De nieuwe wildernis

Alleen is het jammer dat het geen eerlijke film is. De vier seizoenen trekken voorbij beginnend bij de lente en eindigend bij de winter. De film wekt de suggestie dat de dieren volop te eten hebben in de drie seizoenen voorafgaand aan de winter, en dat je de barre winter alleen niet doorkomt, indien je in die seizoenen niet voldoende gegeten hebt en dus geen speklaag hebt opgebouwd om de winter te overleven. Een beetje eigen schuld dus.

Beelden worden getoond van slechts één hert dat de winter niet haalt en één zwart Konikpaardveulentje dat niet voldoende spekvoorraad heeft opgebouwd om de winter door te komen. In de winter is er nauwelijks tot niets te eten.

Maar blijft het in werkelijkheid bij dat ene hertje en dat ene veulentje? Er zijn beelden die de filmmakers maar niet hebben getoond, want die zouden natuurlijk afbreuk doen aan de mooie film. Beelden zoals op deze foto’s te zien zijn. Beelden van meerdere dode dieren, afgeschoten omdat ze te zwak en te uitgehongerd waren om nog op hun poten te staan, of al van de honger gestorven voordat de jager hen vond. Nergens in de film is dit aspect van die ‘mooie’ nieuwe natuur te vinden.

Het gebied is 5600 hectare groot, waarvan de helft water is, ongeveer 2000 hectare blijft over voor de grote grazers. Er leven 1000 konikpaarden op de vlakte. Nergens in Europa is die groep zo groot en ook de groep herten halen een recordaantal. Dat dit trots wordt vermeld bij de aftiteling van de film is eigenlijk schandalig. Trots op zwaar uit zijn kracht gegroeide aantallen dieren, omdat ze niet verder kunnen trekken op zoek naar voedsel. Nergens leven zoveel families koninkpaarden bij elkaar wordt trots vermeld. Dat is helemaal niet zo verwonderlijk want waar échte natuur is, dat is natuur zonder hek eromheen, trekken nieuwe families verder en zoeken een nieuw leefgebied. Dat kunnen de dieren in de Oostvaardersplassen helemaal niet, die moeten het blijven doen met de krappe 2000 hectare. En omdat dat te klein is voor al die grazers die alleen maar in aantal toenemen, sterven jaarlijks honderden dieren een nare hongerdood en al vaak in het begin van de winter omdat dan het voedsel wat al schaars was, helemaal op is.

De hongerdood bij herkauwers is een pijnlijke dood en duurt ongeveer 90 dagen. Meer dan duizend dieren treft dit lot ieder jaar. Omdat ze gevangen zitten in een gebied waar geen biodiversiteit in groen meer te vinden is omdat alles kaalgevreten is. Zie hier foto’s van het gebied voor de invasie van teveel grazers en erna. Toch niet bepaald een gebied waar volop voedsel voor zoveel dieren te vinden is. Leeg gevreten kale vlaktes, bos dat er niet meer uitziet als gezond bos.

Vorig jaar winter overleefden 1684 dieren de winter niet. Deels afgeschoten, vaak al nadat ze dagen hebben gecrepeerd, en puur gestorven van de honger. Komende winter zal dat niet anders zijn. Dat aantal werd niet trots vermeld bij de aftiteling van de film. Een record op het meeste aantal van de honger gestorven dieren per 2000 hectare is immers niet iets om je op de borst te slaan.

De nieuwe wildernis is het stokpaardje van Staatsbosbeheer en de Dierenpartij. Dierenleed mag van deze partij, als dieren maar vanzelf sterven, al is het van de honger. Afschieten mag niet, want creperen is kennelijk puur natuur. De nieuwe wildernis: nepnatuur op 56 vierkante kilometer. De nieuwe wildernis, een prachtige maar helaas fictieve film.