Donald Trump verdient de Nobelprijs

Het is nauwelijks te bevatten hoe snel dit gaat, maar het heeft er alle schijn van dat Kim Jong-Un het serieus meent:

Tot nu toe waren Noord-Koreaanse leiders zo koppig als ezels. Ze hielpen hun land om zeep, maar weigerden pas op de plaats te maken. Puur en alleen omdat ze nu eenmaal De Grote Leider waren en, zeker in eigen land de schijn moesten ophouden dat ze nooit een fout maakten.

Kim Jong-Un lijkt daar anders mee om te gaan. Dat is aan de ene kant verrassend, maar aan de andere kant is het misschien ook wel weer logisch. Jong-Un is namelijk opgeleid in het Westen. Hij heeft jarenlang in Zwitserland gewoon en is daar naar school gegaan. Hij weet dus hoe het Westen denkt... en hij heeft zelf ervaren wat het Westerse systeem kan doen voor een land; welke welvaart het creëert.

Volgende maand zal Jong-Un president Donald Trump ontmoeten, de man die door zijn onbuigzame houding Noord-Korea ervan heeft overtuigd om eindelijk zaken te doen met het Westen. De twee zullen onderhandelingen beginnen met het grote doel om het hele Koreaanse schiereiland nucleair te ontwapenen... en de isolatie van Noord-Korea op te heffen.

Ironisch genoeg is dit op de lange termijn de enige manier voor Jong-Un om aan de macht te blijven. Als hij dit niet doet -- als hij doorgaat op de voet van zijn vader -- is het binnenkort gewoon over en voorbij voor hem. Zijn land staat op instorten. Het is moderniseren of... nou ja, of einde verhaal.

Het is aan Trump te danken dat Jong-Un dat lijkt in te zien. Het is Trumps daadkrachtige buitenlands beleid dat Jong-Un heeft doen inzien dat hij water bij de wijn moet doen als hij langer aan de macht wil blijven.

En dat lijkt me voldoende reden om Trump de volgende keer de Nobelprijs voor de Vrede te geven -- aangenomen dat Kim Jong-Un de daad bij het woord voegt, tenminste. Obama kreeg die prijs omdat hij mooie speeches gaf. Trump heeft, als Jong-Un een man van zijn woord blijkt, daadwerkelijk iets voor elkaar gekregen.