Den Haag: de stad van onrecht, lafheid en opportunisme
Minister Timmermans maakt van zijn hart weer eens geen moordkuil en deze keer trof hij wél doel met zijn op de loop gelaten emoties.
De Nederlandse burgers hebben zich inderdaad van hun beste kant laten zien, inclusief de hulpverleners in de Oekraïne en Nederland. Het probleem in Nederland is niet haar burgers, zeg maar Truus en Henk, de PVV of de SP of de Telegraaflezer. Het probleem in Nederland is de politieke, bestuurlijke en ambtelijke elite. De Europese Unie meldde onlangs al de onaanvaardbare verstrengeling tussen politiek en bestuur in Nederland. Hetzelfde gaat op voor de innige banden tussen advocatenkantoren en de rechterlijke macht tot in de Hoge Raad. Uiteraard valt het woord corruptie in Nederland zelden, waarbij wordt verwezen naar graadmeters zoals Transparancy International.
De Nederlandse corruptie is echter een sui generis, die in eerste instantie niet door geld, maar door clientèle-en patronagenetwerken wordt beheerst, de erfenis van de verzuiling. De VVD, PvdA en CDA hebben met de middeleeuwse dijkgraven gemeen dat ze op elkaar waren aangewezen. Met het wegvallen van de verzuiling is het nog steeds business as usual met een aantal nieuwkomers zoals D66 en GroenLinks. De koopmansregenten en dominees hebben plaatsgemaakt voor de ambtelijke en politieke regenten. Op deze wijze zijn de euro en de ongekende privatisering van publiek eigendom tot stand gekomen, zodat deze nieuwe regenten lucratieve Europese baantjes genereren en graaien en roven, de toezichthouders verzaken hiertoe hun wettelijke verplichtingen. Niet alleen woningbouwcorporaties, de trots van de sociaal-democratie, zijn het paradijs voor deze rovers, maar ook het bestuur van de talloze overleg- en adviesorganen voor bijvoorbeeld het onderwijs, de medische sector of de zorgverzekeringen. Ook de financiële (DNB), juridische (Hoge Raad, Ministerie van Justitie) en boekhoudkundige (PWC, KPMG) toezichthouders zijn niet integer. Het systeem in Nederland functioneert ondanks deze elite en uitsluitend dankzij de integere ambtenaren en miljoenen hardwerkende, innovatieve ondernemers in het MKB, vrije beroepen en de civil society aan de basis.
De verloedering van de Nederlandse elite balt samen in Den Haag, s werelds zelfbenoemde juridische hoofdstad. Een van de opzienbarende feiten in de zogenaamde Demmink-affaire betreft de opstelling van achtereenvolgende ministers van justitie. Opstelten, de huidige minister, beweert zelfs dat het strafrechtelijke vooronderzoek op niets is gebaseerd, hoewel het een feit is dat de halve top van het Openbaar Ministerie zelf onderwerp van strafrechtelijk onderzoek is geweest en de minister daar geen uitspraken over hoort te doen. De Hoge Raad heeft in 2010 een rechter-commissaris vrijgesproken hoewel zelfs door de procureur-generaal bewezen werd geacht dat deze jurist valsheid in geschrifte had gepleegd. De vrijspraak in de Chipsholzaak spant echter de kroon. Hoewel is bewezen dat twee rechters meineed hebben gepleegd, geld hebben aangenomen van advocatenkantoren en contact hebben gehad met advocaten van de wederpartij, worden ze vrijgesproken omdat collega-rechters nu eenmaal de vrijheid hebben naar eigen bevinden (en willekeur) betekenis aan bewijs toe te kennen. De willekeurige en ongebreidelde toepassing van artikelen 80 en 81 RO (ongemotiveerd wijzen van arrest), de willekeur in het strafrecht door de Hoge Raad en de grote rol van advocaten en hun kantoren in de rechterlijke macht hebben tot diverse incidenten geleid, alle het topje van de ijsberg met als gemene deler dat de juridische media en rechtswetenschap geen gedegen onderzoek doen. Kan een land echter anders verwachten van een Hoge Raad, die onder de Duitse bezetting haar eigen president aan zijn beulen heeft uitgeleverd, waarop alle raadsheren vervolgens het Duitse onrechtsysteem formeel in het Nederlandse recht hebben geïncorporeerd ?. Niet één raadsheer is voor deze collaboratie ter verantwoording geroepen. Deze rot in de juridische top is een constante factor in het Nederlandse rechtssysteem.
