De overheid maakt Nederland kapot

“Government is not the solution to our problem,” zei Ronald Reagan meer dan dertig jaar geleden al; “Government is the problem”.

Destijds al een waarheid als een koe, en dat is het nog altijd. En het probleem is alleen maar gegroeid, naarmate ook de overheden op deze wereld steeds verder gegroeid zijn. Ook in Nederland – wellicht zelfs vooral in Nederland, waar bijkans de helft van onze economische productiviteit wordt opgeslokt door belastingen. En voor wat? Om allerlei problemen op te lossen, bezweren de politici ons. Maar welke problemen dan, en waarom kunnen we ze zelf niet oplossen?

Natuurlijk zijn er zaken die de overheid beter kan dan jij of ik; als dat niet zo was, waren er om te beginnen geen overheden geweest. Maar dat geeft de staat geen carte blanche om onze leven tot in detail te gaan besturen. Het garanderen van vrijheid en veiligheid voor ieder mens, het instandhouden van wegen en dijken, en het beschikbaar maken van geschikt onderwijs en goede zorg – weinig mensen zullen betwisten dat dit taken voor de overheid zijn.

Maar in Nederland worden miljarden euro’s rondgepompt in een verzorgingsstaat die vooral bestaat om een groot bureaucratisch apparaat aan het werk te houden. Het primaire doel van sociale voorzieningen lijkt mij om mensen er weer bovenop te helpen: om zichzelf uiteindelijk zo veel mogelijk overbodig te maken. In Nederland geldt het omgekeerde: we hebben een systeem dat elk jaar talloze mensen permanent de sticker “ongeschikt” opplakt, en ze permanent afhankelijk maakt – terwijl dat nergens voor nodig is.

Toch zal het, alle beloftes ten spijt, niet snel veranderen. Als die mensen ooit weer op eigen benen kwamen te staan, dan zouden ze niet meer afhankelijk zijn. Dan werd een flink deel van de overheidsmedewerkers opeens overbodig. Liever gezegd: dat zijn ze nu al, maar dan kwam dit aan het licht.

Hetzelfde geldt voor de ontelbare subsidies die in ons land bestaan: ze dienen vaak geen duidelijk doel, en financieren in feite diverse vormen van veredeld hobbyisme. Geen kwaad woord over kunst of cultuur, noch over sport en wetenschappelijke innovatie – maar dat zijn géén taken van de staat. Dit kunnen mensen en bedrijven ook prima zelf betalen, en al helemaal als de overheid ze niet meer zoveel belast.

Als ik over belasting spreek, bedoel ik overigens niet alleen geld, maar ook de zware last van overbodige regels. Jaar na jaar stoor de overheid een papierwinkel aan nieuwe wetten en bepalingen uit, en ook hier zit dikwijls geen echt maatschappelijk doel achter. Als men echter géén nieuwe regels zou maken, op het ministerie, dan zouden er minder ambtenaren nodig zijn. Ze produceren nutteloze bureaucratie om hun eigen baan te redden.

De bovenstaande ontwikkelingen kosten ons tientallen miljarden per jaar. Een overheid die méér doet dan nodig, meer regels maakt dan nodig, en meer kost dan nodig: we kunnen het eigenlijk niet betalen. Vandaar ook dat diezelfde overheid jaar na jaar miljarden bijleent, waar de samenleving vervolgens voor mag opdraaien. Ja, óók dat nog. We worden regelrecht de armoede ingeregeerd.

Erger nog: het kost ons naast onze welvaart ook onze vrijheid en ons geluk. Al die regels, al die bureaucratie, het timmert ons land volledig dicht. Er is geen ruimte meer om vrij te bewegen, en eigen initiatief wordt op deze manier onmogelijk gemaakt. De enorme lastendruk en de absurde hoeveelheid regels maken het praktisch onmogelijk om gewoon rond te komen als beginnende ondernemer. Er zijn subsidies nodig om mensen zo ver te krijgen dat ze nog kinderen nemen – want anders zou het onbetaalbaar zijn. Maar dat komt omdat de belastingen zo vreselijk hoog zijn. En niemand die op het idee komt om de belasting eens te verlagen, zodat die extra subsidies helemaal niet meer nodig zijn.

Als men de democratie helemaal aftimmert met regeltjes smoort men de vrijheid en wordt de democratie steeds minder een regering van het volk. Alle macht komt dan terecht bij de regelmakers, de pennenlikkers, die van nature alles willen ordenen en reguleren. Dit beeld komt angstaanjagend overeen met de overheid in dit land. Is Nederland nog een democratie te noemen, of hebben we te maken met een bureaucratuur? Ik vrees het ergste. Dit moderne, rijke Nederland van ons is beneden de oppervlakte dood- en doodziek.

En het wordt alleen maar erger. Iedere bij elkaar gepolderde regering van nietszeggende lamlullen weet de boel net een beetje verder af te breken. En de burger? De burger doet er niets aan. Die is wel kwaad, maar in een land waar mensen voortdurend worden behandeld als kleine kinderen, gaan ze zich ook zo gedragen. We zijn gepacificeerd met uitkeringen en toeslagen, we zijn geketend aan hypotheken en studieschulden we zijn slaven van dit ellendige systeem geworden. Is dat wat we willen? De volledige infantilisering van de maatschappij? Of durven we ons nog los te weken van onze oh-zo-vriendelijke en in wekelijkheid oh-zo-schadelijke overheid?

Zegt u het maar. Ik zelf heb al keer op keer gepleit voor een veel kleinere overheid, voor een volk dat haar vrijheid terugneemt. Dan is het wel nodig dat we ook onze verantwoordelijkheid nemen. Dan is het afgelopen met de uitkeringen en de subsidies. Oók de uitkeringen en subsidies waar u wellicht zelf van profiteert. Ik heb mijn keuze al gemaakt. Ik blijf proberen om dit land te veranderen, en als dat niet lukt, dan vertrek ik uiteindelijk naar een ver buitenland, waar ik nog wat meer ademruimte zal hebben.

Hoe u dat ziet, beste lezer, weet ik niet. Maar als wij de bureaucratuur in Nederland niet aanpakken, dan doet niemand het. Dus het is tijd om te kiezen: vrijheid en verantwoordelijkheid, of slaafse infantilisering. Als u het eerste kiest, zie ik een mooie toekomst voor ons land. Maar als het zo doorgaat als nu, is Nederland ons land niet meer.