Haha! Anja Meulenbelt reageert: 'You'll Never Walk Alone is inderdaad niet een zwart lied, maar eigenlijk wel!'
Ah leuk! Anja Meulenbelt leest De Dagelijkse Standaard blijkbaar ook en voelt zich geroepen om te reageren op ons artikel over haar laatste waanzin.
Helaas voor mevrouw maakt ze zich daarbij nog meer belachelijk dan ze al had gedaan met haar oorspronkelijke Facebookpost waarin ze beweert dat You'll Never Walk Alone een zwart gospel nummer is, groot gemaakt door de Afro-Amerikaanse zangeres Aretha Franklin.
Na ons artikel, waarin we haar keihard uitlachen, heeft Meulenbelt het liedje dan toch maar even gegoogled. Daardoor heeft ze ontdekt dat het een musical-nummer is geschreven door twee roomblanke componisten. Oeps. Maar, zegt ze, als je héél goed nadenkt begrijp je dat het eigenlijk nog stééds een gospel-nummer is! Heel stiekem enzo. Lees maar:
"Wie gaat googelen op dat lied," geeft Meulenbelt toe, "komt erachter dat het oorspronkelijk in 1945 geschreven is door Oscar en Hammerstein voor de musical Carousel." Nou klopt dat ook niet. Ja, er waren twee componisten bij betrokken, maar hun namen waren Oscar Hammerstein en Richard Rodgers, Anja. Niet "Oscar en Hammerstein." Dat iemand twee namen heeft betekent niet dat het om twee verschillende personen gaat. Dat noemen we nou een voornaam en een achternaam. Zal ook wel iets heel "wits" zijn.
Maar goed, mevrouw gaat dus door het stof en moet knarsentandend toegeven dat ze keihard loog toen ze beweerde dat You'll Never Walk Alone een gospel is.
Hilarisch.
Maar dan laat Meulenbelt zien dat ze toch echt Anja (zie je wat ik hier deed, mevrouw?) is: ze draait helemaal en beweert gewoon dat het tóch een gospellied is terwijl ze dus toegeeft dat het een musicallied is... en ze beweert vervolgens ook nog een keer dat Afro-Amerikaanse zangeressen/zangers het nummer groot hebben gemaakt, terwijl ze tegelijkertijd erkent dat dit de grootst mogelijke onzin is.
Jawel, Anja kan zichzelf in 1 paragraaf niet één keer, niet twee keer, maar wel drie keer tegenspreken:
"Dat maakt het niet minder tot een gospel - zoals sommige voor wie het een sport is om alles wat te maken heeft met het vieren van de zwarte cultuur af te wijzen. Gospels zijn sowieso een 'gemengd' cultuurgoed, want christelijk. Ik was eens in Harlem in een zwart-christelijke kerk, en zag het enorme verschil tussen zwart en wit christelijk. Het swingde daar de pan uit. Het lied is opgenomen op vele platen met klassieke gospels, en behalve door Aretha Franklin onder andere gezongen door Mahalia Jackson en Louis Armstrong. Behalve eveneens door Elvis Presley."
Ja, dat maakt het wel minder tot een gospel, Anja. Het maakt het een musical-lied. Geschreven door twee lelielblanke mannen. Het nummer is geen onderdeel van de zogenaamde "zwarte cultuur" (wat dat ook moge betekenen).
Daarnaast is het hartstikke leuk dat Franklin het nummer ooit eens zong, maar daar is verder helemaal niemand van onder de indruk. En datzelfde geldt voor de opnames van Mahalia Jackson en Louis Armstrong. Hartstikke leuk dat je meerdere Afro-Amerikaanse zangers kunt opnoemen die het nummer gezongen hebben, maar dat doet niets af aan het feit dat het nummer écht wereldwijd is gegaan door Gerry & The Pacemakers, een ultra-witte Britse band.
Kortom, Meulenbelt geeft toe dat zij en Gloria Wekker keihard logen, maar volhard vervolgens in diezelfde leugen. Wat een pleefiguren.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten
