Erkenning van de Joodse staat is noodzakelijk - voor duurzame vrede

De Palestijnen zeggen dat zij daartoe niet bereid zijn vanwege een 'recht op terugkeer' van Palestijnse vluchtelingen, en omdat Israël een Arabische minderheid heeft.

Beide argumenten zijn er bepaald met de haren bijgesleept. Er bestaat in het internationale recht niet zoiets als een recht van terugkeer van vluchtelingen, voor niet één van de circa 50 miljoen vluchtelingen wereldwijd sinds 1945. Laat staan dat dit zou gelden voor kinderen of (achter)kleinkinderen, wat de Palestijnen claimen. Israël heeft trouwens veel meer Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen opgenomen dan er Arabieren uit zijn vertrokken. Ook worden de Arabieren al het ruimst bedeeld, zij krijgen immers ruim driekwart van het Mandaatgebied Palestina, hoewel dat in 1922 aan de Joden was toegewezen – het huidige Israël, Jordanië, Gaza en Westbank samen. En ondanks het feit dat er al 22 Arabische landen in het gebied bestaan.

Dat een Arabische minderheid een erkenning van de Joodse staat in de weg zou staan, is ook nergens op gebaseerd. Israël is al sinds 1948 een Joodse staat, met gelijke burgerrechten voor iedereen. Dat functioneert; uit opiniepeilingen blijkt dat de Arabische minderheid in meerderheid graag bij Israël wil blijven horen. Dat Israël ook door de Palestijnse leiders erkend wordt als Joodse staat, is slechts een bevestiging van die situatie. Er is ook niets bijzonders aan; er zijn ook 18 officieel christelijke staten en 26 islamitische staten.

Het bezwaar tegen een Joodse staat is des te meer een brutaliteit van de Palestijnen, want die hebben zelf een grondwet waarin staat dat Palestina een islamitische staat zal zijn, gebaseerd op de sharia! En president Abbas heeft verklaard dat een Palestijnse staat op dezelfde racistische grondslag gebaseerd zal worden als Jordanië en Saoedi-Arabië: er zullen geen Joden mogen wonen.

Joden zijn uniek, omdat zij zowel een gemeenschappelijke religie hebben als een volk zijn. Dus die ene Joodse staat betekent niet alleen een gezamenlijke religieuze grondslag, zoals in christelijke- of islamitische staten, maar ook een weerslag van het recht op zelfbeschikking van dit volk, één van de oudste ter wereld.

Maar als Israël zo overduidelijk al een Joodse staat is, waarom is die erkenning door de Palestijnse leiding dan toch zo belangrijk? Omdat de ontkenning daarvan al tachtig jaar de essentie van het conflict uitmaakt. De tweestatenoplossing is voor het eerst formeel voorgesteld in 1937 en door de Arabieren direct afgewezen. In 1947 was er het delingsplan van de Verenigde Naties. Ook dat werd – met een massale aanvalsoorlog – door de Arabieren afgewezen. Net als alle later opgestelde internationaal voorgestelde compromis-oplossingen.

Om het Joodse recht op zelfbeschikking te ontkennen, creëerden de Arabieren daartegen een complete alternatieve geschiedenis. Daarin bestaan de Joden niet meer, enkele voorbeelden:

Er kan alleen een duurzame vrede komen, als de Arabische leiders deze geschiedvervalsing achter zich laten en het recht op zelfbeschikking van het Joodse volk wel erkennen. Dan komt er werkelijk een streep onder dit conflict.  Anders niet.

Het voorspelt wat dat betreft weinig goeds dat Abbas heeft verklaard wel een vredesverdrag te willen tekenen, maar daarin niet te willen vastleggen dat daarmee nieuwe Arabische claims uitgesloten worden. Dan heb je het dus niet het willen sluiten van duurzame vrede!

Abbas heeft tevens verklaard Israel nooit als Joodse staat te zullen erkennen, en heeft op 9 maart 2014 de Arabische Liga zo ver gekregen dat die hem daarin steunt.

In 2009 sprak Netanjahoe zijn historische toespraak, waarin hij zich als eerste Likoed-leider uitsprak voor de tweestatenoplossing: twee staten voor twee volkeren; het Joodse en het Palestijnse.

Het lijkt er op dat die dag nog lang niet is aangebroken.