De eurocrisis is voorbij!

Absoluut het eerste. De hele gevestigde politieke en financiële gemeenschap zou niets liever willen, dat die vermaledijde eurocrisis eindelijk eens over was. Maar zoals ik eergisteren al schreef: fabeltjeskrant verhalen! Zolang de onderliggende problematiek van de crisis niet wordt opgelost, zal de crisis blijven voortmodderen, daar verandert één minder slechte maand niets aan.

Volgens Markit profiteert vooral de Duitse industrie van de euro. Nogal wiedes, want de euro is voor Duitsland veel te goedkoop, maar voor een land als Frankrijk veel te duur. Deze structurele onevenwichtigheid zal dus blijven voortduren als er niets verandert.

Tot 22 september zullen we overspoeld worden met 'goed nieuws verhalen' over de euro en de EU. Daarna zal moeten blijken welke kant de Duitsers op willen. Accepteren ze de permanente geldtransfer van Noord naar Zuid, in ruil voor de hoge exportoverschotten? Of trekt Merkel er in de loop van 2014 de stekker eruit, als bijvoorbeeld onvermijdelijk blijkt dat de verliezen op Spaans vastgoed te groot zijn om af te dekken? Of dat de financiële gaten in de Italiaanse en Franse bankensector te groot zijn om te verdoezelen met een Banken Unie? Of zodra nog duidelijker wordt dat de voor Duitsland te lage eurokoers de inflatie bij onze oosterburen aanwakkert, met aantasting van de koopkrachtontwikkeling (inkomens en spaartegoeden) aldaar tot gevolg?

Ook wordt intussen duidelijk, dat Duitsland de euro helemaal niet nodig heeft om een prominente economische rol te blijven spelen. Haar export richt zich meer en meer op landen buiten de EU en zeker buiten de eurozone. En een voor Duitsland duurdere munt heeft slechts een geringe negatieve invloed op de export van de Duitse hoog kwalitatieve producten in welk segment de Duitsers internationaal weinig concurrentie hebben. Maar er speelt in Duitsland natuurlijk veel meer dan alleen economische overwegingen: de politieke erfenis van Helmuth Kohl. En we weten allemaal, dat Frau Merkel één van diens fervenste supporters was. Het is dus de vraag wat Merkel wil.

Ongetwijfeld wordt er nu druk gerekend in Duitsland, maar de keus zal zijn: een ongekende inflatie accepteren (waar een land als Nederland met haar hoge pensioenreserves de grote gedupeerde van zal blijken te zijn), dan wel het politieke Europese ideaal opgeven en een breuk met Frankrijk accepteren . Een duivels dilemma, maar ik zie Merkel dat ideaal nog niet zo gauw opgeven. Dat betekent dus handhaving van een ten dode opgeschreven munt, met een verdere en voortdurende geldontwaarding tot gevolg.

De eurocrisis is voorbij? Als het zo doorgaat wordt de euro de grootste splijtzwam uit de na-oorlogse Europese geschiedenis. Met alle gevolgen van dien.