De loyaliteitscrisis van de huidige politici

Vele mensen vragen zich af hoe het toch komt dat onze huidige politici zoveel ‘blunders’ maken of zo ‘onverstandig’ zijn, omdat ze Nederland en haar bevolking vaak benadelen. Maar onze politici zijn vaak verre van ‘onverstandig’. Zij hebben gewoon een loyaliteitsprobleem, wat voortkomt uit de Europese Unie.

Vóór de Europese Unie werkte onze parlementaire democratie als volgt: Het volk koos een parlementaire volksvertegenwoordiging en deze diende een regering te vormen om het land zo goed mogelijk te besturen. Het Nederlandse parlement was in essentie het hoogst mogelijk haalbare politieke orgaan. Men deed er dan ook alles aan om in dit orgaan te komen en te blijven zitten. De regering had hiervoor de goedkeuring van de bevolking nodig en deed dus z'n best om de Nederlandse bevolking tegemoet te komen in haar wensen en belangen. 

Dit is echter fundamenteel veranderd sinds zo’n 22 jaar geleden. De loyaliteitscrisis nam haar intrede in het jaar 1992. De Europese Unie ontstond met het tekenen van het Verdrag van Maastricht uit de -toen redelijk goed functionerende- EEG. Vanwege het feit dat de Europese Unie steeds meer macht en invloed heeft kunnen genereren in de laatste jaren, is het Nederlandse Parlement in veel gevallen niet langer het hoogst mogelijke politieke orgaan waar een politicus naar kan streven in zijn of haar carrière. Dit proces verergerde nog meer sinds het Verdrag van Lissabon wat in werking trad in 2009. Dit verdrag is overigens voor 95% de Europese Grondwet, die in Frankrijk en Nederland weggestemd werd. De EU is voor veel politici tegenwoordig dus een hoger en ook ambitieuzer doel om te behalen dan zitting te hebben in de Eerste en/of Tweede Kamer of zelfs in de regering. Om echter in de smaak te vallen bij de huidige EU regenten, dient men in de eerste plaats de EU nooit af te vallen, met als gevolg dat er een ja-knik-mentaliteit ontstaat naar de EU toe. Het is echter onvermijdelijk dat de belangen van de EU veelvuldig ingaan tegen de belangen van Nederland en de Nederlandse bevolking. 

Wat dus als eindresultaat heeft, dat als je als politicus een mooie internationale carrière nastreeft, je eerst bereid moet zijn je eigen bevolking te benadelen en voor te liegen. Dit gebeurt in de hedendaagse politiek daarom ook regelmatig.

De niet aflatende propaganda van de Eurofielen over economische neergang en zelfs terugkerende oorlog op het Europese continent als de bevolking het toch eens in z’n hoofd zou kunnen halen om op anti-EU partijen te stemmen zijn dan ook niets anders dan bangmakerij aan een bevolking die steeds meer door begint te krijgen dat het voor de gek wordt gehouden en dat men massaal voorgelogen = wordt door een ongekozen bestuurslaag (De EU-elite  bestaande uit Barroso, van Rompuy, Schultz) uit een instituut dat zichzelf onterecht de  term ‘Europa’  heeft toegeëigend. Geen zinnig mens is tegen het mooie continent Europa, dit zou natuurlijk ook absurd zijn omdat wij onmogelijk ‘uit’’ het continent Europa kunnen omdat Nederland hier uiteraard gewoon geografisch een deel vanuit maakt. Dit terwijl het zeker zinnig is om ernstig je bedenkingen te hebben bij het ondemocratisch opgezette instituut wat de naam Europese Unie draagt. De EU holt de democratie uit omdat het de politici opzadelt met een loyaliteitscrisis en tevens verarmt het de Europese bevolkingen, ook omdat er zo vaak ‘foutieve’ beslissingen worden genomen die weer voortkomen uit beslissingen van ‘onze’ politici die dus in eerste instantie de EU dienen en daarna pas hun thuisland waar zij eigenlijk de volkvertegenwoordigers van zouden behoren te zijn. Tevens zorgt de loyaliteitscrisis er bij de pro-EU-politici voor dat er geen recht aan de culturele verschillen tussen de vele Europese volkeren wordt gedaan, omdat ook in deze kwestie van de pro-EU-politici wordt verwacht dat men de richtlijnen van de EU omarmt. Soms spartelt een partij wel eens even tegen, maar dit is over het algemeen rond verkiezingstijd en dus voornamelijk voor de bühne. Maar net als met Wetgeving en op financieel gebied geld ook op het culturele gebied dat men de wensen van de bevolking van het thuisland veelvuldig negeert. 

De enige politici die hier nog iets aan proberen te doen zijn de politici die opkomen voor de natiestaat. Door op te komen voor de natiestaat komt men indirect op voor de democratie en de Rechtstaat en de daarbij behorende vrijheden, die nu steeds meer onder druk komen te staan door de loyaliteitcrisis van onze leiders. Het zwartmaken van partijen die opkomen voor het behoud van de natiestaat (partijen die dus geen last hebben van een loyaliteitscrisis)  komt niet voort uit oprechte bezorgdheid voor de bevolking of haar vrijheden, maar slechts uit eigenbelang van de huidige pro-EU-elite en hun verdere carrièreverloop.