Haar ouders waren verantwoordelijk voor de dood van haar baby, maar ze heeft ze vergeven. Wacht tot je leest waarom

Door het gedrag van haar ouders, leeft haar eigen kind niet meer. Maar - en dat is bijzonder - ze neemt hen niks kwalijk.

Het was een trieste dag toen baby Jaxon per ambulance arriveerde in het plaatselijke ziekenhuis. Het arme jongetje werd bij aankomst direct doodverklaard, waarmee er na 11 maanden en 8 dagen een einde was gekomen aan zijn korte leventje.

De jongen was in een snikhete auto achtergelaten, en was door de hitte om het leven gekomen. Jaxons grootouders - de ouders van zijn moeder - hadden eigenlijk op hem moeten letten, maar hadden daarin gefaald. Toen ze een eindje met hem zijn gaan rijden, kwamen ze weer naar huis en hadden oma Meta en opa Kyle van elkaar aangenomen dat ze Jaxon uit z'n babyzitje in de auto hadden gehaald.

Toen moeder Mandy echter terugkwam uit haar werk en ineens bleek dat geen van tweeën dat dus had gedaan, kwam voor Jaxon alle hulp te laat. In de hete auto is het voor een baby simpelweg ondraaglijk, en heeft de kleine baby de geest gegeven.

Online zijn er nu heel veel mensen die boos zijn op Kyle en Meta, maar Mandy - die dus zojuist haar jonge kindje verloren heeft - wil daar niks van weten. Ze zegt dat ze haar ouders vergeven heeft voor de dood van haar kind:

"Het is inmiddels wijdverspreid nieuws dat mijn zoon afgelopen zaterdag is overleden op de leeftijd van 11 maanden en acht dagen. Er zijn veel verhalen in het nieuws geweest, met meerdere invalshoeken. Ik was er niet, en Jaxon werd verzorgd door z'n grootouders, mijn ouders. Zijn dood was een gruwelijke, tragische gebeurtenis die velen intens verdrietig heeft gemaakt.

Mijn zoon had de beste twee grootouders die een baby in zo'n korte tijd maar had kunnen hebben. Deze grootouders zijn er geweest tijdens mijn lange, 23-urige bevalling. Deze grootouders hebben op sommige weekendavonden op hem gepast en uren met hem gelopen toen hij buikpijn had en ontroostbaar was. Deze grootouders hebben hem zijn rollen, zitten en zichzelf zien omhoogtrekken voor de eerste keer. Deze mensen hebben hem vastgehouden en van hem gehouden als hij ziek, koortsig of lastig was. Dit zijn de mensen die hem konden laten glimlachen en lachen zoals geen ander. Ze waren er elke dag van zijn leven voor hem, en mijn zoon hield onvoorwaardelijk van ze zoals zij van hem hielden.

Wat er gebeurd is, is tragisch. Daar is geen twijfel over mogelijk. Maar wie van ons heeft nog nooit een fout gemaakt, zo'n belachelijke fout dat we dachten dat niemand ons kon vergeven. Wie is er niet veroordeeld door anderen, en bespuugd en gekrenkt? Iedereen heeft verschrikkelijke dingen gedaan en anderen immense pijn aangedaan. Maar wie durft er voor God te spelen en te oordelen? Ik heb momenteel meer verdriet dan welk mens op de aarde dan ook, maar ik heb ervoor gekozen om afscheid te nemen van haat en schuld. Ik herinner mijn lieve jongen met liefde en rouw, en ik zal altijd van hem houden."

Een petje af voor Mandy! Menigeen zou niet meer in staat zijn tot vergiffenis na zo iets traumatisch en heftigs, maar deze jonge vrouw kan het wel. Dat is alleen maar bewonderenswaardig.

Vergiffenis kan namelijk een grote opgave zijn, maar als je ertoe in staat bent dan ben je daadwerkelijk in staat even uit jezelf te treden. Een vrouw die de moordenaar van haar zoon omhelste en een andere vrouw die zich naar het altaar liet begeleiden door de man die verantwoordelijk was voor de dood van haar kind, kunnen daarover meepraten.

Of zie jij dat anders?