Sinds juni 2013 schreef ik 66 columns voor de Dagelijkse Standaard. Met deze erbij zijn het er 67. De eerste was op uitnodiging van toenmalig redacteur van de finance-rubriek Jean Wanningen. We hadden elkaar via Twitter leren kennen naar aanleiding van een stuk van mij over de euro in de Volkskrant. Een onderwerp waarover Jean zelf ook veelvuldig schreef zoals veel lezers ongetwijfeld nog weten.
Mijn eerste column van 12 juni 2013 ging dan ook over dit onderwerp. In totaal zou ik er acht keer op enigerlei wijze over schrijven, inclusief de column van vorige week. Ook over banken, hypotheken en pensioenen heb ik het vaak gehad. En over de perikelen van diverse bedrijven als Heineken, KPN en Imtech.
En uiteraard was de politiek een rijke bron van inspiratie. Of het nu ging om de maniakale nivellerings- en lastenverzwaringsplannen van dit kabinet of de later door Albert Heijn opgevolgde moestuinactie van Jetta Klijnsma; Den Haag zorgde regelmatig voor een onderwerp voor een column. Last but not least gaven De Verleiders, de activistische acteurs en mijn favoriete verkopers van financiële flauwekul en waanzinnige complottheorieën, aanleiding tot schrijven.
Aanvankelijk schreef ik nog op onregelmatige basis maar in het najaar van 2013 werd de column een wekelijkse vastigheid. Dat bleef zo toen in het najaar van 2014 de Dagelijkse Standaard een
makeover onderging en de zusterpublicatie
Jalta het licht zag. En nu, een half jaar later stap ik zelf over naar Jalta. Dat betekent dat dit mijn laatste column voor de Dagelijkse Standaard is.
Ik dank Michael, Frank en Tim voor hun grote gedrevenheid om van de Dagelijkse Standaard het succes te maken dat het nu is. Maar bovenal dank ik jullie, de lezers. Het is mooi om wekelijks je ideeën aan een grote groep lezers voor te leggen die het daar vervolgens hartgrondig mee eens of oneens kunnen zijn. Mocht u dat gaan missen dan kunt u me vanaf volgende week dus wekelijks op zaterdag op
www.jalta.nl vinden. En ondertussen zal de redactie van de Dagelijkse Standaard er alles aan doen om ook hier een lezenswaardig aanbod te blijven maken. Wie weet lever ik daar nog wel eens een (losse) bijdrage aan.
Laten we daarom nog niet zeggen dat dit echt de laatste was. Laten we deze column zoals de Spanjaarden het zo mooi zeggen El Penúltimo noemen. Niet echt de laatste. Dat klinkt zo definitief. Je weet nooit wat er ooit nog gebeurt.