De zaak-wilders, over 'minder Marokkanen', is een politiek proces. Waarom? Waarom…?

Gisteren besprak ik in een interview met FVD-senator Paul Cliteur al de zaak-Wilders, die op 29 juni van dit jaar verder zal gaan. Ik acht het zinvol er zelf ook verder op in te zoomen. De zaak – die begon met de uitspraak "minder, minder, minder Marokkanen" – draait in essentie namelijk over laakbaar gedrag omtrent Marokkaanse jongeren.

NPO-presentator Ajouad El Miloudi ging vorige maand op zoek naar oplossingen voor de problematiek van Marokkaanse jongeren en vraagt het aan criminoloog en antropoloog, en specialist op dr. Hans Werdmölder. Werdmölder antwoordt dat het goed is te bedenken dat deze jongeren in een ‘schaamtecultuur’ zijn opgegroeid. Einde interview van maximaal 15 seconden. Blijkbaar vond El Miloudi het ongemakkelijk om de kern van de problematiek met hem te bespreken.

Werdmölder zegt in een radio-interview op 4 mei 2009 dat hier sprake is van een cultuurconflict. Marokko kent een hardere cultuur dan de Nederlandse tolerante cultuur. Marokko heeft een gezagshuishouding versus Nederland een onderhandelingscultuur. De Marokkaanse cultuur kent vertrouwen binnen de eigen groep en wantrouwen erbuiten versus de Nederlandse cultuur van een algemeen vertrouwen, tenzij blijkt dat wantrouwen op z’n plaats is.

Dat lijdt enerzijds tot conflicten en (mis)bruik van vertrouwen en anderzijds tot creativiteit in bijvoorbeeld cabaret en voetballerij. Werdmölder meent eindelijk eens een einde moet komen aan het wangedrag want de Nederlandse én de Marokkaanse gemeenschap hebben er al zo lang last van. De remedie is volgens hem om duidelijkheid te scheppen door middel van een lik op stuk beleid. Dat betekent de strafmaat ophogen via een boete (tref ze in de portemonnee), en eventueel gevangenisstraf als het niet anders kan. Het huidige Nederlandse rechtssysteem is daar niet op ingesteld, dus dat moet aangepast worden.

Preventief ingrijpen is ook belangrijk. Dat is ingrijpend, maar ook Marokkaanse ouders zitten met de handen in het haar en sturen ten einde raad hun kinderen soms naar Marokko. Thans is er een hele business ontstaan van ‘hulpverleners’ en dat is al zo lang gaande zonder resultaat.

Belangrijk is volgens Werdmölder dat de Marokkaanse gemeenschap de hand in eigen boezem steekt en de problemen erkent. Er moeten volgens hem aansprekende figuren opstaan die hier het voortouw nemen. De goedwillende Marokkanen lijden onder de kwaadwillenden. Marokkaanse ouders moet zich weer verantwoordelijk kunnen voelen voor hun kinderen. Het Manifest voor keuzevrijheid in nationaliteit – de oproep van Marokkaanse Nederlanders aan de overheid en Nederlandse gemeenschap hen te steunen in hun strijd tegen de verplichte Marokkaanse nationaliteit – steun ik.

Het bovengenoemde gesprek met Werdmölder vindt plaats in 2009 en sindsdien is er niets verbeterd, zie bijvoorbeeld de mocromaffia. Hoe komt het dat de Nederlandse maatschappij hier niet goed mee weet te ‘dealen’? De Marokkaanse gemeenschap wenst het nota bene zelf, zie bijvoorbeeld El Miloudi. Waarom geen hand in eigen boezem? Waarom is niet naar Werdmölder geluisterd? Waarom is niet naar Cliteur geluisterd? Waarom is er zelfs niet naar PvdA’ers Spekman, Oudkerk en Samsom geluisterd? Waarom wordt – zoals gewoonlijk – weggekeken en alles ontkend?

“We doen een plas en alles bleef zoals het was.” Waarom zo laks? Waarom klassenjustitie? Waarom dan zo’n politiek proces tegen Geert Wilders? Waarom? Waarom...?

Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.