Entitlement in zijn meest akelige vorm

Onlangs schreef ik hier een stukje dat het fenomeen entitlement en diens gevolgen besprak. Dit stukje werd overigens ook opgepikt door Express.be, ‘hét zakenportaal van Belgie’.

Entitlement is het gevoel recht te hebben op zaken als voorspoed, welvaart en comfort, buiten de eigen inspanning om. Eigenlijk dekt deze term de lading beter als men spreekt van destructieve of ongepaste entitlement, maar de literatuur laat het adjectief meestal achterwege.

Onlangs kwam ik een fragment tegen waar ik eigenlijk een beetje naar van werd. Het betreft Somalische immigranten die in Zweden hun ‘rechten’ opeisen, het is een kort fragmentje, zie onderstaand.

Een vrouw die zegt dat iedereen in Zweden recht heeft op een woning, een jongetje dat zegt dat hij niet in een huis met slechts drie kamers wil wonen en een huis wil dat zijn moeder bij de overheid besteld heeft Ik moet zeggen dat ze het snel onder de knie hebben gekregen: beschuldig de Zweden van discriminatie en machtsmisbruik, elke rechtgeaarde postmodernist gaat door de knieën.

De eerste gedachte die bij me opkomt, is dat ik het deze Somaliërs eigenlijk niet eens kwalijk kan nemen. Het is de schuld van de Zweden die een cultuur hebben gecreëerd waarin entitlement gangbaar is. Een land waar een verstikkende politiek correcte doctrine heerst, zo verstikkend zelfs dat een Zweedse vrouw van Somalische orgine door  politiek correct Zweden is weggepest en zij Mogadishu nu veiliger acht dan Zweden. Een land dat een verzorgingsstaat in overdrive combineert met haast onverzadigbare drang naar meer kansarme immigranten. Het spijt me, maar dan vraag je er eigenlijk om.

Maar het is niet alleen in Zweden. Enige tijd geleden speelde in Nederland het wetsvoorstel om de uitkeringen en kinderbijslagen voor familie van Nederlandse Marokkanen die in Marokko wonen (!), stop te zetten. Dit stuitte op hevig verzet van meerdere Marokkaanse belangenorganisaties. Racismeroeper in de marge, Mohammed Rabbae, stuurde Asscher bijvoorbeeld een brief waarin bijvoorbeeld de volgende zin te lezen was:

‘Het gaat namelijk om het wetsvoorstel dat Rutte I - onder druk van Wilders - maakte om de kinderbijslag en de uitkeringen voor nabestaanden in Marokko stop te zetten. Waar moeten deze familieleden van migranten van leven dan? Is dit een sociaal beleid?’

‘Waar moeten deze familieleden van migranten van leven dan?’ Ik kan eigenlijk nog steeds alleen maar grinniken om dit zinnetje, maar tegelijkertijd doet het me pijn dat we in een cultuur leven waarin iemand zich niet doodschaamt voor het stellen van zo’n hondsbrutale vraag. Het is toch eigenlijk een gotspe.

Vaak worden delen van de islamitische cultuur geduid als eercultuur. Persoonlijk vind ik dit een belediging voor het concept van eer, dat ik zelf erg hoog acht. Entitlement en eer zijn niet alleen twee heel verschillende dingen: ze sluiten elkaar uit.

Eercultuur slaat vaak op hoe men aankijkt tegen het romantische en seksuele leven van dochters. Maar dit heeft weinig met eer te maken en meer met een pathologische obsessie met vrouwelijke seksualiteit.

Maargoed, deze Somali’s en veel andere immigranten hebben het gevoel in het Westen ‘recht’ te hebben op voorspoed en comfort, buiten hun eigen inspanningen om. Ik ben het hier hartgrondig mee oneens. In mijn nieuwe paradigma voor de allochtoon/autochtoon discussie werk ik uit dat zij geen recht hebben op deze zaken, maar dat het hoogstens als voorrecht gezien mag worden. Dit is nu niet het geval, aangezien zij hun recht op comfort en voorspoed opeisen alsof het een onvervreemdbaar natuurrecht is.

Maar nogmaals, dit is niet hun schuld. Het is onze eigen schuld. Wij hebben deze cultuur gecreëerd en wij houden hem in stand. In de VS zal het in ieder geval niet voorkomen dat immigranten bij de sociale dienst hun recht op grotere huizen komen opeisen.