Groene heffingen allemaal flauwekul

Op 23 september vindt er in New York een nieuwe bijeenkomst van wereldleiders plaats over een probleem dat tegenwoordig ‘climate change’ heet. Nog niet zo lang geleden heette dit probleem ‘global warming’, maar daar was iets onhandigs mee: onze globe wordt sinds 1998 niet warmer.

In het klimaatonderzoek hebben overheden talloze miljarden gestoken. Dat gebeurde na alarmerende berichten van onderzoekers dat de aarde onbewoonbaar zou worden door menselijk handelen; we verstoken te veel fossiele brandstoffen en de restanten van dat verbrandingsproces zouden in de atmosfeer blijven hangen en tot dramatisch hogere temperaturen leiden.

De temperaturen stegen gedurende ongeveer twee decennia vóór 1998 – daarna stokte de stijging. Klimaatvorsers die ondanks het afvlakken een stijging bleven verkondigen, creëerden de zogenaamde ‘hockeystick’. Dat is een curve die laat zien dat de temperatuur de afgelopen vijftienhonderd jaar vlak bleef maar in onze tijd dramatisch de hoogte in schoot, ofwel: de vorm van een plat liggende hockeystick.

Al Gore, die schatrijk is geworden met alarmistische klimaatverhalen, voorspelde zeven jaar geleden dat de Noordpool dit jaar ijsvrij zou zijn. Het probleem voor hem is – Gore heeft een bloeiend alarmistenbedrijf – dat de Noordpool een heel andere kant uit ging: er ligt momenteel een recordhoeveelheid ijs op de Noordpool, meer dan negentien miljoen vierkante kilometer.

De alarmisten noemden de dissidenten klimaatnazi’s die moesten worden doodgezwegen. Maar de metingen die een afvlakking aangaven, konden op een gegeven moment niet meer worden ontkend. Die afvlakking zou tijdelijk zijn en niet meer dan een paar jaar duren, zeiden de activisten. Ook dat bleek niet houdbaar. En nu zeggen de activisten dat de oceanen de warmte hebben opgezogen en diep in hun buik bewaren. Maar het is een theorie die niemand kan verifiëren. De warmte is foetsie.

Dus werd ‘global warming’ ‘climate change’. En de boodschap van de activisten bleef gelijk: de mensheid maakt de aarde kapot.

Dat de mens met zijn industriële activiteiten de aarde kapotmaakt, is een idee dat met name tijdens het begin van de industriële revolutie door romantische aristocraten en intellectuelen werd uitgedragen. We moesten dichter bij de orde van de natuur blijven en de natuurlijke orde intact en ongemoeid laten. Die romantici hadden vroeg door wat de industriële revolutie teweeg ging brengen: een geheel nieuwe maatschappelijke indeling. Deze revolutie ging via de ontwikkeling van machines en elektriciteit de mensheid verlossen van de willekeur van de natuur en de beperkingen van het menselijke lichaam. Zij zou de grenzen aan de verbeeldingskracht en vindingrijkheid van het individu grotendeels wegvagen. Resultaat: we leven twee keer zo lang in grotere gezondheid en grotere welvaart en grotere veiligheid.

De klimaatactivisten zijn bijna allen in ideologische zin links. Ze spreken het niet op die manier uit, maar ze denken dat ze het ultieme wapen hebben gevonden om het kapitalistische industriële proces te controleren. Revoluties zijn mislukt, het ‘reëel existerende socialisme’ is met het einde van de Sovjet-Unie als concept definitief failliet gegaan, maar via het ‘redden van de aarde’ moest het alsnog mogelijk zijn om de bedrijvige mensheid aan de teugels te houden en industrieën en klimaat-vervuilende activiteiten te begrenzen.

Dus werden kortstondige trends zoals de geringe opwarming in de jaren tachtig gebruikt voor het maken van apocalyptische curven die leken aan te geven dat aan landbouw en dus het voortbestaan van de mensheid een einde zou komen.

Feiten moesten worden verdonkeremaand. In de middeleeuwen was het warmer dan nu in Europa, net als in de bloeitijd van het Romeinse Rijk. Even afgezien van het feit dat die opwarming niet slecht was voor de landbouw: er waren geen schoorstenen en machines in die tijd die zoveel CO2 de lucht injoegen als in de twintigste eeuw. Waardoor waren die oude opwarmingen ontstaan? Dat was een vervelende vraag. Dus werden de feiten van die oude opwarmingen van kortgeleden – in de klimaatgeschiedenis is duizend jaar echt een zuchtje – verdonkeremaand. Ze kwamen in de hockeystickcurve niet voor.

Een paar jaar geleden werd de correspondentie van een aantal klimaatalarmisten gehackt – ze e-mailden elkaar over die oude opwarmingen en vroegen zich hardop af hoe ze die feiten konden wegpoetsen. Het waren vervelende feiten die niet pasten in het beeld van een aarde die ernstige koorts had.

‘Climate change’ heet het nu. Zolang de aarde een klimaat heeft, na het ontstaan van een atmosfeer miljarden jaren geleden, is dat aan het veranderen. De aarde is in die lange geschiedenis geheel bedekt geweest met ijs en de aarde is ook geheel ijsvrij geweest. Dragen onze menselijke verbrandingsactiviteiten bij aan die veranderingen? Misschien wel. Maar niet in de mate die de alarmisten verkondigden. De zon lijkt veel belangrijker te zijn. We verstoken momenteel veel meer fossiele stoffen dan ooit in de menselijke geschiedenis, maar de temperaturen stijgen al een tijd niet meer.

Onze moderne wereld kan niet bestaan zonder elektriciteit. Elektriciteit heeft in de negentiende eeuw ons bestaan fundamenteel veranderd. Elektriciteit maakte letterlijk en figuurlijk een einde aan de duisternis. Maar nog steeds leven wereldwijd 1,3 miljard mensen zonder toegang tot elektriciteit. Dus zijn ze straatarm, achtergebleven, ziek. De toegang tot onbegrensde hoeveelheden spotgoedkope elektriciteit blijft de absolute voorwaarde voor vooruitgang van onze soort.

Wat is de droom van de alarmisten? Een wereldregering die wereldbelasting heft en industriële en economische processen reguleert. Een mondiaal politbureau.

In New York zullen over twee weken heel wat wereldleiders wegblijven: zij weten dat het alarmistische beeld van het einde van de mensheid niet klopt. Maar president Obama zal er opzichtig rondstappen want ook hij droomt van zo’n groene wereldregering.

Het een sluit het ander niet uit: we moeten voor onze aarde zorgen, en ook voor de vooruitgang van de mensheid. Ondanks de terugval in de barbarij in bepaalde delen van de wereld blijft de grootste uitdaging voor ons allen: de productie van oneindige hoeveelheden schone energie. Dat blijft het doel. En ondertussen moeten we ons niet gek laten maken. Er is voor deze eeuw genoeg olie en gas om onze huizen te verwarmen en onze auto’s te laten rijden. Elektrische auto’s zijn bedrog zolang elektriciteit in kolen- en gascentrales wordt opgewekt. Groene heffingen zijn dus flauwekul, tenzij ze besteed worden aan onderzoek naar revolutionaire energieopwekking zoals kernfusie.