De opmerkelijke opmars van Mark Rutte

Gister schreef collega Isser over het succes van de VVD, de partij die als enige lijkt te profiteren van regeringsdeelname. Naast de bij de VVD heersende rust, schrijft Isser het huidige succes vooral op het conto van VVD-leider Mark Rutte.

Natuurlijk valt daar iets voor te zeggen. Want alhoewel zuur-links Rutte af en toe nog zijn 'aflikken van de rechtse vingers'-opmerking kwalijk neemt, is het toch vooral zo dat vriend en vijand Ruttes optimistische instelling e heldere woordgebruik bewierookt. Ongetwijfeld zal het feit dat we het de afgelopen acht jaar met Jan Peter Balkenende - de vleesgeworden wollig- en saaiheid - als minister-president moeten hebben doen daar iets mee te maken hebben, maar dat laat onverlet dat Rutte het ook gewoon prima doet.

Door deze ietwat hossanna-stemming aandoende sfeer die er rondom Rutte hangt, wordt echter veelal vergeten dat dat tot voor (zeer) kort nog beduidend anders was. De blamage waarop in electoraal opzicht de machtsstrijd met Verdonk uitliep - voor het eerst kreeg de nummer 2 op een lijst meer stemmen dat de lijsttrekker zelf - ligt dan al wat langer achter ons, maar ook daarna was de positie van Rutte alles behalve stevig te noemen. De geluiden om een andere partijleider bleven alsmaar rondzingen, waarbij met name de roep om Neelie Kroes steeds harder werd. Zelfs toen tijdens de afgelopen campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen het meer en meer duidelijk werd dat de VVD de grootste partij van Nederland zou worden,  bleef het lang de vraag of Rutte wel zijn intrek moest nemen in het Torentje.

Na de verkiezingswinst van 9 juni 2010 leek en lijkt die discussie echter plotsklaps voorbij. Rutte is het 'gewoon' gaan doen en doet het ver boven verwachting (die natuurlijk ook wel enorm laag was). Bovendien heeft hij zelfs het linkse geblaat over aantasting van de rechtsstaat, het imago van Nederland in het buitenland et cetera doen verstommen.

Dat het aanblijvende succes van de VVD voor een (groot) deel aan Rutte te danken valt, lijkt mij dan ook geheel juist. Het blijft voor mij echter onduidelijk wat de oorzaak van het omslagpunt in het denken over Rutte - aan wie dus zelfs openlijk in VVD-kringen getwijfeld werd - is geweest. Uw suggesties daarover lees ik graag terug in de reactiepanelen.

(foto via Flickr)