De nieuwe Berlusconi van Italië?

In Latijns Europa is alles wat hier recht is krom en omgekeerd, dus dat van die geruchten zou zomaar kunnen. In elk geval heeft Renzi vanaf het moment dat hij premier van Italië werd onafgebroken campagne gevoerd, vooral via sociale media. Van zijn illustere voorganger Berlusconi lijkt Renzi heel goed begrepen te hebben hoe belangrijk de rol van de media is.

En Renzi snapt al vroeg hoe de Europese politiek werkt. Keihard roepen om 'banen en groei', het Brusselse credo om de volken van Europa te doen geloven dat zij vertrouwen moeten hebben in een volstrekt falend bestuur. Italië loopt net als Spanje en Portugal leeg. De jonge, getalenteerde mensen vertrekken net als daar massaal, het land berovend van haar toekomstig potentieel, dat nu dreigt te worden overstroomd met hordes testosteronrijke immigranten uit donker Afrika. Waar gaat de Italiaanse jeugd naartoe? Niet in hoofdzaak naar Engeland, waar met name de Polen en andere Oost-Europeanen neerstrijken. De Italianen gaan achtereenvolgens naar Duitsland, Zwitserland, Frankrijk en België. Groot-Brittannië komt pas op de vijfde plaats. Meer dan 80% van de mensen die vorig jaar een NINo-nummer kregen toegekend zijn jonger dat 34 jaar, daarvan is 42% zelfs jonger dan 24. Vóór de crisis lagen deze cijfers rond de 30%. Deze uittocht van Italiaanse jongeren is van ongekende afmeting en vormt dus een heuse bedreiging voor de toekomst van het land.

Maar het is maar de vraag of er in de gastlanden wel werk voor hen is. Zoniet, dan zullen al deze mensen een beroep doen op de sociale voorzieningen van het gastland. Dat is in EU-verband nu eenmaal zo geregeld. Ook als ú naar Spanje of Portugal gaat. Het probleem is alleen dat de verschillen in sociale uitkeringen tussen daar en hier enorm zijn (om over Oost-Europa maar te zwijgen). Het gevolg is dus een ongekende migratiestroom van Zuid naar Noord, omgekeerd aan de geldstroom. Die loopt van Noord naar Zuid. Op deze wijze snijden de EU-doelstellingen van het willen vormen van uniformiteit tussen lidstaten aan twee kanten.

Terug naar Renzi. Deze kreeg op 25 mei jongstleden maar liefst 40,8 procent van de stemmen. Volgens Annalisa Merelli, correspondente bij het magazine Quartz, is die overwinning vooral te danken aan een bewuste, weloverwogen strategie, waarbij Renzi eigenlijk de stem van de Italiaanse kiezer heeft gekocht. Zij stelt:

Van alle beloften is echter voorlopig nog niet één waargemaakt, of het zou de 'belastingbonus' van tachtig euro per maand moeten zijn, die Renzi juist voorafgaand aan de verkiezingsdatum heeft geregeld. Maar van opstappen is uiteraard geen sprake. Renzi beseft als geen ander het belang van (sociale) media. Daarin betoont hij zich als de tovenaarsleerling van Berlusconi. Of Renzi ook in meerdere opzichten in de voetsporen van Berlusconi zal treden is afwachten; het Italiaanse politieke stelsel is dermate ingewikkeld, dat het vrijwel onmogelijk is om in beide Kamers meerderheden te vinden, hetgeen besluitvorming over hervormingen vertraagt. Er zal dus hoe dan ook gemarchandeerd worden. Ex premier Monti weet daar intussen ook alles van. De eurozonelidstaten...., ze verschillen als dag-en-nacht.