De bipolaire zangeres wil depressies en andere geestelijke problemen bespreekbaar maken.
Demi Lovato is weliswaar behoorlijk succesvol -- ze is 25 jaar oud en wereldberoemd, hallo, she lives the dream -- maar dat betekent niet dat ze geen problemen kent. Sterker nog, misschien juist doordat ze zo bekend is heeft ze haar innerlijke demonen moeten overwinnen. En ja, eigenlijk is dat een strijd die je nooit écht wint; elke dag moet je verder strijden, zeker als je bipolair bent, OCD hebt, etc. Dat soort zaken kunnen behandeld worden in die zin dat je ermee kunt leren leven (en er in bepaalde opzichten zelfs een kracht van kan maken), maar je zult er nooit van afkomen.
In plaats van haar geestelijke problemen onder het tapijt te vegen heeft Lovato besloten om er zo openlijk mogelijk over te spreken. Als ze op tv verschijnt om een interview te geven geeft ze gewoon antwoord op vragen over haar bipolariteit en (oude) verslavingen. "Ik weet hoe belangrijk het is om mijn platform te gebruiken om anderen te helpen," zei ze daarover bij Good Morning America. "Het delen van mijn verhaal inspireert anderen hopelijk om ook te durven praten over hun geestelijke gezondheid."
Eén van de manieren waarop ze geestesgezondheid bespreekbaar wil maken is door haar fans de mogelijkheid aan te bieden om voor haar concerten gratis en voor niets te participeren in een sessie groepstherapie. "Ze moeten weten dat ze niet alleen staan en dat ik er voor ze ben," zegt ze. "Er zijn zoveel mensen die hiermee kampen, dat het juist bespreekbaar moet zijn."
Om ervoor te zorgen dat al haar fans gebruik kunnen maken van dit aanbod werkt Lovato samen met CAST Centers, de organisatie die haar hielp toen ze haar verslavingen probeerde te overwinnen.
Het is een bijzonder mooi en goed project. Geestelijke stoornissen zijn jarenlang -- decennia- en zelfs eeuwenlang -- onbespreekbaar gemaakt. Daar moet maar eens een einde aan komen. Heel veel mensen worstelen met deze of gene 'stoornis'; vaak is die ene stoornis zowel hun grote kracht als hun grote zwakte. Wat belangrijk is, is dat we daar openlijk over praten en ervaringen met elkaar delen over hoe we om hebben leren gaan met onze issues -- wat wel werk en wat niet. Net doen alsof ze niet bestaan helpt in ieder geval helemaal niemand; zeker niet mensen die hetzelfde probleem hebben, maar die depressief worden omdat ze denken dat ze de enige zijn die ermee kampen.