Dit is hem dan: de hypocriet achter het wanbeleid van 'nationaal kroonjuweel' Unilever

De afgelopen maanden is Unilever veel in het nieuws geweest: is het de moeite waard om te redden van de dood door overname of niet, en is dat eigenlijk wel wenselijk? Nou, daar krijgen we nu dus een antwoord op.

Al enkele malen eerder schreven wij bij De Dagelijkse Standaard over Unilever en haar graaiende, uiterst hypocriete topman Paul Polman. Dat is echter niet iets van de laatste tijd: in 2011 schreven wij al over het uiterst kromme beleid bij de multinational, en de huidige ontwikkelingen laten zien dat dat, helaas, terecht was. De misstanden bij het bedrijf zijn van alle tijden: er is in de tussen tijd niets veranderd.

Hoe zou dat ook kunnen? Unilever-bobo Paul Polman is immers al sinds 2009 heer en meester in zijn eigen rijkje daar. Laat er geen misverstand over bestaan: Polman is een laffe tak en belichaamt zeker weten een Nederlands unicum, maar niet de zogenaamde "nationale kroonjuwelen" die Unilever volgens hem zijn: hij is immers Nederlanders grootste hypocriet. Al eerder legde ik bloot hoe hij al sinds zijn aantreden belooft in te zetten op duurzaamheid en andere maatschappelijk verantwoorde zaken en hoe daar drie keer niets van terecht is gekomen tot op de dag van vandaag. Zo werden onder zijn bewind duizenden arbeiders in een Unileverfabriek in India vergiftigd met kwik en ging de omgeving daar ook naar de Filistijnen. Lekker duurzaam bezig hoor, Paul! En dan maar zeuren dat Unilever van levensbelang is voor Nederland en dat het niet overgenomen mag worden.

Naar nu blijkt, schuilt er nog iemand achter Polman die het zo mogelijk nóg bonter heeft gemaakt dan zijn baas. Ik presenteer u James Allison, verantwoordelijk voor 'Mergers & Acquisitions', oftewel overnames van andere bedrijven, bij Unilever. Voor hem is het bedrijf al helemaal de enige wereld die hij kent: Allison werkt al sinds 1996, waardoor je zonder twijfel kunt zeggen dat Allison Unilever, en Unilever Allison geworden is: daar is geen scheidslijn meer te vinden. Wereldvreemd, zou je het ook wel kunnen noemen.

In die functie is hij dus verantwoordelijk geweest voor de agressieve overname van tig bedrijven, overal ter wereld. Je zou dan ook redelijkerwijs verwachten dat hij heilig gelooft in de vrije markt en niets heeft tegen een eventuele overname van Unilever zelf door anderen. Maar dan ken je Allison dus nog niet: hoewel hij dus het brein achter massale opkopingen van anderen is, is hij ook degene die juist alles op alles zet om deze "vijandige overname" dwars te zitten. Hij gebruikt al zijn macht om bij Nederlandse en Britse (Unilever is voor de helft niet eens Nederlands!) parlementariërs te lobbyen voor strengere regels wat betreft overnames. Alle overnames? Nee, natuurlijk niet: alleen maar die, die bedrijven van 'nationaal belang' als het zijne bedreigen. Dat heeft hij snood bekeken.

En dat terwijl de beste tijden van Unilever allang achter ons liggen: onder het bewind van Polman - en in de schaduw Allison - is het bedrijf een schim van haar vroegere zelf geworden. Als ze ooit al zo'n nationale trots waren, dan zijn ze dat nu zeker niet meer. Er valt niets meer te redden. Dat weerhield Allison er echter natuurlijk niet van om de royaltybetalingen daar stevig te verhogen: slecht werk moet immers beloond worden, toch?

Hypocrieter dan dit wordt het simpelweg niet meer: dit is de persoon die niet alleen vele bedrijven naar de ondergang heeft geleid maar dat ook nog eens voor de wereld verborgen probeert te houden en weigert ergens voor verantwoordelijkheid te nemen: de belichaming van het allerslechtste wat Unilever te bieden heeft!