De valse mythe van het Greenpeace boegbeeldaapje

Zou u een euro geven aan een campagne om de gouden loopkever te redden? Of de meniscusmug? De veldkrekel? In mijn zondagse bescheidenheid antwoord ik even voor u: nee, dat zou u niet snel doen. Maar als u beelden ziet van een zielige, uitstervende orang oetan, dan gaat de portemonnee al snel open. Toch? Het beestje is de onbetwiste nieuwe panda van de milieulobby: het boegbeeld en de nieuwe geldmachine. Niet alleen laat dit boegbeeld u doneren, ook is hij uitermate geschikt om bedrijven maatschappelijk stevig onder druk te zetten. Mede schuldig zijn aan het uitsterven van grote mensapen is immers geen goede reclame, dus als milieuorganisaties ook maar enige kans zien dan zetten ze de mensaap als middel in om hun doelen te bereiken.

 

Beetje jammer dus voor de milieulobby als het allemaal niet waar lijkt te zijn. Niet de ontbossing is de hoofdschuldige aan het zielige orang oetan verhaal, maar de inheemse bevolking, die al eeuwen op de beestjes jaagt. Dit gegeven wordt uiteraard angstvallig stilgehouden door de geldmachines van de milieubeweging, aangezien er weinig successen te behalen zijn in de strijd tegen inboorlingen. Dat riekt immers naar neokolonialisme. Bedrijven als Unilever zijn een veel makkelijker doelwit (KitKat bedreigt bestaan Orang-Oetang – ja, heus en werkelijk, KitKat.) Als een mak lammetje werd het Brits-Nederlandse megaconcern naar de publieke slachtbank geleid door Greenpeace, nadat zij een handtekeningenactie en wat vastketensessies was begonnen tegen Nestlé. Het bedrijf zou foute palmolie gebruiken. Slecht voor de aapjes. Gevolg? Unilever staakte alle contracten met de ‘verantwoordelijke’ Indonesische bedrijven. Een succes voor Greenpeace, maar het was allemaal voor niks dus. De orang oetan is er geen meter mee geholpen. De palmolie is niet de boosdoener.

 

Maar goed, dat laat onverlet dat Greenpeace het boegbeeldaapje blijft inzetten. Laatste mikpunt is de mondiale papierindsutrie. Verkleed in – hoe kan het anders – orang oetan pakken bestookten vijf groene ridders op 16 maart een rondvaartboot in de Amsterdamse grachten. Aan boord bevonden zich vertegenwoordigers van de internationale papier- en pulpindustrie. Megaschuldig als deze mensen zijn aan de ondergang van het lieve aapje, moeten zij het nu ontgelden. Greenpeace eist dat de leefomgeving van de mensaap wordt gespaard. In haar schaduw roept het makke lammetje Unilever inmiddels gretig mee en eist van haar producenten dat zij per direct haar beleid omgooien ten faveure van de orang oetan.

En ondertussen blijft de Postcode Loterij rustig doorfinancieren. Dat Greenpeace van haar geld, op basis van valse informatie en gekunstelde ‘wetenschappelijke’ rapporten de positie van een van Nederlands grootste bedrijven op het spel zet zal haar klaarblijkelijk een zorg zijn. Niet gek dan ook, dat een van de boegbeelden van de Loterij een oude bekende is; juist, de orang oetan.