Buiten het juridische circuit is het ook goed raak. Te denken valt bijvoorbeeld aan de zoveelste parlementaire enquête in de zoveelste corruptiezaak. De uitslag staat bij voorbaat al vast. Niemand is moreel, politiek en strafrechtelijk verantwoordelijk, hoewel iedereen (toezichthouders, bestuur, politiek en ambtenarij) er van op de hoogte was of had moeten zijn. Met een pennenstreek schendt Timmermans ook het internationale recht en het uitleveringsverzoek om een crimineel uit te leveren en baseert dit op diplomatieke immuniteit, waar Timmermans dit daags daarvoor nog ontkende en het feitelijk ook onjuist is. Bij de KLM ontkent de geparachuteerde directeur Eurlings als contractspartij verantwoordelijkheid, hoewel de KLM als contractspartij op de hoogte had moeten zijn van de situatie in Oekraïne, daar wordt hij juist riant voor betaald. Bovendien was de directie van Air France wél op de hoogte. Het geeft ook aan dat Eurlings voor Air France een onbeduidend zetbaasje is en KLM er niet toe doet. Nederland bereidt de uitbreiding van Schiphol voor, terwijl Frankrijk via Air France drukdoende is Schiphol tot een onbeduidende luchthaven te reduceren. Zo is ook s lands grootste bank (ABN AMRO) door notoir wanbeleid ten onder gegaan, waarbij de afgesproken opties (gebaseerd op het halen van s werelds top 5) uiteraard wel worden geïncasseerd.
Rutte ontkent één cent aan Griekenland te betalen, daags daarna tekent hij een contract om een miljard in 14 jaar over te maken, Nederlandse leningen tegen 1% rente worden pas over 50 jaar terugbetaald, maar Griekenland haalt bij private partijen wel miljarden tegen 5% op, de DNB betaalt eventjes één miljard aan de IMF-eurostroppenpot. Rutte ontkent een verdrag voor 160 miljard aan eurogaranties en beweert ten onrechte dat het om 100 miljard gaat. Rutte ontkent bevoegdheden aan Brussel over te dragen, maar heeft met een pennenstreek de bodemloze transferunie, bankenunie, in feite eurobonds en verregaande bevoegdheden voor de EU in het leven geroepen. Rutte fingeert tegen de totale Europese Unie te zijn, maar steunt Verhofstadt, Rutte beweert tegen de benoeming van Juncker te zijn, maar bevestigt zijn steun voor Juncker.
Rutte wijst een dag van nationale rouw af, daags daarna kondigt hij een dag van nationale rouw af. Rutte en Timmermans (en het parlement) hebben ook gefaald als politici in de nasleep van het neerhalen van MH17. Wat hebben ze feitelijk gedaan: eindeloos getelefoneerd met de daders, Kiev en resoluties van de VN-Veiligheidsraad. Daar zijn deze bureaucraten en technocraten goed in. Het momentum om terstond en ter plekke in te grijpen hebben ze daarentegen laten lopen. Zowel Rusland, als de rebellen waren in het defensief de eerste dagen na de aanslag en zouden wel degelijk Nederlandse en Australische beveiliging hebben toegelaten. Het gebied was toen zelfs rustig. Rutte heeft het niet eens geprobeerd, toen is ook Australië afgehaakt, dat op donderdag 17 juli wél meteen het parlement bijeenriep, Rusland en de rebellen wél veroordeelde en wél bereid was gewapende agenten ter afscherming en beveiliging te zenden. Binnen 5 dagen had een dergelijke actie, onderzoek en het bergen van alle slachtoffers afgerond kunnen zijn. Rutte en Timmermans zijn als provinciale sufferds gebruikt door alle partijen in dit conflict. Rutte wilde voordien ook niets weten van sancties tegen Rusland. Integendeel, Rutte heeft actief bijgedragen aan de afhankelijkheid van Rusland door het Nordstream project, hoewel experts dit hebben afgeraden en samenwerking met Noorwegen voorstelden. Ook hier is Rutte achter Duitsland aangelopen. Merkel ziet Rutte uiteraard wel zitten als president van de Europese Unie, zon kneedbare provinciale onbenul is voor Merkel een lot uit de loterij.
Het probleem van Nederland is haar ambtelijke, politieke en bestuurlijke elite. Dit is een erfenis van het verzuilde verleden. De koopmanselite van weleer genereerde ten minste eerst nog werkgelegenheid en welvaart , die het via het mecenaat deels ook naar de maatschappij deed vloeien. De huidige elite genereert echter niets, wordt ambtenaar of lid van een politieke partij en gaat vervolgens de pot verteren en graaien. Den Haag staat symbool voor deze elite. Deze zelfbenoemde juridische wereldhoofdstad heeft dezelfde status als de zelfbenoemde republiek van Donetsk: gebakken lucht. Het is niet voor niets dat Hugo de Groot, een van s werelds grootste juristen, uit Den Haag is gevlucht en in ballingschap is overleden.
