PVV-volgelingen verklaren het besluit van Geert Wilders om de stekker uit de rechtse onderhandelingen te trekken als volgt: ja het is jammer dat Geert de stekker eruit moest trekken, maar het kon niet anders. Door het optreden van de drie CDA-dissidenten zou er immers een linkse meerderheid in de Kamer zijn ontstaan. Dat betekende dat voorstellen van CDA en VVD wel, maar voorstellen van PVV absoluut niet door de Kamer zouden komen. Logisch dus dat Wilders besloot niet door te gaan.
Een prachtige redenering ongetwijfeld, maar wel een met een loeier van een fout erin. In praktijk is er namelijk enorme overlap tussen de standpunten van de drie partijen over voor rechtse kiezers - en het herstel van dit land - wezenlijke onderwerpen. Alledrie willen 18 miljard bezuinigen (moet ook, zo leggen economen vandaag opnieuw uit
in de Volkskrant). Alledrie willen criminaliteit hard aanpakken, bijvoorbeeld door
criminele Antillianen terug te zenden naar de Antillen. Alledrie willen bovendien de grenzen sluiten voor kansarme migratie en de toegang tot sociale voorzieningen voor nieuwkomers beperken. En met alledrie bedoel ik niet alleen de drie partijen maar ook de drie CDA-dissidenten. Klink verklaarde in zijn
brief immers geen probleem te hebben met de inhoud van het akkoord, ook niet met de immigratie en integratieparagraaf ("Daarmee zeg ik niet dat stevige maatregelen bij asiel en migratie, bij inburgering en strafrecht niet zinnig zijn, in tegendeel. Daar ligt het probleem niet.") Wat zijn dus die 'PVV-prioriteiten' die in deze opzet niet verwezenlijkt zouden kunnen worden? Ik zie ze eerlijk gezegd niet. En afgaande op de inmiddels de kop op stekende rechtse boosheid in de blogosfeer ben ik niet de enige.
Op Elsevier windt Afshin Ellian - bepaald geen linkse softie - er bijvoorbeeld geen doekjes om:
'Een stem op Wilders is een weggegooide stem'De politieke vraag is of Wilders de juiste beslissing heeft genomen. Vriend en vijand was verrast. Wilders was bang dat als hij de onderhandelingen zou voortzetten, hij op tal van economische punten concessies zou moeten doen. Zou het regeerakkoord worden afgewezen, dan zou het voor Wilders moeilijk zijn om oppositie te voeren. Dit begrijp ik wel. Maar er is een ander belang: Wilders wil nooit risicos nemen en daarom het liefst in de oppositiebanken zitten. Dit betekent dat een stem op Wilders een weggegooide stem is.
Zelfs in Wilders' eigen achterban klinkt inmiddels voorzichtig gemor. Op het altijd interessante HVV beklaagt Anders Wellebeeke zich over
de gevolgen van Wilders' besluit om de stekker uit de onderhandelingen te trekken:
Nederland als geheel zal mogelijk wel te lijden hebben onder het gesneuvelde kabinet. Nog nooit was de vorming van een rechtse coalitie zo dichtbij. Desondanks ziet het er nu naaruit dat de desintegratie van Nederland gewoon op dezelfde voet door zal gaan. Die zal dan weer uitentreuren beklaagd en bekritiseerd worden op rechtse sites zoals deze. Maar gebeuren zal er niets. En - vervelend maar waar - dat is dan mede dankzij het eergevoel van de PVV.
Vervelend maar waar, inderdaad. Wilders verkoos kortetermijngewin blijkbaar boven de daadwerkelijke aanpak van de grote problemen van ons tijdsgewricht. En hoewel die paar virtuele zeteltjes extra ongetwijfeld lekker smaken, knaagt dus blijkbaar ook bij de PVV-achterban inmiddels de twijfel over deze enorme gemiste kans.
