De nivelleringsparadox
Rijkdom en de ongelijke verdeling daarvan is de laatste dagen en weken weer terugkerend item in de actualiteiten. De vermogensongelijkheid in Nederland zou vergelijkbaar zijn met de VS. "Schande!" roept links Nederland, terwijl ze zelf de veroorzaker zijn. De vermogensongelijkheid is namelijk een direct gevolg van het door Samsom en Spekman bejubelde nivelleringsfeest.
Inkomstennivellering, een paradepaardje van de PvdA en andere linkse partijen, is immers vooral een middel om hoge inkomens in te dammen. Zo is de inkomstenbelasting, met name de hoogste schijven, een belasting op rijk worden, niet op rijk zijn. Om rijk te worden moet je immers eerst geld hebben om te sparen en daarvoor is een inkomen nodig dat hoger is dan je vaste lasten. In Nederland worden dergelijke inkomens echter met meer dan de helft belast, zeker doordat ons toptarief ook nog eens erg vroeg ingaat. Als je het dan voor elkaar krijgt wat te sparen, kun je ook nog vanaf iets meer dan twintigduizend euro vermogensrendementbelasting betalen over je (fictieve) rendement. Wie een poging doet om rijk te worden met simpel hard werk, zal daarmee vooral de belastingdienst tevreden stellen.
Zij die al rijk zijn hebben minder last van die maatregelen. De allerrijksten verdienen hun geld immers niet met inkomsten maar met investeringen. Hun geld staat veelal niet in Nederland gestald maar op belastingparadijzen. Niet vreemd want bij hoge bedragen is het rendabel om een dure fiscalist in te schakelen, de middenklasse die procentueel gezien hetzelfde moet afdragen heeft het geld daarvoor niet. De PvdA-oplossing daarvoor is om mazen in de wet te dichtten maar je kunt ze onmogelijk allemaal te sluiten. Het enige waar je dan voor zorgt is dat de fiscalist nog meer uren moet spenderen, daarmee nog duurder wordt en voor een nog kleinere groep betaalbaar. Het is alsof de PvdA eigenhandig enkele treden uit het midden van de maatschappelijke ladder heeft gezaagd.
Niet dat vermogensongelijkheid an sich erg is overigens, net als inkomensongelijkheid is het niet te vermijden en ook alleen maar goed. Niet iedereen is immers hetzelfde; niet iedereen werkt even hard, niet iedereen heeft dezelfde opleiding en niet iedereen maakt dezelfde keuzes in het leven. Maar links Nederland kan niet klagen over vermogensongelijkheid als ze tegelijkertijd inkomensgelijkheid bepleit.
Het najagen van je dromen en financiële onafhankelijkheid zijn zaken die in veel landen centraal staan. In Nederland is dat echter schier onmogelijk geworden. Met de inkomensnivellering blijven zij die rijk zijn, rijk en kunnen zij die arm geboren zijn nooit doorstoten tot de top. Met het nivelleringsfeest is het in Nederland onmogelijk geworden om als dubbeltje een kwartje te worden, simpelweg omdat die tussenliggende centen belast worden.
