"DENK spande mij voor hun karretje. Ik laat me niet meer framen: mijn Nederlandse identiteit pakt niemand mij af!"

Ik ben half Italiaans en half Hindoestaans. Mensen die niet bekend zijn met diverse culturen denken vaak dat ik uit het Midden-Oosten kom - al helemaal als ik in de ochtend ga sporten. Dan rijd ik met mijn BMW naar de Schilderwijk om te trainen. Mijn scheve neus en de littekens in mijn gezicht verraden wat ik doe: kickboksen. Dat valt niet te verhullen. Ik woon in Haagse Hout - een blanke wijk.

Je zou denken, nu ik mij zelf zo omschrijf, dat ik wel tien keer per dag wordt staande gehouden door de politie. Want hoe kan een jongen als ik in een BMW rijden? Een beeld dat mede door DENK wordt geschapen. Maar niets is minder waar.

Ik heb mijn middelbare school niet afgemaakt en heb geen diploma's op zak. Met hard werken wist ik een topbaan te krijgen in de cruise-industrie. Later kon ik aan de slag als project manager in Utrecht. Zes jaar geleden startte ik mijn eigen online marketingbedrijf. Ik train twee keer op één dag, zes dagen per week met als doel om hogerop in de kickbokswereld te komen. Ik werk hard en hou van mooie auto's. Een jaar geleden heb ik mijzelf er één cadeau gedaan.

Ik ging eens uitrekenen hoe vaak ik niet ergens op gesprek mocht komen of hoe vaak ik ergens was afgewezen: nog nooit! Best gek eigenlijk. Je zou denken dat met mijn uiterlijk en zonder diploma's – als ik de heren van DENK moet geloven – mensen met een grote boog om mij heen zouden lopen, dat ik nergens aan de bak kan en dat ik heel de dag racistische opmerkingen naar mijn hoofd zou krijgen.

De meeste mensen kennen mij van mijn media-oorlog met DENK. DENK wist het voor elkaar te krijgen om mij in het geheim te filmen, alle regels aan hun laars te lappen, mij te gebruiken om subsidiefraude te plegen en mij in nog veel meer zaken voor het karretje te spannen. Ik was dat zat, en dus brak ik met ze. Toch stoot het mij iedere keer weer tegen de borst, hoe ze proberen op te komen voor minderheden in Nederland. Hé, ben ik met mijn roots soms geen echte minderheid in Nederland?

Maar voel ik mij aangesproken in de slachtofferrol waar de heren uit Den Haag mij in proberen te duwen? Nee!

Mijn belangrijkste levenslessen leerde ik niet op school, in het bedrijfsleven of uit boeken. Ik leerde ze in de dojo - de vechtsportschool -, waar ik iedere dag werd geconfronteerd met mijn tekortkomingen. In plaats van de handdoek in de ring te gooien, koos ik ervoor om te laten zien wat ik waard was. Pijn, ongemak, vermoeidheid , bloed, zweet en tranen waren daar onderdeel van.

Mijn kickbokstrainer is meedogeloos. Ik kan mij herinneren dat ik tijdens het trainen met mijn hoofd tegen een ijzeren pin kwam, ik trok mijn handschoen uit en voelde aan mijn hoofd. Mijn trainer zei: "Weet je wat jouw probleem is, Eduard? Jij hebt zelfmedelijden. Voor ieder wissewasje ga je zielig lopen doen en wil je opgeven. Ben je nu een opgever of ben je een vechter?" Ik besloot toen te vechten voor mijn plekje in de kickbokswereld.

Een politieke partij als DENK probeert mij in de hoek van de opgevers te duwen. Door quota in te stellen en mij als “allochtoon” te framen proberen zij ervoor te zorgen dat ik medelijden krijg met mijzelf. Want volgens DENK heb ik een achterstandspositie. De kans om uitgenodigd te worden voor een stage- of sollicitatiegesprek is klein, en zeker om door te groeien naar een topfunctie. Volgens Kuzu zou ik zelfs minder zorg krijgen. Echter: toen ik mijn neus brak na een training stonden de verpleegkundige en artsen voor mij klaar en behandelde mij met veel liefde.

Als ik DENK moet geloven heb ik zonder diploma's een enorme achterstand die mij ver van de maatschappij doet afstaan en zijn er maatregels nodig om die achterstand in te halen. Ik heb bewezen dat door in mijn eigen kracht te geloven en niet in de slachtofferrol te kruipen, je alles kunt bereiken wat je wilt.

Tegen de heren van DENK zou ik daarom het volgende willen zeggen: ik zie mij zelf niet als allochtoon, ik ben hier geboren en ik ben Nederlander. Dat straal ik uit. Ik zet mijzelf niet buiten de maatschappij, maar ik plaats mijzelf er midden in. Ik loop niet weg, vecht voor mijn plek, en geef anderen niet de schuld van mijn falen. Ik hoef niet te integreren, ik zie mijzelf als de norm.

Ik ben trots op mijn land en zie mij zelf als een rasechte Nederlander. Mijn huidskleur bepaalt niet hoe ik mij voel, en ook niet wat mensen in de politiek zeggen. Mijn Nederlandse identiteit pakt niemand van mij af, ook DENK niet.