smaken. De eerste wordt met name omarmd door onze sociaal democratische en socialistische medemens: alle mensen zijn gelijk. Het socialisme is een ideologie die er in essentie op aanstuurt deze gelijkheid te forceren.

In een socialistische heilstaat levert iedereen bijna zijn gehele salaris in aan de staat, en regelen zij de herverdeling van welvaart.

Inherent aan deze gelijkheidsdoctrine is dat de mens primair als slachtoffer van de maatschappij en natuur wordt beschouwd. De mens is primair incapabel en zielig, en dient door een krachtige overheid gered te worden.

Het tweede mensbeeld is: mensen zijn niet gelijk, maar gelijkwaardig. Deze zeer redelijk klinkende stelling is overigens een officieel VVD credo. Maar ook dit mensbeeld kan ik niet onderschrijven.

Zijn mensen gelijkwaardig? Sinds wanneer? Het behoeft weinig illustratie, maar het spreekt voor zich dat u uw kinderen en kleinkinderen niet gelijkwaardig acht aan Robert M. Er is een kleine aanpassing nodig: mensen zijn niet gelijk, maar gelijkwaardig voor de wet. Alleen deze frase dekt de realiteit.

Het liberale mensbeeld is het tegenovergestelde van het socialistische: de mens als primair capabel en veerkrachtig.

En laat het gezegd worden: dit mensbeeld is superieur. De gelijkheidsdoctrine en het zieligheidsmensbeeld liggen namelijk aan de kern van een fenomeen dat onze culturele en materiële verworvenheden doet eroderen: entitlement.

In deze context is entitlement het gevoel buiten de eigen inzet en talenten om, recht te hebben op comfort en zelfs welvaart. Deze attitude leeft waarschijnlijk nog het sterkst onder mijn generatie, een generatie die is opgegroeid in een uitgekristalliseerde zieligheidstijdsgeest.
Ik ken WO afgestudeerde, lichamelijk gezonde jongens die geen werk kunnen vinden in hun vakgebied en dus maar een uitkering nemen. En die uitkering is echt maar een kwestie van een aantal formuliertjes invullen en klaar is Kees; een comfortabel leventje op kosten van de staat, lees: de belastingbetaler.

Bij hen speelt vaak een moeilijk navolgbare gedachte. Zij zijn te trots en voelen zich te goed voor een baantje onder hun niveau, dus rest er de uitkering. Maar wat is er nu vernederender dan leven van geld dat andere mensen verdienen, terwijl jij zelf 100% in staat bent een eigen inkomen te genereren? Dat is nog zo´n kenmerk van een socialistische tijdsgeest, mensen beseffen de volgende waarheid niet: There’s no such thing as public money, there is only taxpayers money.

 
 In alle oprechtheid denken zij recht te hebben op deze uitkering, en juridisch gezien staan zij klaarblijkelijk in het gelijk. Maar gevoelsmatig heeft de mens alleen recht op vrijheid, leven en eigendom. Een leven op kosten van anderen, terwijl je zelf kunt werken, dat mag toch geen recht zijn? Maar in onze tijd is dit een gangbare opvatting en zien weinig mensen het voor wat het daadwerkelijk is: een godvergeten schande.

Dit is wat de zieligheidstijdsgeest ons nu oplevert: verwende geesten met meer rechten dan plichten, met de presterende mens om hun nijd tot te richten, niet in staat tot reële inzichten, en dus ooit gedoemd te zwichten. 

Het levert geesten op waar je, zoals men dat zegt, de oorlog niet mee wint.

Het zieligheidsmensbeeld creëert niet alleen zwakke karakters, het verhoogt ook de kans op psychische klachten. Laat het overigens gezegd zijn dat psychische klachten geenszins een zwak karakter impliceren.

De geestelijke gezondheidszorg kent een breed scala aan klinische ziektebeelden, van schizofrenie tot manische depressies en ernstige verslavingen. Maar naast deze zeer ernstige vormen van psychopathologie, die vaak in substantiële mate door erfelijkheid bepaald worden, zijn er ook de mildere vormen van psychische klachten. Denk hierbij aan milde depressies, angsten en andere gemoedstoestanden die de kwaliteit van leven verminderen.
Het onderzoek naar en de theorieën over het ontstaan van de laatst genoemde toestanden zijn zeer talrijk, maar er is één factor die er altijd zeer sterk mee samen lijkt te hangen: het ontbreken van een oprecht gevoel van eigenwaarde.

Socialisten beweren graag dat zij zich in hun filosofie onderscheiden op het gebied van de omgang met mensen die daadwerkelijk niet meer kunnen werken en voor zichzelf kunnen zorgen. Dit is niet het geval. Het verschil manifesteert zich in hun behandeling van degene die nog wel kunnen werken maar dat om welke reden dan ook niet willen of doen.

De SP koestert de intentie de uitkeringen op te laten lopen met een bedrag van 962 miljoen euro. Zij zullen het nooit met zoveel woorden zeggen, maar dit komt er altijd op neer dat het voor personen die wel kunnen werken maar dit om welke reden dan ook niet doen, veel makkelijker wordt om een uitkering te krijgen.

