Geen compassie met 'vader' van Julian en Ruben

Op het Internet trof ik vandaag vrij veel opmerkingen aan van mensen die blijkbaar medelijden hebben met vader Jeroen; de knotsgekke man die niet alleen zichzelf, maar ook zijn kinderen om het leven heeft gebracht. Zijn ex-vrouw, Iris, zou hem het leven onmogelijk hebben gemaakt, hij was zielig omdat hij zijn kinderen minder vaak mocht zien, etc. en zo verder, waardoor hij uiteindelijk geen andere uitweg zou hebben gezien.

Met alle respect dames en heren, maar bent u helemaal van het padje?

Een man kan nog onder zoveel druk staan, maar zijn kinderen van het leven beroven is daar absoluut geen automatisch gevolg van. Sterker nog, als hij zijn kinderen vaker wil zien dan toegestaan zou hij ze niets aan moeten doen. Hij kan dan zelfmoord plegen omdat hij zichzelf zo ontzettend zielig vindt (eigenlijk best zielig dat een man zoveel zelfmedelijden kan hebben. Je zou zeggen: word eens volwassen!), maar het is totaal onlogisch dat hij zijn kinderen dan ook snel even vermoord.

Daar komt bij dat deze vent niet in een opwelling handelde, maar deze lafhartige daad minitieus had voorbereid... en er zelfs mee had gedreigd in april. Hij zei dus dat hij dit zou doen, hij plande het, en voerde het plan vervolgens uit. Dat is niet de daad van een man die 'ontzettend verdrietig' is, maar van een psychopaat die het onderwerp van zijn haat (in ieder geval moeder Iris) zoveel mogelijk verdriet wil aandoen.

Dat de gestoorde man die zichzelf negen jaar lang vader mocht noemen zelfmoord pleegde komt mijn inziens dan ook niet omdat hij depressief was, maar omdat hij uit handen van de politie wilde blijven. Met andere woorden, het was een uitweg om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor zijn brute slachtpartij. Even de zoontjes om zeep helpen en daarna zichzelf: voila, alle problemen zijn uit de wereld, en moeder Iris zit met de gebakken peren. Een beter plan kon deze zieke, hatelijke geest blijkbaar niet bedenken.

Sommigen onder u zullen ongetwijfeld zeggen dat bovenstaande allemaal giswerk is. Misschiel wel. Gezien de situatie is het echter wel de meest logische conclusie. Hij zat vol haat, dat moest een uitweg krijgen. Hij had medelijden met zichzelf, maar niet met de kinderen waarvan hij - aldus critici - zoveel van zou hebben gehouden. Het resultaat: een misselijk makende tweevoudige moord plus een zelfmoord, terwijl de moeder zich twee weken lang afvroeg of haar kinderen dan misschien tóch nog in leven waren... om uiteindelijk diep te worden teleurgesteld.

Laten we ons medeleven beperken tot de moeder en andere familieleden en vrienden. De vader heeft niets gedaan om onze sympathie te verdienen - het tegendeel is zelfs waar.