Douce France, cher pays des partis politiques

Links is niet alleen de Parti Socialiste (PS) maar ook de Parti Radical de Gauche (PRG), Europe Ecologie Les Verts (EELV), Parti Communiste Français (PCF), Pole Républicain (PR), Nouveau Parti Anticapitaliste (NPA), Lutte Ouvrière (LO), Parti des Travailleurs (PT). Rechts (of niet links), Union pour un Mouvement Populaire (UMP), Parti social liberal pour la démocratie française (UDF), Mouvement Démocrate (MoDem), Mouvement pour la France (MPF), Front National (NF), Mouvement national Républicain (MNR), Chasse Pêche Nature Tradition (CPNT) die alle uiterst strijdbaar zijn en duchtig van zich laten horen.

Links regeert in la France, een coalitie van PS, PRG en EELV: 577 leden in de assemblé générale PS 280 zetels, dus geen absolute meerderheid, EELV 17 zetels, PRG 12, diverse overige linkse partijen 22 zetels. een meerderheid met 331 zetels. De EELV heeft al diverse malen gedreigd de coalitie te verlaten.

Dit is het parlement en de steden en dorpen waren er een afspiegeling van.  Dat wil zeggen tot vorige week toen bij de eerste ronde van de gemeenteverkiezingen er, een politieke aardverschuiving dreigde die veel en veel groter was dan de PS al had gevreesd. Bij de tweede ronde, afgelopen zondag bleek die vrees gegrond, links kreeg, omgerekende naar het landelijke, 40% van de stemmen, rechts 46% en het FN (dat door rechts en links wordt geboycot) tot de grote schrik van de grote partijen haast 7% van de stemmen. Het  omgekeerde van de vorige verkiezingen. Volgens de peilingen zou het FN bij de verkiezingen voor het Europees Parlement zelfs op 22% van de stemmen kunnen rekenen, meer dan de PS en net onder de UMP.

In Frankrijk is er sinds het aantreden van Hollande  als president een algemene onvrede gegroeid met de wijze van regeren. Hollande kwam met beloftes over het oplossen van de werkeloosheid, de groei, de bekostiging en integenstelling daarmee is de werkeloosheid ver opgelopen, is de groei minimaal en rijzen de staatsschuld en het begrotingstekort de pan uit. Nu lijkt dat de Fransen, behalve die werkeloosheid, minder te interesseren maar de belastingverhogingen en andere lastenverzwaringen die Hollande in plaats van bezuinigingen heeft doorgevoerd wegen zwaar op het huishoudelijke budget en de populariteit van Hollande is als een baksteen gezakt.

Ook binnen de regering broeit het tussen de PS en de EELV en ook de PRG mort en in feite in de PS al evenzeer. Binnen de partij zelf vindt, al voor de verkiezingen een machtstrijd tussen de gegadigden voor ministersposten plaats want de positie van de eerste minister, Jean-Marc Ayrault, wankelt en er zijn minstens drie elkaar goed in de gaten houdende kandidaten, van wie een niet bepaald een vriend van Hollande. Dat wordt misschien de redding voor Ayrault. In ieder geval zal er een herschikking van ministers moeten komen, waarbij de EELV met één minister vertegenwoordigd in de regering, behoorlijke eisen zal stellen, want hun resultaten bij de verkiezingen waren beter dan die van de PS en bij lijstverbindingen hebben zij de PS gesteund en voor wat hoort wat in de politiek. De ommezwaai die Hollande enkele maanden geleden heeft gedaan met zijn pact van vertrouwen met het bedrijfsleven is bij de partners niet in goede aarde gevallen en zij vragen een terugschroeven ervan en een einde aan de politiek van austerity.

Nu kan wat er zich in Frankrijk afspeelt ons koud laten maar het is wel degelijk van belang. In Nederland en de andere noordelijke lidstaten en Ierland heeft men zich goed gehouden aan de bezuinigings politiek (hoewel die ook hier voornamelijk uit belastingverhogingen bestond) waardoor begrotingstekort en staatsschuld wel negatief bleven maar binnen de marges bleven. Spanje en Italië hebben zich al tegen die bezuinigingspolitiek gekeerd, staatsschulden zijn veel te hoog en in Spanje het begrotingstekort idem. Beide landen willen af van de austerity, geld laten bijdrukken en tekorten laten oplopen.

Frankrijk scoort ook niet best: in 2013 was het begrotingstekort 4,3% (na een prognose van 4,1%), de staatsschuld liep op tot 1925,3 miljard euro (93,5% van het GDP). In 2014 is de prognose voor het tekort 3,6% en voor 2015 2,8% maar de groei blijft miniem en dus. Sluit Frankrijk zich nu aan bij de wensen van Italië  en Spanje (en Griekenland en Portugal) om de austerity vaarwel te zeggen en geld te scheppen om de groei te stimuleren, hetgeen zeer waarschijnlijk is,  dan zijn dat drie van de vijf financiëel grootste lidstaten van de eurozone met ook een meerderheid in de ECB.

Voor Nederland (en Duitsland, Oostenrijk en Finland) zou dat betekenen dat die landen bij een bankenunie, eurobonds en als laatste eurozone begroting de klap  moeten opvangen. Onze bezuinigingspoitiek zou dan de overspending van de andere moeten compenseren, want het geld moet toch ergens vandaan komen en ongelimiteerd bijdrukken is een verschuiving en op de duur verergering van de economische crisis en kan maar kort worden volgehouden omdat anders een grote waardedaling van de euro zou volgen met inflatie en alle gevaren vandien.

Voor macro-economen geen bezwaar: het zijn slechts interne verschuivingen binnen de gezamenlijke munt sector, maar desalniettemin moeten de noordelijke landen het opbrengen, de zegeningen van het samen zullen wij alles delen.