Zeg maar dag met je handje tegen de vrijheid van meningsuiting.
Eerder deze week dreigde de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan om Twitter te blokkeren. De reden? Hoewel de meeste Turkse mainstream media - die vrijwel allemaal banden hebben met de AK Parti - bewijs van corruptie stelselmatig proberen te negeren, krijgen dat soort video- en audiotapes juist bijzonder veel aandacht op Twitter.
Erdogan is zich daar ook van bewust. Twitter is hem dan ook al maanden een doorn in het oog. Vandaar zijn dreigementen.
Helaas is het dit keer niet bij woorden gebleven. Zo begon mijn dag namelijk: Wakker worden. Geeuw, gaap. Oké, kom op, uit bed. Telefoon aan. Op Twitter app drukken... en... niks geen nieuwe tweets. He? Oké, herladen. Nope werkt niet. Naar de computer dan maar. HE? OOK NIET? Het zal toch niet? DNS snel veranderen in die van Google en: voila alles werkt opeens.
Ja, geloof het of niet, maar Erdogan heeft gedaan wat iedere dictator graag wil: Twitter blokkeren. Want die vrijheid van meningsuiting wordt toch zwaar overschat.
We wisten natuurlijk al lange tijd dat die man tot veel in staat was - en niets goeds - maar nu heeft hij zijn ware gezicht pas echt laten zien aan de rest van de wereld en aan Turkse kiezers. Erdogan gaat verder dan een autocraat zou doen. Zijn macht kent wat hem betreft werkelijk geen grenzen. Hij doet en laat wat hij wil.
Gelukkig: Turken zijn in staat om de ban te negeren en gewoon lekker te tweeten (wat ook niet zo heel moeilijk is hoor: openDNS en VPNs hebben daarbij). Leuk - en mooi - maar dat maakt de blokkade zelf niet minder erg. Dit is het gedrag van een dictator die bang is dat de vrijheid van meningsuiting in combinatie met de vrijheid van de pers weleens een einde konden maken aan zijn carriere. Zoals David Kenner zegt (op Twitter, jawel):
Dat is precies wat Erdogan doet. Media worden onder druk gezet en gemanipuleerd. Geven ze toe aan de druk, dan berichten ze alleen wat de premier wil. Doen ze dat niet, prima, dan worden ze gewoon kapotgemaakt (vraag kranten maar die enorme boetes hebben moeten betalen en redacteurs en journalisten die hun baan zijn kwijtgeraakt door druk van de regering) of geband.
Het is een strategie die typerend is voor dictatoriale regimes. Sterker nog, zelfs voor hen gaat dit érg ver. Zie hoe Twitter nog altijd bereikbaar is in Syrië en Egypte, maar niet meer in Turkije.
Op 30 maart vinden er hier gemeenteraads/lokale -verkiezingen plaats. Het is aan Turken om de man die hen nu probeert te onderdrukken af te straffen door zijn partij een enorme nederlaag te bezorgen. Als ze dat nu nog niet doen zijn ze de rest van hun vrijheden over een jaar of twee ook helemaal kwijt.
