De zoete slaap van Mark Rutte

Mark Rutte wist en weet drommels goed dat Rutte I afhing van de eerste paar weken/maanden. De opstelling van de PVV. De dissidenten binnen het CDA. De kracht van de oppositie. De chemie tussen de bewindspersonen. De stabiliteit van zowel CDA als PVV, en last but not least de Provinciale Statenverkiezingen.

De meeste lakmoesproeven heeft dit kabinet gehad, en doorstaan. De PVV werkt goed mee met het gedoogakkoord. Laatst moest De Jager op zoek naar een meerderheid buiten de PVV om, wat zorgde voor een kloof binnen het linkse blok(!). De PvdA verloor, alweer. Het kabinet overleefde de tegenstem van de PVV glansrijk.

De PVV kreeg de laatste weken veel voor de kiezen. Een brievenbuspisser en bedreiger. Kopstoten en klappen. En meer van die minder fraaie zaken. Dat werd afgestraft in de peiling: -5. Maar de rust is weergekeerd. Hernandez trof een schikking, alle Kamerleden zijn doorgelicht door de pers en Wilders hield 24 man bij elkaar.

De risicofactor binnen de PVV gedraagt zich heel schikkelijk. Hero Brinkman krijgt helemaal niets. Geen democratische PVV en geen jongerenclub. Zover bekend heeft hij, ondanks dat, Wilders nog niet met een barkruk geslagen. De stabiliteit van de PVV lijkt gewaarborgd. Voorlopig dan.

De dissidenten Ferrier en Koppejan stemmen tot nu toe keurig mee en de interesse van de pers neemt af. Het CDA zweeft in de peilingen rond de achttien zetels. Dat is een slecht resultaat, maar onder de vijftien zetels van tijdens de formatie is het CDA niet meer gezakt.

De relatie tussen de bewindslieden lijkt gesmeerd te verlopen. Verhagen en Rutte lijken twee vrienden, dat in tegenstelling tot Bos en Balkenende in het vorige kabinet. De twee risicofactoren binnen dit kabinet, Leers en Veldhuijzen van Zanten-Hyllner presteren niet heel bovenmaats, maar zijn nog aan boord.

De grootste hobbel komt nog. Maart 2011, de Provinciale Statenverkiezingen. De peilingen zijn veelbelovend voor rechts, al kan er nog veel gebeuren in de komende drie maanden.

Job Cohen ligt wel wakker. Links ligt in puin. 72 zetels liggen versnippert door de Kamer. De CU wordt door het linkse blok zo goed als genegeerd, dat brengt het linkse blok op 67 zetels. De PvdD telt ook niet mee: 65. Het blok D66-GL probeert de SP uit te sluiten. De PvdA moet kiezen. Progressief of conservatief. Het progressieve linkse blok heeft 20 zetels, het conservatieve blok 15.

Job Cohen had moeten proberen een brug te slaan tussen deze twee blokken. Dat lijkt te laat. Halsema en Roemer zijn het erg oneens. Per dag groeit de kloof. Daarnaast wordt de PvdA van alle kanten leeg gesnoept. Alle vier de grote linkse partijen zijn ongeveer even groot in de peiling. En, het ergste voor links, samen te klein om indruk te maken.

Het was zo mooi. Het had het wapenfeit van links kunnen worden. Een demonstratie van de SP tegen het regeringsbeleid, iedereen is van harte welkom. De PvdA kwam. GL kwam niet, D66 ook niet. En daar begon het gelazer. Was GL nu wel welkom of niet? Waarom waren GL en D66 er niet? Had Job Cohen nu gekozen voor de conservatieve SP ten koste van GL en D66?

En zo ging het in de media niet over het wanbeleid van dit rechtse kabinet, maar over de partijen die niet bij de demonstratie waren. Over de ruzie en verdeeldheid binnen links. Een gemiste kans! En Rutte? Rutte glimlacht.

Job Cohen heeft het zwaar. Halsema, Pechtold en Roemer zijn jobsvrienden die de PvdA leegzuigen. De Provinciale Statenverkiezing dreigen volgens de peilingen een jobstijding te worden. Daarnaast zit dit kabinet zoals hierboven betoogd, tot nu toe stevig in het zadel, Job Cohen heeft een jobsgeduld nodig. Vier jaar wachten, tenminste

Zolang links vecht hoeft rechts niets te doen. Eigen punten benadrukken, er moet wat te kiezen zijn, maar niet ten koste van de andere rechtse partijen. Een blok blijven. En, geleerd van Jack de Vries, niet wrijven in vlekken!

Laat de verkiezingen maar komen!