De multi-culinaire samenleving

Mijn ideale samenleving. Vrij, multi-etnisch, de moderniteit als onvervreemdbaar fundament en weerbaar.

Het concept van de multiculturele samenleving heeft gefaald. Dit is al lang geen taboe meer. Alle belangrijke West-Europese regeringsleiders als Merkel, Cameron, oud president Sarkozy, maar ook ons eigen demissionaire kabinet hebben dit allang beaamd.

Wat echter consequent ontbreekt is een heldere duiding betreffende waarom de multiculturele samenleving gefaald heeft. Dit is begrijpelijk, want het is een harde boodschap en weinig mensen staan te springen om deze uit te spreken, maar here goes:

De multiculturele samenleving heeft gefaald. Dit komt echter niet door, om er maar een paar te noemen, door de Surinaamse gemeenschap, niet door de Antilliaanse gemeenschap, niet door de Poolse gemeenschap, niet door de Hindoestaanse gemeenschap, niet door de Chinese gemeenschap en niet door de Iraanse gemeenschap die de zweep der theocratie kent. Ja, er komt met name onder Antillianen en Polen veel criminaliteit voor, maar dit is niet het element dat een multiculturele samenleving onmogelijk heeft gemaakt.

De schuld van het falen van de multiculturele samenleving ligt bij delen van de overwegend Turkse en Marokkaanse islamitische gemeenschap. Delen van de islamitische gemeenschap onderscheiden zich namelijk op twee punten van de bovengenoemde gemeenschappen; de aanwezigheid van Westenhaat en het hanteren van een expansiegerichte ideologie. Het zijn deze elementen die een multiculturele samenleving onmogelijk hebben gemaakt. Criminaliteit speelt ook absoluut een rol, maar zolang criminaliteit geen intrinsiek element van een cultuur is hoeft dit de co- existentie van culturen niet te belemmeren.

Nog even voor de racisme roepers: ik doel hier op delen van de islamitische gemeenschap, niet de gehele islamitische gemeenschap.

Deze duiding is ongekend belangrijk, omdat het weglaten ervan onnodige kwetsuur veroorzaakt. Het falen van de multiculturele samenleving betekent namelijk niet dat culturen an sich niet samen kunnen leven. Het betekent slechts dat delen van de islamitische cultuur niet naast de Westerse cultuur kunnen leven. De kans is groot dat bij het geheel ontbreken van Westenhaat en islamitische ideologieën, een multiculturele samenleving een kans zou hebben.

De multiculturele samenleving is misschien wel afgedankt in theorie, maar het is nog steeds de werkelijkheid waarin wij leven. En de destructieve krachten die voor problemen zorgen zijn nog steeds levendig. Sterker nog, ze zullen in de toekomst naar alle waarschijnlijk aan kracht winnen.

Het wordt niet vaak gezegd, maar de islamistische machtsovername in de islamitische wereld brengt risico’s met zich mee voor het integratieproces van moslims in het Westen. De nieuwe islamitische regimes zullen zich inzetten voor het verspreiden van hun ideologie in het Westen en waar mogelijk zullen zij invloed uit willen oefenen op hun onderdanen in het buitenland.

Het is tijd de multiculturele samenleving definitief de deur te wijzen en te vervangen met iets dat wel werkt. Ik pleit voor: de multi-culinaire samenleving.

Een samenleving waarin elk aspect van iemands cultuur welkom is, zolang dit niet onverenigbaar is met de moderniteit. Mijns inziens zijn deze aspecten van andere culturen zelfs een verrijking voor Nederland. Iedereen die bereid is zich te houden aan dit ideaal zou dan ook in alle oprechtheid omarmd moeten worden. Voor islamisten gaat een ander verhaal op.

Binnen het kader van onze grondwet hebben islamisten het recht, en volgens hun islamitische bronnen de plicht, om onze beschaving te ondermijnen. Binnen datzelfde kader hebben wij het recht, en in mijn ogen de plicht, hun poging hiertoe te saboteren. Dit betekent dat wij islamistische organisaties consequent moeten volgen en hun ware intenties altijd moeten duiden.

