De verboden Fortuynkunst, de schande van Nederland

Een treurigstemmend bericht in De Telegraaf vandaag:

De Telegraaf legt daarna zelfs uit dat niet alleen galeriehouders, maar ook drukkers niks te maken willen hebben met Theourgos. Niemand wilde het PR-materiaal van de kunstenaar van diens drukpers laten rollen. 

Wat hier nou van te denken? Om heel eerlijk te zijn weet ik zelf niet zo goed wat ik van de collectie van de heer Theourgos moet vinden. Ik ben nooit een fan geweest van abstracte kunst, en dus ook wanneer het onderwerp me aanspreekt (Fortuyn, Van Gogh, islam-extremisme) maakt mijn kunstzinnige hart geen sprong van vreugde. Hoe de beelden en schilderijen te beoordelen? Ik heb eigenlijk geen idee.

Maar ik meen wel dat je aan de mate van expressievrijheid in het land het gezondheidspeil van het intellectuele klimaat kan aflezen. Als alles kan, dan is men onbevreesd en niet bang het debat aan te gaan. De patiënt Nederland heeft echter wat kwaaltjes. We herinneren ons allemaal nog de schandelijke arrestatie van de cartoonist Nekschot, waarna de hele publieke goegemeente heenviel over het Openbaar Ministerie en zich kwaad afvroeg waarom de striptekenaar van het bed gelicht was.

Dat was 2008. Inmiddels is het 2014, en alhoewel Theourgos zich geen zorgen hoeft te maken om een strafrechtelijke vervolging, is er geen hele publieke goegemeente meer die het opneemt voor diens expressievrijheid. Slechts één politieke partij maakt zich nog druk om het wegmoffelen van een artiest die gevoelige materie aansnijdt. Dat het uitgerekend een politieke partij is die geen (zelfstandig) democratisch mandaat heeft verworven en nauwelijks aandacht krijgt in de media geeft aan hoe erg dit land zich heeft laten gijzelen door haatzaaiers en agenten van het kwaad.

Laat al dit gedoe rond het werk van één kunstenaar een teken aan de wand zijn. We moeten onze idealen durven uitdragen, en stoppen met bang zijn. En wat betreft Theourgos? Voor kunst - alle kunst - moet altijd een plek zijn in onze maatschappij. Laat vervolgens de goede smaak - en niet de angst - maar dicteren voor wie er meer expositieruimte komt.