Eco–niemandsland

Zoals bekend heeft de term 'niemandsland' betrekking op de strook land tussen 2 landen dat van niemand is. Overdrachtelijk betekent het zoiets als een schemergebied. In het geval van een bericht van Duurzaam Nieuws over de ijskappen.

Er is een niemandsland tussen het verhullen van de waarheid en het vertellen van halve waarheden door informatie te onthouden. Het is een beproefd middel van aanhangers van de AGW-–hypothese ('Anthropogenic Global Warming'; door de mens veroorzaakte opwarming) en protagonisten van duurzaamheid om de onoplettende lezer op het verkeerde been te zetten. Voor de kijkcijfers (bezoekersaantallen) en dus het bestaansrecht is het nu eenmaal gunstiger om iets als alarmistisch voor te stellen. Moeder Aarde maakt overigens geen haast en heeft zelfs de thermostaat, naar door duurzamen gewenst gebruik, sinds 1998 stilgezet. Als Duurzaam Nieuws wordt het dan een beetje lastig om nog iets alarmistisch te bedenken. Dus verscheen het bovenstaande bericht. Het woord dieptepunt is in dat bericht met een feilloos gevoel voor dramatiek gebruikt. Inderdaad is de ijsvorming sowieso onderhevig aan seizoenswisselingen. Dus bereikt het Arctische ijs elk jaar rond september het kleinste oppervlak om vervolgens weer aan te groeien. Dit is een natuurlijk proces dat zich meebeweegt met de klimaatveranderingen op lange termijn, ver voor de komst van de mens en die zich na de komst van de mens niet anders gedraagt. Ondergetekende was 3 maanden geleden in de buurt van de Noordpool. De expeditie kon bepaalde gebieden niet bereiken vanwege het ongewoon sterk zuidwaarts oprukkende pakijs.

Vergeleken met het laagste niveau in 2012 – dieptepunt door Duurzaam Nieuws genoemd – is het zeeijs met het huidige seizoens‘dieptepunt’ met bijna 50% toegenomen. De vraag rijst dan ook welke rampen er ons wachten zoals Duurzaam Nieuws suggereert en lukraak speculeert.

Zoals bekend moge zijn voorspelde Al Gore dat de Noordpool nu ijsvrij zou zijn:

De ijsbeer heeft zich al sinds 2 miljoen jaar ook in perioden van opwarming gehandhaafd. De vraag is dus: welke reden is er voor Duurzaam Nieuws te veronderstellen dat het dier last zou hebben van minder drijfijs? Het dier, ursus maritimus = zeebeer, doet zijn naam eer aan en kan 600 kilometer zwemmen. Sinds de opheffing van het jachtverbod is de populatie zeker verdrievoudigd tot ca. 30.000 exemplaren. Dit is in strijd met de verkapte suggestie van Duurzaam Nieuws en anderen dat de ijsbeer uitsterft. Juist de ijsbeer blijkt een bijzonder duurzame diersoort in de ware zin des woords. (Zie hier en hier.)

Teneinde de rampzalige situatie waarin Moeder Aarde zich zou bevinden, probeert Duurzaam Nieuws te beklemtonen welke “catastrofe” zich op de Zuidpool zou afspelen. Dit betreft echter slechts afsmelt on een gebied in West Antartica dat niet meer dan 10% bedraagt van het totale Antarctische continent.

Van een rampzalige zeespiegelstijging is niets te merken, want deze stijging neemt juist ietsje af. De eerste afbeelding hieronder toont de Zuidpool waar nu het seizoenmaximum van het drijfijs is bereikt. (Zie het kleine gebied in het Westen.)

De tweede afbeelding toont de oppervlakte drijfijs voor Antarctica als geheel. (Bron: NSIDC.)

Het lijkt er dus eerder op dat Duurzaam Nieuws catastrofes waarneemt die mogelijk meer te maken hebben met het streven naar bezoekersdichtheid dan met feiten.

Greenpeace heeft er ook een handje van om lezers op het verkeerde been te zetten, onder andere met de verzuring van de oceanen. Gemakshalve wordt niet genoemd de vele malen hogere atmosferische CO2–gehaltes in het verre verleden waar het koraal het prima deed. Greenpeace stelt dat de pH, de hoeveelheid H+ ionen, van de oceanen met 30% is gedaald sinds 250 jaar geleden. Eigenaardig omdat de pH als eenheid pas in 1909 door de Deense chemicus Søren Sørensen werd geïntroduceerd.

Nu dan, Greenpeace geeft een alarmistische interpretatie van een geheel natuurlijke variatie van een niet zure (<pH 7 = zuur namelijk; > pH 7 heet basisch, dus niet zuur) oceaan weer. Die 30% (26%) is slechts een daling op een logaritmische schaal.

Het gaat dus om een daling van een pH van 8,2 naar 8,1. Iets minder basisch dus (allesbehalve zuur) en geheel binnen de natuurlijke variatie sinds miljoenen jaren. Dit catastrofaal te noemen valt te bezien.

De lessen die uit dit alles getrokken kunnen worden, zijn dat de uitspraken van alarmisten door de feiten keer op keer achterhaald worden of door gezond begrip van fysica en scheikunde naar het rijk der fabelen verwezen kunnen worden. De vraag is dus of alarmisten zoals Duurzaam Nieuws nog langer als betrouwbaar aangemerkt kunnen worden. Onderzoek wijst inmiddels uit dat alarmisme op de langere termijn zich tegen zichzelf keert, iets wat niet verwonderlijk is zoals de geschiedenis aantoont. Duurzaam Nieuws zou zich dit moeten aantrekken opdat zij een gesprekspartner kan blijven binnen het debat dat berust op voortschrijdend inzicht dat ook tot de beleidsmakers begint door te dringen. De duurzaamheidsgedachte isoleert zich door haar afwijzing van dat voortschrijdend inzicht op een eilandje ver buiten de menselijke ontwikkeling, die al sinds het ontstaan van de mensheid plaatsvindt door innovatie en vernuft. De rationele mens is de meest succesvolle soort op aarde naast de kakkerlak, de bacterie en het virus. Newton, Einstein en vele anderen dragen meer hiertoe bij dan Nostradamus en het leger van doemdenkers na hem. Paul Ehrlich wacht met smart op de hongersnoden die hij al decennialang ‘voorspelt’.

De eindvraag is dus of het wel zo verstandig is geweest om organisaties die het moeten hebben van bovengeschetst achterhaald onwetenschappelijk alarmisme a la Nostradamus en Ehrlich, toe te laten bij de besluitvorming inzake het Nationaal Energieakkoord, althans hun stempel erop te laten drukken zoals thans het geval is. Het vooraf buitensluiten van de wetenschappelijke inbreng bij dit akkoord lijkt tekenend meer geboren uit angst voor het onder ogen zien van een onhoudbaar paradigma (=angst voor gezichtsverlies) dan visionaire beleidsvorming van moedige staatslieden.

Aldus Jeroen Hetzler.

Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op de website van de Groene Rekenkamer.

Voor mijn eerdere DDS-–bijdragen zie hier.