Een trotse zionistische moslim

Opgroeiend in de islamitische gemeenschap in het Verenigd Koninkrijk werd ik gebombardeerd met informatie en meningen die in het beste geval Israël veroordeelden en Joden afschilderden als dieven en moordenaars. In het ergste geval riep zij op tot de volledige vernietiging van de "zionistische entiteit" (Israël) en alle Joden. Kortom, er was geen plaats voor een Joodse staat in het Midden-Oosten.

Je eigen mening wordt enorm beïnvloed als je opgroeit in een dergelijk spervuur van haat tegen Israël. Nog verontrustender is dat veel van deze mensen helemaal niet radicaal of extreem waren. Maar als het over Israël ging, werd de meest hatelijke retoriek gebezigd, gecombineerd met terloops antisemitisme, dat vanzelfsprekend leek. Zo werd de uitdrukking "houd op je Joods te gedragen" als belediging gebruikt.

Mijn vader was nog uitgesprokener in zijn haat. Hij was trots op Adolf Hitler, dat was zijn held. Het enige minpunt van Hitler was volgens mijn vader dat hij niet genoeg joden had gedood.

Op mijn achttiende was ik volledig geïndoctrineerd in het gedachtengoed van het radicale islamisme. Mijn haat voor Israël en de Joden werd aangewakkerd door films van dood en vernietiging, met als achtergrondgeluid Arabische liederen over de Jihad en toespraken van Hezbollah-leider Hassan Nasrallah of Osama Bin Laden.

Deze opvattingen werden nog versterkt toen ik herdenkingsbijeenkomsten voor de Nakba bij woonde. Op die bijeenkomsten voorspelden sprekers de vernietiging van Israël, terwijl trots met Hezbollah vlaggen werd gezwaaid, gewoon in hartje Londen.

Het pleit voor Israël
Was er niet iets dat voor Israël pleitte? Naar mijn mening natuurlijk niet, ik had geen enkele twijfel. Zelfs de meest gematigde imams die ik kende, weigerden om terrorisme tegen Israël te veroordelen. Dus geloofde ik dat de joden niets anders kregen dan ze verdienden.

Dus hoe is dat veranderd? Hoe ging ik van al deze haat naar grote liefde en verbondenheid met Israël en het joodse volk? Ik zocht een keer naar boeken over Israël en Palestina in een plaatselijke boekhandel en pakte een exemplaar van het boek van Alan Dershowitz The case for Israel (Het pleit voor Israël). Gezien mijn visie dat de Joden en de Amerikanen de media controleren, was een korte blik op de achterkant genoeg om te denken: "walgelijke zionistische propaganda".

Ik heb echter toch besloten om het te kopen, met de bedoeling om die propaganda tot de grond toe af te branden. Zo zou ik laten zien dat er niets voor Israël pleit. Mijn bevindingen zouden zo fungeren als mijn persoonlijke overwinning voor de Palestijnse zaak.

Maar bij het lezen van de argumenten van Dershowitz merkte ik juist dat veel leugens werden ontmaskerd die ik zag als onbetwistbare waarheden. Ik zocht wanhopig naar tegenargumenten, maar ik vond alleen maar de holle retoriek die ik al die jaren had geloofd. Ik kwam in een echte gewetenscrisis. Dat werd gevolgd door een periode van eerlijk onderzoek, waarbij ik afstand nam van vooroordelen. Tot dat moment was ik nog nooit in aanraking gekomen met iets dat ook maar in de verste verte positief over Israël was.

Ik wist niet meer wat ik moest geloven. Ik had zo lang blindelings gevolgd wat anderen zeiden. Nu vroeg ik mij af of ik het verkeerd gezien had. Ik kwam op een punt waarop ik voelde dat ik geen andere keus had dan om naar Israël te gaan. Alleen door zelf te gaan kijken, zou ik de waarheid kunnen ontdekken. Het klinkt als een cliché, maar het was een bezoek dat mijn leven zou veranderen.

Geen apartheidsstaat
In Israël trof ik geen racistische apartheidsstaat aan, maar juist het tegenovergestelde. Ik zag synagogen, moskeeën en kerken naast elkaar, Joden en Arabieren die samenleven. Ik zag minderheden die op elk maatschappelijk terrein in Israël een grote rol spelen, van het leger tot de rechterlijke macht. Het was zowel schokkend als een openbaring. Dit was niet het duivelse zionistische Israël dat mij was aangepraat.

Na veel zelfonderzoek wist ik dat wat ik had aangenomen, verkeerd was. Ik was geconfronteerd met de waarheid en moest die wel onder ogen zien. Maar er bleef nog een grote vraag over: wat nu? Ik had jaren campagne gevoerd tegen Israël, maar nu kende ik de waarheid.

De keuze was onvermijdelijk: ik moest Israël steunen, dat kleine land met vrijheid en democratie, waar enorme vooruitgang wordt geboekt in de geneeskunde en de wetenschap. En dat toch het slachtoffer is van de leugens en de haat die ook mij bijna verteerd hadden.

Deze ommezwaai was niet gemakkelijk voor mij. Ik kreeg te maken met vijandigheid uit mijn eigen (islamitische) gemeenschap en zelfs vanuit sommigen uit de Joodse gemeenschap in het Verenigd Koninkrijk. Dat is de realiteit van het opkomen voor Israël in het Europa van vandaag. Het is niet gemakkelijk, maar juist daarom is het zo nodig.

Het gaat niet over religie en politiek, het gaat over de waarheid.

Waar het Israël betreft, wordt de waarheid niet verteld. De gelederen van mensen vervuld met blinde haat blijven aanzwellen. Velen van hen staan niet open voor de werkelijkheid, zij komen niet weg van de lege retoriek en de politiek geladen slogans waar zij zo dol op zijn.

Wij kunnen deze situatie veranderen, maar dan moeten wij sterk staan en elkaar steunen. Israël is niet alleen een Joodse kwestie. Het gaat over vrijheid, mensenrechten en democratie; waarden die westerse landen horen te koesteren. Het gaat ook over het proberen om wat dat betreft een baken voor andere landen te zijn.

De humanitaire hulp die Israël overal ter wereld biedt, spreekt voor zich. Maar als wij die boodschap niet brengen, doet niemand het. We hoeven niet met gebogen hoofd ons te excuseren dat Israël niet perfect is. We moeten niet bang zijn om te zeggen: ik ben een zionist en ik ben er trots op achter Israël te staan.

Ik vraag u om dat te doen.