'Eierstokken die hardst klapperen als Baudet over vrouwtjes praat? Stereotype kinderloze carrièrejaagsters!'

De eierstokken die het hardst klapperen als Baudet het zogenaamd over de ‘vrouwtjes’ heeft, lijken die van dé stereotype geëmancipeerde vrouwen: ze zijn single, ongehuwd, gescheiden, kinderloos, narciste, carrièrejaagster en ‘eenkind’-politica. Ze lijken zo hypersensitief dat ze direct aanslaan zodra die man in beeld verschijnt. Je kan je niet voorstellen dat een van hen ooit fulltime borstvoeding heeft gegeven, terwijl ze fulltime daarnaast werkte, een huishouden runde, de zorg over andere kinderen had en daarbij katoenen luiers stond uit te wassen omwille van luieruitslag. Tegenwoordig willen gemeenten je aan dat katoengeweld in het licht van een beter milieu en klimaat.

Echte vrouwen daarentegen voelen zich niet aangesproken en vragen zich af in welke wereld die geëmancipeerde kijfvrijsters leven. De geliberaliseerde geëmancipeerde werkelijkheid in Nederland is namelijk als volgt: de meeste mannen en vrouwen moeten tegenwoordig beiden werken om hun gezin te kunnen onderhouden en hun rekeningen te kunnen betalen. Daarbij is het gezamenlijk inkomen in de meeste gevallen te laag om hulp in de huishouding in te huren. En oma zit tegenwoordig ook liever op de elektrische fiets met opa of achter de iPad, omdat ze voor hun 60e, toen moederlief wel nog thuis kon zijn voor de kinderen, zó hard hebben gewerkt.

De realiteit is dat een groeiend aantal koppels zelfs niet meer rond komt op basis van twee banen en er nog een derde en zelfs vierde moeten bijnemen. Dankzij Femke Halsema wordt daarbij de aanrechtsubsidie wegbezuinigd, waardoor gezinnen steeds verder in de knel komen. Sterker nog, er wordt tegenwoordig op je neergekeken als je bewust fulltime huisvader of -moeder bent. Alsof je hele dagen dan lui thuis op de bank uit je neus zit te vreten. Tenslotte is een kind naar de opvang doen toch hetzelfde als opvoeden?! Kinderen hoeven zich voor een gezonde emotionele ontwikkeling helemaal niet veilig te voelen. Constant je emoties beheersen als kind op de opvang is vele malen gezonder dan leren voelen wat je voelt en waarom je dat doet. Laat staan dat samen leven en ruzie maken met broers en zussen een functie heeft.

Daarbij is het onderwijs ook lang niet meer zo inclusief als vroeger. De dertig procent kinderen die niet gemiddeld intelligent zijn, zijn alleen nog maar verzekerd van passend basisonderwijs als pap en mams hen naar de stad willen brengen 50 kilometer verderop. Dan moeten deze zorgzame ouders wel het schoolgeld kunnen ophoesten, omdat de overheid het vertikt om voor deze kinderen het onderwijs te financieren. En dan nog is het voor slimme kinderen vaak nog steeds een lapmiddel en vervelen ze zich hooguit iets minder op school. Leve de liberalisering! Leve de emancipatie!

Als hun lieve ouders daarbij het meeste geld willen overhouden, dient een van hen zijn werkuren in de schooltijden te persen. Anders worden rekeningen onbetaalbaar door opvang en extra vervoer, omdat ze onderaan de streep nog minder overhouden. Ook al is mams het hoogst van beiden opgeleid, beide ouders komen er al gauw achter dat desondanks dat vrouwlief minder doorgroeikansen krijgt aangeboden zodra ze zich voort heeft geplant.

Kinderen worden er daarentegen niet goedkoper op. Van een tekort aan talent of doorzettingsvermogen is geen sprake. Voordat je het weet transformeert je leidinggevende zich tot een tweede vader, die je op ouderlijke toon wel eens duidelijk laat weten wat goed voor je is. Was je als vrouw blij het huis uit te zijn en je zelfstandigheid te vieren, poppen er in een keer allerlei kikkers op in je leven zodra je zelf moeder bent. Op dat punt rijdt Baudet dan ook een scheve schaats. Vele vrouwen voelen zich genoodzaakt tot vrouwendingetjes omdat ze al gauw door hebben dat voor de rest alle kansen haar worden onthouden. Al klopt het wel dat biologisch gezien heel veel op de schouders van vrouwen terecht komt. Hoe goed de ouder-kindrelatie met de vader ook is, als het kind zich heeft bezeerd, is in vele gevallen toch moeder aan de beurt.

