Geen kinderen bij 'onfatsoenlijke opvoeding'?

Volgens Pieter van Vollenhoven wel.

Sommige mensen zullen Van Vollenhovens dappere optreden toejuichen. Volgens is de overweging vooral economisch: mensen die hun kinderen niet opvoeden, vallen uiteindelijk met kind en al terug op de staat. Kost alleen maar geld, moeten we niet willen en daarom is verplichte anticonceptie een goed idee.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik een simpele economische kosten- en batenanalyse van de situatie ook niet het toonbeeld van geestelijke gezondheid vind. Afgezien van de immense morele kwestie mensen het krijgen van een kind te ontzeggen, zit ik in mijn maag met het criterium 'fatsoenlijk opvoeding'.

Hier wil ik niet flauw en relativistisch over doen om triomfantelijk te concluderen dat 'fatsoenlijk' ook maar subjectief is. Dat is gemakkelijk, op het cynische af. Maar het probleem is dat Van Vollenhoven expliciet verwijst naar kinderen die overleden zijn door mishandeling. Nee, je kind ter dood mishandelen heeft niets met 'fatsoenlijk' te maken. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat het criterium 'fatsoenlijke' (of 'goede') opvoeding over veel meer gaat dan alleen 'niet je kind mishandelen'. Althans, dat mag ik hopen.

Van Vollenhoven zou moeten zeggen: ouders die hun kinderen (hoogstwaarschijnlijk) mishandelen, mogen geen kinderen krijgen. Dat is prima verdedigbaar. Hij begint echter over een fatsoenlijke opvoeding. Prima hoor, maar als dat een criterium wordt voor het mogen krijgen van kinderen, ken ik ook nog wel wat voorbeelden van chique ouders met kakkerkoters met wie Van Vollenhoven zich wellicht ook eens moet bemoeien. De wijze waarop die kinderen worden grootgebracht lijkt vooral op een meerjarige cursus narcisme, met een fatsoenlijke opvoeding heeft het niets te maken.