De kern van Kiev?

Ik zeg het niet voor het eerst, maar frappez, frappez toujours! Onze journalisten sprongen blij op toen het gelazer in Kiev begon. Revolutie – dat is altijd goed in hun ogen. Verzet – dat is leuk, jong, bloedig en dik in orde. Eigenlijk kan het ze geen moer schelen waartegen zo’n revolutie gaat. Als er maar revolutie is, net zoals er in een computerspelletje wezens moeten zijn waarop je kunt schieten. Verandering is in de ogen van onze verlichte mediamensen altijd vooruitgang, zelfs al wordt een betrekkelijk verstandige en redelijk menselijke heerser vervangen door een kortzichtige ideoloog of bigotte tiran. Bloed moet er vloeien, als het enigszins kan, zeker sinds we kleurentelevisie hebben.

En wat gebeurt er dan? De wereldpers spoedt zich naar het strijdgebied. Nu ook weer. Met smaak werd ons al een hele tijd over de gebeurtenissen in Kiev verteld. Aan interviews met de gewone man in de straat ontbrak het nooit. Die gewone man was vóór de revolutie. Was hij er niet voor, dan werd zo’n stukje eenvoudig geknipt. ’s Avonds zaten de mediamensen en de opstandelingen gezellig samen in de cafés.

Wat er dan gebeurt, vind ik immoreel. Die opstandelingen krijgen de indruk dat de hele wereld achter ze staat. Dag in dag uit blijven onze journalisten hun die indruk geven.

En dan gaan ze met molotov-cocktails de straat op. Dan gaan ze stenen naar politieagenten gooien. Dan gaan ze hun leven en dat van hun tegenstanders wagen. Ik heb het nu niet over de journalisten, ik heb het over de opstandelingen. De journalisten blijven in hun hotel of lopen wat rond in een wijk waar het nog rustig is. Er vloeit bloed en ze zijn gelukkig. Ze krijgen de eerste minuten van het televisienieuws.