Moet je trouwens nagaan hoe zwaar het voor ouders is die een kind hebben met een chronische ziekte, waardoor ze wekelijks naar het ziekenhuis in de stad moeten voor medische zorg. Je kan wel in de stad gaan wonen, maar wil je je niet blauw betalen aan een zwaar gedateerd huis en dus achterstallig onderhoud, dan betaal je tegenwoordig zelfs in het noorden van Nederland bijna vijf ton voor een nieuwe rijtjeswoning met amper tuin. Als dan een van hen door een recessie zijn baan verliest, weet je helemaal dat je mag verhuizen.

Ondertussen rent de gescheiden buurvrouw haar benen onder het lijf vandaan, omdat ze naast werk, zorg voor de kinderen en het huishouden, ook nog de mantelzorg van haar ouders op haar schouders draagt.

Als manlief thuiskomt, mogen de meeste vrouwen nog blij zijn dat hij zich om de kinderen bekommert of een potje voetbal speelt, terwijl zij achter het fornuis aardappelen staat te koken die hij anders laat aanbranden. Laat staan dat je die mannen een strijkbout toevertrouwt. En ja, er zijn mannen die een schortje achter dat aanrecht ook geweldig staan en zich profileren als echte huiselijke vaderprinsen als ze thuis komen, maar uit meerdere bronnen heb ik vernomen dat dat eerder een minderheid is.

De man die wel de huishoudelijke handen uitsteekt, gooit dan niet meer zijn benen omhoog als hij thuiskomt terwijl hij een biertje krijgt aangeboden. Dat heeft als enige voordeel dat de kans minder groot wordt dat ze als koppel bezwijken onder de liberale toegenomen verplichtingen en uiteindelijk uit elkaar gaan.

Hoe komt het toch dat al die vrouwen burn-/bore-out raken: bureaucratische ondermaatse verveling op het werk gevolgd door een jonglerende drukte thuis?! Wat worden wij vrouwen sinds de emancipatie toch serieus genomen. Zelfs dé geëmancipeerde vrouw lijkt aan haarzelf te twijfelen. Waarom heeft ze het anders over ‘baas in eigen buik’ in plaats van ‘baas over eigen vagina’? Is met zo’n instelling verbazing dan nog wel op zijn plek als mannen daarop reageren met de opmerking: “van zo’n muts wil je geen kind”. Voor de zogenaamd geëmancipeerde vrouwen lijkt het slechts te gaan om op vijftig verschillende manieren twerkend en schaars gekleed met regelmaat van bedpartner te wisselen. Als het moeilijk wordt ruil je die kerel toch gewoon in. Voor hem, zoveel anderen. Het zijn tenslotte allemaal roofdieren die willekeurig kwetsbare vrouwen aanvallen. Daarbij lijken ze zelf ook niet te malen om het vermoorden van een ongeboren kind. Voor hen is het een voorrecht dat je leven chemisch verbrandt of uit mekaar scheurt als het lastig wordt. Het gaat erom dat zij haar zin kan doordrijven. In voorkomen, zijn ze niet geïnteresseerd.

Desondanks zijn er legitieme redenen om op een verantwoorde wijze abortus toe te staan. De Nederlandse wet voorziet daarin. Daarbij heeft ook ongeboren leven rechten.

Emancipatie is dan ook veel meer dan werken, financiële onafhankelijkheid, vrije seks en je nukken botvieren. Het is een samenleving die tegemoet komt aan de rechten en plichten van vrouw én man. Emancipatie is daadwerkelijk je vrij kunnen voelen en zijn in een samenleving met anderen en daarbij de keuzes kunnen maken die het meeste recht doen aan wie je bent… en dat is voor iedereen verschillend.

Als je daarbij kijkt naar hoe de landen om ons heen en ten noorden van Nederland gezinnen ondersteunen, de hoekstenen van de samenleving, dan heeft ons land gezien bijvoorbeeld het gesteiger rond uitbreiding van vaderschapsverlof nog een hele weg te gaan. Nederland dwaalt zelfs gestaag verder af: stijgend aantal echtscheidingen, burn-outs, thuisblijvers en kinderen en jongeren met psychische gezondheidsklachten. En dan hebben we onze huizen ten behoeve van het klimaat nog te verduurzamen…