Er is haast geen prikkel op aarde die zo onweerstaanbaar is als gratis geld, lees: een gratis leven. Maar een gratis leven op koste van de staat, is funest voor de psychische gesteldheid.

Het berooft de gezonde mens namelijk van een voorwaarde voor een oprechte beleving van eigenwaarde: zelfredzaamheid. Eigenlijk is een te makkelijke toegang tot gratis geld voor de fysiek en mentaal capabele mens, een mensenrechtenschending. De verleiding is in veel gevallen niet te weerstaan, en dit ontneemt iemand zijn recht en mogelijkheid tot zelfbeschikking. De verleiding kan hen veroordelen tot een lang leven onder de klamme deken van de staatszorg.

Dit is dan ook precies wat het sociaal economisch beleid van de SP op zal leveren; meer mensen die kunnen werken, maar de verleiding niet konden weerstaan en in de uitkering terecht komen. Dit resulteert in meer mensen met een lagere eigenwaarde dan mogelijk omdat zij niet meer voor zichzelf zorgen, maar voor zich laten zorgen en wel op kosten van mensen die wel werken. Het gevolg is dat deze groep, naast dat zij zich buiten de productieve maatschappij plaatsen, ook kwetsbaarder wordt voor psychische klachten omdat zelfredzaamheid – een voorwaarde voor eigenwaarde – ontbreekt.

‘Nivellering maakt de sterken zwakker, maar de zwakken niet sterker.’

Een wijsheid die ik toeschrijf aan een te weinig erkende liberale held: arabist Hans Jansen, in zijn briljante Anton Constandselezing, een absolute aanrader.

‘De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten’, is een dusdanig vaak gebruikt gezegde, dat men bijna zou vergeten dat het om een politieke filosofie gaat en niet om een op zichzelf staande waarheid. Maar wat rechtvaardigt deze gedachte eigenlijk? Laat het voorop gesteld worden dat mensen die daadwerkelijk niet voor zichzelf kunnen zorgen, mijns inziens een menswaardig bestaan verdienen, op kosten van de belastingbetaler.

Maar socialistische nivellering gaat veel verder dan dat. Nivellering impliceert dat degenen die niet over de wil beschikken om hun talenten te ontplooien en zichzelf hiermee zelfvoorzienend te maken, evenveel comfort en welvaart mogen ervaren als degenen die dit wel doen. En wel op kosten van de werkende mens.

En het is precies deze gedachtegang die uiteindelijk de doodsteek betekent voor een welvarende en innovatieve maatschappij.

Prestaties en innovaties worden geleverd, omdat deze renderen. Zij die presteren en innoveren ervaren comfort en welvaart. Zodra het leveren van innovaties en prestaties niet meer rendeert, omdat de zuurverdiende winst verdwijnt in de ‘solidariteitsbelasting’ voor de luien en onwillenden, zullen prestaties en innovaties afnemen en uiteindelijk verdwijnen. Dit heeft stagnatie en het uiteindelijke faillissement van een samenleving tot gevolg.

Een samenleving waar het zieligheidsmensbeeld regeert kent dus maar een uitkomst: uiteindelijk is iedereen arm en iedereen zielig. Zoals Churchill zou zeggen: ‘Socialism is a philosophy of failure, the creed of ignorance, and the gospel of envy, its inherent virtue is the equal sharing of misery.’

Het zieligheidsmensbeeld en socialisme beloont het slechtste in de mens: het vallen voor de perverse prikkel van het willen ervaren van comfort en welvaart op kosten van anderen. Om deze beloning te realiseren, bestraft het socialisme, middels belastingheffing, het beste in de mens: innovativiteit, ondernemerschap en de wil tot het verkrijgen van persoonlijke welvaart.

Maar Links heeft een goede reden voor het in standhouden van het zieligheidsmensbeeld. Zoals Drees jr. zijn voormalige partij toebeet: ‘Mensen die van honden houden, fokken honden, en mensen die van zwakken houden, zorgen dat er zwakke groepen komen. De PvdA fokt zwakkeren, zoals een ander honden fokt.’

Links moet de mensen wel laten geloven dat zij primair het slachtoffer en incapabel zijn, want mensen die bewust zijn van hun zelfstandigheid en veerkracht zullen nooit op Links stemmen. Wat is het toch een door en door rotte politieke stroming.

Momenteel staat de SP op 32 zetels in de peilingen. Wat vertelt dit ons? Zien zoveel mensen het socialisme niet voor de destructieve ideologie die het in werkelijkheid is? Zijn zoveel mensen overtuigd van een primair incapabel en zielig mensbeeld? Zijn zoveel mensen gevallen voor de perverse prikkel van het willen ervaren van welvaart op andermans kosten? Komt het omdat de goedlachse Roemer zijn beleid als sociaal in plaats van socialistisch profileert?

In de sociale media kanalen zie ik vaak berichten voorbij komen in de trant van: ‘als Roemer het voor het zeggen krijgt, pak ik mijn koffers’. Dit lijkt me niet de juiste instelling. We laten de socialisten ons land toch niet naar de vernieling helpen?

We will stand.
We will fight.
And we will prevail.