De rijke Nederlander voelt zich armer dan ooit

Ze beginnen met keiharde feiten: Nederland is exportkampioen door Schiphol en Rotterdam. Onze 'vertrouwde aanjager van de economische groei,' noemen ze dit. Ook richten ze zich op de huizenmarkt, waar de prijzen gemiddeld met 8 procent zijn gestegen. Ook ondanks de lage rentestand blijft het spaargeld en de pensioenpotjes van de Nederlander maar toenemen. Allemaal pracht en praal dus! Hoe kan het dan dat men dat niet zo voelt?

Heel simpel, los van dat het hier over gemiddeldes gaat, je kunt er op het moment niet veel mee! Men verkoopt niet zomaar z'n huis, brast z'n spaargeld erdoorheen of boort vroegtijdig z'n pensioen aan. Het is allemaal fictief of 'voor later'.

Ik denk dat veel Nederlanders hun huis niet als investering in een product zien maar als 'thuis', iets waar emotionele waarde aan wordt gehecht. Ook de potjes spaargeld en pensioengeld voor later zegt de Nederlander niet meer zoveel. Die snapt ook dat tegen de tijd dat hij zo oud is, een flink deel ervan kan zijn verdampt.

Men ervaart pas echt rijkdom als het besteedbaar inkomen flink stijgt. Maar met loonsverhogingen ervaart men niet eens meer het plezier van een hoger loon, maar stelt men eerder de vraag of hij nog wel onder dezelfde belastingschijf blijft vallen. Zelfs al zou dat meevallen, dan wordt men praktisch iedere dag wel bestookt met nieuws over organisaties of individuen die belastinggeld over de balk smijten, wetende dat het niet het beoogde effect zal hebben of naar mensen gaat waar liever niemand heeft dat het naartoe gaat.

Na zich schrap te hebben gezet voor dit hele gebeuren komt de nieuwe tegenslag al weer opduiken aan de horizon: klimaatbeleid. Alles moet duurder, consumptie moet minder, consumeer je te veel dan moet je je slecht voelen en je verantwoordelijkheid nemen. Bij iedere scheet wordt je herinnerd aan de CO2-uitstoot en bij ieder product krijg je te zien dat het 'organisch' of 'biologisch' is en of je wel milieubewust bezig bent. Koop je een goedkoop product, dan weet je al haast instinctief dat je je schuldig zou moeten voelen, want die boer met z'n scharreleieren mist nu weer inkomsten en zou zomaar weer over kunnen stappen op massaproductie! Nee, zo gek is het niet dat de rijkdom niet gevoeld wordt.