Hartverwarmend: Concentratiekampoverlevende ontmoet na 71 jaar zijn redder
Bij een bijzondere hereniging werden twee mensen met een bijzonder verhaal na vele jaren eindelijk weer samengebracht.
Driekwart eeuw heeft het bijna geduurd voordat deze twee mannen elkaar weer konden zien. Marcel Levy, één van de vele duizenden gevangenen die in 1945 in het Beierse concentratiekamp Dachau zaten. Sid Shafner, een Amerikaan die destijds de bevrijding van Europa mede-mogelijk maakte.
Deze twee mannen ontmoetten elkaar voor het eerst in Dachau, toen Shafner deel uitmaakte van het bataljon dat het kamp bevrijdde. De twee werden vrienden, maar konden deze vriendschap door praktische problemen simpelweg niet voortzetten nadat Shafner terug naar de Verenigde Staten ging.
De Holocaustoverlevende en de oorlogsveteraan hebben elkaar dan ook voor het eerst sinds 71 jaar weer gezien, op een legerbasis in Israël. Daar woonden ze samen een herdenkingsbijeenkomst bij voor iedereen die de gestorven was voor de vrijheid, maar Marcels grootste held zat gelukkig nog naast hem. Sid kreeg van de dankbare overlevende een plakaat cadeau, waar de tekst "You came like a warrior angel... and carried me into the light." in gegraveerd stond.
Beide mannen waren zichtbaar geëmotioneerd tijdens het bezoek, wat niet meer dan normaal is bij zo'n beladen hereniging. Marcel heeft hierbij ook het grote belang van familie in zijn leven benadrukt. Als jongeman was hij de enige van zijn familie die het vernietigingskamp wist te overleven. Één van zijn huidige familieleden vertelde waar het op stond:
We weten dat we door jou Marcel hebben. Ontzettend bedankt daarvoor.
Maar sterker dan de woorden van Marcel zelf wordt het niet:
Alles wat ik vandaag de dag heb, mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, heb ik aan jou te danken.
Tsja, wat Sid daar nou op kunnen antwoorden? Duidelijk is dat de man een held is, en dat zijn verhaal het verdient om de wereld over te gaan. Ik ben er wel bedroefd over dat mensen als Marcel en Sid over tien, hooguit twintig jaar er niet meer zullen zijn om hun verhaal zelf te vertellen. Daarom is het nu aan ons om die taak over te nemen: dat is wel het minste wat we voor deze heldhaftige mensen kunnen doen.
