Democratie versus klimaatbeleid

Een Godwinnetje.

Naar aanleiding van mijn eerdere stukje over propaganda en indoctrinatie ten behoeve van een nobele zaak ontving ik onderstaande gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Democratie en klimaatbeleid gaan niet samen, omdat klimaatbeleid uitsluitend succesvol kan zijn door indoctrinatie, het onthouden van correcte informatie, het toepassen van dwang, het invoeren van een planeconomie en het opleggen van sancties.

Wij kennen de neo-marxistische/maoïstische beweging en de milieubeweging aan het eind van de jaren tachtig. Beide kwamen na de val van de Muur en de oplossing van de belangrijkste milieuproblemen in existentiële nood. De zieltogende milieubeweging werd ‘gered’ door Al Gore die een niet bestaand probleem in het leven riep om er zelf rijk van te worden. Een briljante vondst. De milieubeweging werd een non–probleem in de schoot geworpen dat hun bestaan voor tientallen jaren kon rekken en de weg naar macht opende.

De niet langer door wetenschap gehinderde milieuactivisten konden weer vol op het orgel. Ze richtten hun pijlen op de grote CO2-uitstoters: Shell, staalbedrijven kortom alle bedrijven die kolen, gas en olie verbruiken. Een prachtiger vorm van anti kapitalisme is amper denkbaar. Dus kreeg de milieubeweging overweldigende versterking van verweesde marxisten en maoïsten. Hun doel was, en is nog steeds, het vestigen van een planeconomisch wereldbestuur met de AGW–hypothese als instrument. De milieubeweging selecteert de propagandistisch meest geschikte vijand, bepaalt de tactiek en offert als een Stalinistische veldmaarschalk het voetvolk. Dit is op te maken uit de actie van Greenpeace-activisten laatst in de Russische Poolwateren. Propagandistisch gezien, klasse!

Eén ding stond nog in de weg: kernenergie, het enige goedkope en schone alternatief dat de milieubeweging opnieuw in existentiële problemen kan brengen. Dus werden het verketteren van kernenergie en het verheerlijken van duurzame energietransitie door briljant marketing van zeer prijzige professionele marketingbureaus (met name deze) tot tactische speerpunten verheven. En met opnieuw eclatant succes!

In de hoofden en harten van de kiezer heeft zich de overtuiging genesteld dat de mens vreselijke dingen te wachten staan, als men niet de door de milieubeweging aangeboden oplossing omarmt. De media, tuk op sensationele rampen, laat zich willoos meezuigen. Wat kan de politiek nog anders dat de bang gemaakte kiezer te vriend houden, op een enkele moedige politicus na?

Maar ja, daar zijn ook de feiten en meetresultaten door sceptici naar voren gebracht die wel eens roet in het eten kunnen werpen. Dus worden zij verketterd, geëxcommuniceerd, belasterd en zelfs ontslagen. Zo zijn ook praktiserende wetenschappers in de wurggreep van de ideologie van het klimatisme geraakt. Uit angst of uit op roem of subsidie voor onderzoek schroomden sommigen niet om de fraude te plegen die naadloos aansloot bij de gewenste desinformatie verspreidende propagandamachine van de milieubeweging met slaafse media als spreekbuis. Aldus ontstond bijvoorbeeld de mythe van de 97% wetenschappelijke consensus over menselijk toedoen van, de al 17 jaar uitblijvende, opwarming. Weer een succesvolle campagne, ditmaal om blijvend wetenschappelijk gezag te oogsten waarachter ook de media zich kunnen verschuilen.

Zo kennen wij ook het hockeystickmodel, Climate Gate 1 en 2 et cetera.

Er zijn zeker parallellen met het klassieke model van de opkomst van dictaturen. Alle moderne, ook marxistische, dictaturen werken moeiteloos samen met het bedrijfsleven. Thans kennen wij het Eco Industrieel Complex waarin ideologie, subsidiestromen en profiterend, geregeld allesbehalve integer, bedrijfsleven elkaar innig omarmen, zo niet in een wurggreep houden. Woordvoerders en media van alle dictaturen liegen het volk jarenlang voor. Leven wij nu opeens niet in een dergelijke wereld van leugenachtige propaganda; de zogenaamd uitstervende ijsbeer bijvoorbeeld? Wordt in alle dictaturen het volk niet stelselmatig tot steeds grote offers gedwongen? Zijn deze offers nu zoals de SDE+ en het ondemocratisch tot stand gekomen Nationale Energieakkoord met opgelegde draconische financiële maatregelen wezenlijk anders?

Alle dictaturen hitsen op tegen een zelfgecreëerde vijand om hun bestaan te rechtvaardigen en de aandacht van de feiten af te leiden. Thans hitst de milieubeweging de maatschappij op tegen de ‘vijand’ van de menselijke CO2-emissie.

Offers in de vorm van belastingen zijn in een moderne democratische beschaving nodig voor ouderenzorg, zieken, infrastructuur, wetenschappelijke en technische vooruitgang et cetera. De offers die de milieubeweging via de politiek en de media met drogreden aftroggelt zijn een karikatuur van een moderne democratische beschaving die slechts het banale eigenbelang van de milieubeweging dient.

Laat ik eindigen met de onvermijdelijke ondergang van dictaturen dankzij dit toepasselijke filmpje op Climategate.nl.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.