De roeptoeters aan het schaliegasfront: de belanghebbenden in de duurzaamheidsindustrie?

Weliswaar schrijft het Financieel Dagblad dat het draagvlak voor schaliegas in Nederland af zou brokkelen door een effectieve campagne van tegenstanders, tegelijkertijd bericht The Wall Street Journal dat schaliegaswinning in de VS steeds veiliger wordt, doordat grote energieconcerns als Shell en Exxon de wildwestbedrijven uit hun markt hebben verdreven. Experts voeren in The Wall Street Journal aan "dat de reputatierisico's voor de energiegiganten groter zijn, wat leidt tot een stricter protocol voor veiligheids- en milieuprocedures". Dan is dat probleem ook opgelost, toch?

 

Het klopt overigens dat de voorstanders van schaliegaswinning lang niet zo goed verenigd zijn als de tegenstanders. Wat echter niet klopt in een democratisch ingericht Nederland, is dat een select gezelschap schreeuwlelijkerds van met name GroenLinks-huize, aangevuld met enkele duurzaamheidsapostelen van de overige politieke partijen, de toon in de besluitvorming rondom schaliegaswinning bepaalt.

 

Het FD maakt gewag van een offensief op internet tegen schaliegas, wat zou blijken uit gegevens van internetdataverzamelaar Coosto. Volgens deze social-mediamonitor verschenen de laatste maanden significant meer berichten over schaliegas in Nederland en dan ook nog eens vooral negatief getint. Maar dan komt het:

 

 

Juist. Een kleine groep tegenstanders, die hard roepen. Van wie komt eigenlijk dat tegengeluid, die stem van 'bezorgde burgers en lokale politici, die vrezen voor milieuverontreiniging en aantasting van het landschap'?

 

Ik noem hier bijvoorbeeld windmolenwethouder Andries Poppe (ChristenUnie) van Noordoostpolder, een fervent voorstander van windmolens, die bij voorbaat al tégen gaswinning - want fossiel - is: "Wij willen graag een energiepolder zijn, maar dan wel op het gebied van duurzaamheid en niet met fossiele brandstoffen en al helemaal niet met onconventioneel aardgas."

 

Zijn weerzin tegen schaliegaswinning is kenmerkend voor de lobby van de duurzaamheidsindustrie, want schaliegas mag niet duurzaam genoemd worden. De financiële belangen van met name de windmolenindustrie zijn daarvoor veel te groot. Niets mag de miljardenstroom aan groene subsidies richting die windmolens in gevaar brengen, terwijl Nederland juist bovenop potentiële miljardenopbrengsten aan schaliegas zit. Het mag duidelijk zijn dat politiek Den Haag zich hierdoor in een duurzame en vooral dure spagaat bevindt.

 

Op dit moment is een moratorium op schaliegaswinning van kracht tot zeker is dat schaliegas op een veilige manier kan worden opgespoord en gewonnen. Dit landelijke onderzoek naar de gevolgen en mogelijke risico's van schaliegas wordt gedaan door advies- en ingenieursbureau Witteveen+Bos samen met Arcadis en Fugro-Ecoplan.

 

GroenLinks noemt de keuze voor Arcadis en Fugro op voorhand al 'ongeloofwaardig', aangezien deze bedrijven geld (!) verdienen met schaliegaswinning. Alsof de GroenLinkse familie De Rijk (partner van ecoterrorist Wijnand Duyvendak) in Utrecht en de al even GroenLinkse familie Van Poelgeest in Amsterdam geen geld (gaan) verdienen aan windmolens. Volgens Greenpeace-Kamerlid Liesbeth van Tongeren - ook GroenLinks - zijn die bedrijven 'niet onafhankelijk' en hebben zij er "een commercieel belang bij om de risico's laag in te schatten".

 

Dat uitgerekend onderzoeksbureaus Witteveen + Bos, Arcadis en Fugro ook grof verdienen aan de windmolenindustrie is zeker geen belang? Dat lijkt mij juist reden te meer de uitkomsten van het schaliegasrapport nauwlettend in de gaten te houden.

 

Ondertussen varen de Verenigde Staten wel op de economische golven van de schaliegasrevolutie en is dit de enige natie ter wereld - goed opletten, groene gekkies - die de doelstellingen van het Kyoto-protocol werkelijk gehaald heeft. Dankzij schaliegas.