De val van een held in zes rondjes

Pijnlijk, dat was het.

De 10.000 meter van gisteren - ik heb het dus over schaatsen bij de Olympische Spelen - was ongelooflijk spannend. Spannender, zelfs, dan de meeste mensen voor mogelijk hadden gehouden. Dit terwijl de top drie - Bob de Jong, Sven Kramer en Jorrit Bergsma - normaal gesproken aardig gewaagd aan elkaar zijn. 

We wisten dus dat ons vuurwerk stond te wachten... maar wat voor vuurwerk - hoeveel, welke kleuren, etc. - was ons onbekend.

En gelukkig maar. Anders was de verrassing immers veel minder groot geweest.

Anders dan dan we allemaal dachten, ging de gouden medaille namelijk niet naar Sven Kramer, maar naar zijn voornaamste uitdager Jorrit Bergsma. Natuurlijk had die hem vorig jaar ook al eens verslagen bij de wereldkampioenschappen afstanden, maar dat hij dat nu weer zou doen - op het hoogste podium - kwam zo ongeveer neer op een aardbeving in de schaatswereld.

Kramer is namelijk de koning van de 10.000 meter. Al jaren heerst hij op die afstand. Natuurlijk verliest hij zo heel nu en dan een wedstrijd, maar dat was - geloofden we met zijn allen - niets om ons druk over te maken. Koning Sven zou het wel weer even laten zien; zoals hij dat al tijdens zijn gehele carriere heeft gedaan.

Niet dus. Jorrit Bergsma was ervan overtuigd dat hij het Kramer bijzonder lastig kon maken, en slaagde daar op grootse wijze in. De 28-jarige schaatser finishte namelijk in een grandioos olympisch record, dat ook meteen een wereldrecord op een laaglandbaan was. Zelfs Kramer kon daar niet aan komen.

Vreemd, omdat de superfries van plan was om een wereldrecord te schaatsen (het huidige record is 12:41,69). Dat is bijna 8 seconden sneller dan zijn uiteindelijk eindtijd van 12:49,02, wat op zijn beurt weer bijna vijf seconden langzamer was dan Bergsmas 12:44,45. En dat terwijl Kramer heel goed begon.

Achteraf werd gezegd dat hij misschien wat te snel was begonnen. Had hij zijn race anders - gematigder - ingedeeld, dan was het hem misschien wél gelukt. Aldus Kramer zelf en verschillende commentators. 

Misschien wel. Normaal gesproken is dat echter geen enkel probleem voor hem. Ik heb hem zichzelf nog nooit echt zien opblazen - zeker niet zoals gisteren gebeurde, met behoorlijk oplopende rondetijden. Normaal kan hij juist versnellen in de slotrondes. Nu verloor hij het daar juist.

Ik voeg me dan ook achter die andere mogelijke verklaring - welke ook al geopperd werd door Kramer zelf: hij had zware rugklachten. In het begin van de race speelden die problemen hem nog geen parten, maar helaas ging het steeds meer pijn doen. Het lichaam werkte zichzelf op een gegeven moment tegen, waardoor hij nog meer energie moest leveren om zijn snelheid vast te houden. 

En ja. Dat is op de 10.000 meter dodelijk, ook voor een schaatsgrootheid als Sven Kramer.

Natuurlijk is het fantastisch voor Bergsma dat hij nu een gouden medaille op zak heeft, maar ik vond het vooral jammer en bijzonder pijnlijk om Kramers race te aanschouwen. Hij is zo'n grote kampioen... zo iemand mag gewoon niet verliezen. Niet op zijn afstand tenminste. Juist daar had hij als geen ander moeten heersen. Juist gisteren had hij de concurrentie aan flarden moeten schaatsen met, inderdaad, een nieuw wereldrecord.

Het is nooit een pretje om te zien hoe een groot kampioen langzaam maar zeker valt, zeker niet als het een Nederlandse sportheld betreft. Het ging zwoegend, hij deed zijn best, maar het lukte hem gewoon niet. Dit ondanks al die mooie prijzen die hij al heeft gewonnen in zijn schitterende carriere, zijn verder goede vorm, en zijn fantastische voorbereiding. De ster viel. 

Na de race straalde hij dan ook allerminst. Hij zat, stond en liep erbij als een verliezer. Jansma en De Jong omhelsden elkaar vreugdevol op het podium, Kramer kon alleen maar gedesillusioneerd voor zich uit staren. Triester dan dat - een verslagen kampioen - wordt het niet in de sport.

Gelukkig is er ook goed nieuws: aangezien Kramer nog maar 27 jaar oud is heeft hij als het goed is over vier jaar een nieuwe kans om goud te pakken op deze afstand. ... Aangenomen dat zijn vele blessures zijn carriere niet voortijdig beëindigen.