Heeft de jeugd de toekomst?

Politieke jongerenorganisaties vormen vaak de luis in de pels van de moederpartij. Neem nu bijvoorbeeld de Jonge Socialisten. Gisteren verscheen op de digitale opiniepagine van de Volkskrant een stuk waarin de voorzitter en politiek secretaris van de JS de PvdA in niet mis te verstande bewoording bekritiseren. Zo moeten het cultuurrelativistische gejubel van de hippies van Nieuw-Links en het 'links lullen, rechts vullen' van bijvoorbeeld een Eveline Herfkens het behoorlijk ontgelden.

Eenzelfde soort tendens valt te bemerken bij het CDJA. In een artikel in Trouw uit 2008 wordt een beeld geschetst van jongeren die zich als zeer conservatief profileren en het CDA dan ook een veel te flierefluiterig christenzijn vonden uitdragen. 'Laatst stelde een CDA-Kamerlid voor om een imam uit te nodigen voor het bezinningsmoment op het CDA-congres. Daar kun je toch duidelijke vraagtekens bij plaatsen. We zijn een christen-democratische partij, niet een religieus-democratische partij', aldus Geert Meijering, destijds vicevoorzitter. Dat is toch behoorlijk duidelijke taal.

Waar de PJO's van de PvdA en CDA dus nadrukkelijk rechts van de moederpartij staan, lijkt het bij de VVD juist andersom. De JOVD laat vaak weten dat de VVD niet liberaal genoeg zou zijn, wat vaak in wezen op 'te conservatief-liberaal' neerkomt. Zo staan de VVD-jongeren een veel ruimhartiger drugsbeleid voor dan de VVD en moeten zij doorgaans weinig weten van het door de moederpartij zo succesvol uitgedragen law & order-gedachtegoed.

Wat betekent dit nu voor de toekomst? Zal de PvdA op termijn definitief afstand nemen van het multicultigeknuffel en zal het CDA verworden tot een Conservatief Democratisch Appèl? Het lijkt mij daarbij vooral belang hoe stevig de houdgreep van de mastodonten op hun partijen is; een vraag waar alleen de tijd ons een antwoord op zal kunnen geven.'