“De langste dag.”

“De langste dag.”

Een tv programma van BNN
waarin Patrick Lodiers, als presentator, een grote groep jongelui in een paar
weken klaarstoomt om de landing in Normandië na te spelen. De ene helft wordt
opgeleid voor de infanterie en de andere helft zal worden gedropt op de plek
waar in ’45 ook de massale landing was van parachutisten.

Het wordt een slachtveld
op zich! De jongelui worden getraind door onderofficieren van o.a. Korps
mariniers, Korps commando troepen en de luchtmobiele brigade. Natuurlijk is het
geen volwaardige militaire opleiding, het geen niet weg neemt dat er nogal wat
gevraagd wordt van deze jonge mensen op lichamelijk gebied maar zeker ook op
geestelijk gebied.

Degene die de
uitzendingen hebben gevolgd zullen herkennen dat de jongelui , die het tot aan
Parijs hebben weten vol te houden, een enorme groei hebben doorgemaakt. Zowel
qua fysiek, Als mentaal zijn ze in die paar weken gegroeid. Was ik in het begin
erg sceptisch over wat ze met die jongens en meisjes van plan waren, was de
houding van die jonge lui van dien aard dat ik een aantal keren op het punt heb
gestaan om af te haken bij de uitzendingen, ben ik erg blij dat ik het heb
uitgezeten.

Naast de afvallers ( die
mijn inzien nog veel te “soft” behandelt zijn door het kader) zijn er zo’n
kleine twintig jonge lui uiteindelijk over gebleven welke, na deze zware
fysieke en geestelijke inspanningen, er als volwassen kerels en vrouwen uit
kwamen.

Kijkend naar deze
uitzendingen, kijkend naar de groei van de individuen, de egotrippers van het
begin die zich nu weg weten te cijferen in het belang van de groep, de
saamhorigheid en het voor elkaar door het vuur willen gaan, kan je niet anders
dan vaststellen dat deze groep een enorme groei heeft doorgemaakt. Een groei
die ze in de burgermaatschappij nooit op deze wijze hadden kunnen doorstaan.
Een groei ook die hun hele verdere leven zal beïnvloeden.  Een groei dus die voor de maatschappij van
waarde is en voor de individuen in het bijzonder.

Deze uitzendingen zijn,
waarschijnlijk ongewild, een pleidooi v oor de herinvoering van de
dienstplicht. Hetzij sociaal, hetzij militair. Een dienstplicht die zich niet
alleen op het mannelijk deel concentreert, nee ook de dames hebben een
behoorlijke groei doorgemaakt als individu. Een waarde volle groei dus.

Mocht men niet
geschikt zijn om als militair een poosje je land te dienen, dan zijn daar nog
tal van andere sociale projecten in de burgermaatschappij die de steun en inzet
kunnen gebruiken. Het mes zou dan aan twee kanten kunnen snijden. Aan de ene
kant geef je de mensen een rugtas vol ervaring mee als men weer terug gaat de
burgermaatschappij in. De opgedane ervaring, de bij gebrachte discipline zal
zeker van pas komen bij een werkzaam leven elders in de maatschappij. De kansen
om aan de bak te komen met een dergelijke werkervaring stijgen en de
werkeloosheid zal navenant dalen. Dat is bij de huidige cijfers natuurlijk mooi
meegenomen.

Ook defensie
zal gebaat zijn in deze tijd van rucksichtslos snijden in de begrotingen dat er
weer wat personele rust komt. Ook het defensie apparaat kan, in de opleving van
de koude oorlog weer, op een acceptabel peil worden gebracht.

Natuurlijk
zullen er ook haken en ogen aan een herinvoering van de dienstplicht zitten.
Daar staat dan tegenover dat dit weleens het moment zou kunnen zijn waarop er
toch maar eens serieus over nagedacht zou moeten worden.

Deze groep, die
morgen aan het laatste deel van hun “langste dag” gaan beginnen verdienen in
elk geval ons respect en .. wie weet,  loopt er wel toekomstig kader rond in die
groep!