Maar het kan zijn dat er zich ooit een tijd voordoet waarin het duiden van ware intenties en het aangaan van debatten niet meer volstaat. Er kan een tijd aanbreken waarin islamistische enclaves zich niet meer middels de rede laten ontmantelen. Wat dan?

Gevoelsmatig is dit een simpele zaak: relevante individuen identificeren, oppakken, uitzetten naar het land dat vermeld staat op het tweede paspoort en de organisaties onklaar maken. Juridisch ligt dit echter lastig.

In het Westen eren wij het meest verlichte document dat ooit is samengesteld: de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, geïnstitutionaliseerd op Europees niveau in het Europese hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Meer dan eens verhindert dit hof het uizetten van ongewenste personen, zelfs als het gaat om terrorisme verdachten. Meestal beroept het hof zich op artikel 3 en artikel 8.

Artikel 3 van het EHRM verbiedt het personen uit te zetten naar gebieden waar zij kans lopen op vervolging of foltering, het zogeheten verbod op refoulement. Het is beslist zo dat repressieve seculiere regimes islamisten decennia lang hebben vervolgd en gemarteld. De kans is echter groot dat als de islamistische storm die door de islamitische regio trekt is uitgekristalliseerd, uitgezette islamisten daar als helden zullen worden onthaald.

Artikel 8 stelt dat een ieder recht heeft op een onverstoord gezinsleven. Dit houdt in dat het Westen ongewenste figuren niet uit mag zetten, als dit als een inbreuk op hun gezinsleven wordt beschouwd.

Volgens de conventionele opvatting gelden universele mensenrechten voor iedereen, zonder uitzonderingen. De islamitische wereld denkt hier heel anders over, blijkens de uit 1990 stammende Cairo Verklaring van de Mensenrechten in de islam, uitgegeven door de OIC. Hierin wordt gesteld dat mensenrechten alleen geldig zijn als ze compatibel zijn met de sharia.

Maar net als de OIC, heb ik gevoelsmatig ook mijn vraagtekens bij de universaliteit van mensenrechten. Gevoelsmatig komen mensenrechten alleen hen toe die zowaar een boodschap hebben aan mensenrechten. Wat ik bedoel is dat islamisten zich wat mij betreft niet op universele mensenrechten hoeven te beroepen als wij ze uit willen zetten, aangezien hetgeen zij beogen is: de complete onderwerping van de cultuur die de universele verklaring van de mensenrechten in eerste instantie heeft gerealiseerd.

De multi-culinaire samenleving is een vrije en multi-etnische samenleving waar elke vorm van cultuur welkom is zolang deze verenigbaar is met de moderniteit, plus de garantie dat overmatige islamistische invloeden op wettige wijze ongedaan gemaakt kunnen worden. Niet door heropvoedingskampen en andere enge toestanden. Maar gewoon door het, indien nodig, afnemen van Nederlandse paspoorten en een enkele vlucht richting het land dat vermeld staat op het overgebleven paspoort.

De islam is het probleem helemaal niet. Onze cultureel masochistische en weerloze tijdsgeest is dat wel. Islamisten hebben de Westerse beschaving op overte of coverte wijze de culturele oorlog verklaard. Het is aan ons, de erfgenamen van de moderniteit, deze verklaring in gelijke munt te beantwoorden. Dit impliceert geen gewapende strijd, maar het besef dat er aan momentum winnende krachten spelen die de moderniteit ongedaan willen maken, en dat wij hier binnen het kader van onze wetgeving, naar mogen handelen. 

Ook betekent het dat wij wellicht ooit iets moeten doen dat onze huidige wetgeving nog niet toestaat: het uitzetten van islamisten, omwille van het behoud van Westerse soevereiniteit op westers grondgebied.